Για χρόνια, τα τοπικά μέσα ενημέρωσης διαφήμιζαν τον εαυτό τους ως “φωνή της κοινωνίας”, ως τους μόνους που τολμούν να τα βάζουν με την εξουσία. Δημοσιογράφοι-εκδότες που έμπαιναν καθημερινά στα σπίτια των Θεσσαλών, κατακτώντας τον τίτλο του “αδέκαστου”, του “ανθρώπου του λαού”.
Κι όμως, η ίδια αυτή αποδοχή — η ίδια η δύναμη του τοπικού μέσου — μετατράπηκε τελικά σε μοχλό πίεσης και συναλλαγής. Όταν η δημοσιογραφία γίνεται προσωπική επιχείρηση και ο “ελεγκτής” της εξουσίας συναλλάσσεται κρυφά με την εξουσία, τότε τα όρια μεταξύ ενημέρωσης και εκβιασμού θολώνουν επικίνδυνα.
Δεν χρειάζεται να σταθούμε μόνο στο τελευταίο περιστατικό. Η υπόθεση που συγκλονίζει τον Βόλο, με τον “αδέκαστο” δημοσιογράφο να κατηγορείται για εκβιασμό, απλώς αποκαλύπτει το μηχανισμό που τόσα χρόνια λειτουργεί στο φως και στο σκοτάδι: ένα σύστημα όπου όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης. Πολιτικοί, πρόεδροι, επιχειρηματίες, διαφήμιση από δήμους και φορείς — όλοι συνέβαλαν, άλλος με το πορτοφόλι, άλλος με τη σιωπή.
Και οι πολίτες; Κάθε φορά που αρκέστηκαν στο “τα λέει ωραία στην κάμερα”, στο “τον βλέπουμε στην τηλεόραση”, κάθε φορά που έκλειναν τα μάτια στην απουσία ελέγχου, γίνονταν κομμάτι του προβλήματος.
Το αληθινό ερώτημα παραμένει:
Ποιος πραγματικά υπηρετεί την κοινωνία; Ο αδέκαστος δημοσιογράφος ή ο πολίτης που απαιτεί και ελέγχει;
Ίσως το μάθημα είναι πιο απλό απ’ όσο φαίνεται. Η τοπική κοινωνία οφείλει να ξεχωρίζει την ενημέρωση από το παιχνίδι επιρροής. Να σταματήσει να δίνει “λευκή επιταγή” σε όσους φορούν τη μάσκα του σωτήρα για να γίνουν υπηρέτες της συναλλαγής. Γιατί, αν δεν το κάνει, απλώς θα συνεχίσει να αγοράζει το ψέμα που της αξίζει.
Author: Χριστίνα Αλεξίου
