Η ήττα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στις Ευρωεκλογές και η επερχόμενη, κατά τα φαινόμενα, στις εθνικές κάλπες της 7ης Ιουλίου, οφείλεται σε στρατηγικά λάθη, που διαπράχθηκαν κατά συρροή από τον Ιανουάριο του 2015 έως σήμερα.
Τα κύρια εξ αυτών, που αποτελούν και τις βασικές αιτίες της ήττας, μπορούν να κωδικοποιηθούν ως εξής:
Πρώτον: H ιστορικών διαστάσεων πολιτική ανικανότητα αξιοποίησης της εκλογικής νίκης του Ιανουαρίου του 2015, όπου η Ευρώπη και οι δανειστές ήταν διατεθειμένοι να προσφέρουν πολύ περισσότερα από ό,τι στις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Ν.Δ., ειδικά στο κρίσιμο ζήτημα της μειώσεως του δημοσίου χρέους και της εφαρμογής της ρήτρας ανάπτυξης. Αντί αυτού, λόγω της πολιτικής ελαφρότητας και της ναρκισσιστικής αφέλειας, υπήρξε πλήρης παγίδευση της χώρας από τον Σόιμπλε, με συνέπεια το τρίτο «τραυματικό» μνημόνιο, μετά το ΟΧΙ του ελληνικού Λαού τον Ιούλιο του 2015, με το οποίο ολοκληρώθηκε η πλήρης «αποικιοποίηση» της Ελλάδας (Υπερταμείο, δημοσιονομικός «κόφτης», αφελληνισμός τραπεζικού συστήματος, «αιματηρά» πρωτογενή πλεονάσματα ως το 2063 !!!!).
Δεύτερον: Λόγω της πλήρους μνημονιακής μετάλλαξης και της αποδοχής των μύχιων επιδιώξεων των δανειστών, η Κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εφάρμοσε μια σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική, ανεξαρτήτως της επικαλούμενης «προοδευτικής ρητορείας», που διέλυσε μέσω της υπερφορολόγησης τα μεσαία παραγωγικά στρώματα. Συνειδητά και αφρόνως, οι υπουργοί Οικονομικών Τσακαλώτος και Χουλιαράκης, επαίρονταν στην Βουλή, ότι ασκούν δήθεν ταξική πολιτική σε βάρος της μεσαίας τάξης, συνθλίβοντας εκτός από αυτήν, την ίδια ώρα, και την ελληνική οικονομία. Η αδιέξοδη αυτή πολιτική ολοκληρώθηκε, αφενός, με τις απαλλαγές στο παρασιτικό ελληνικό κεφάλαιο και, αφετέρου, με τα επιδόματα και «φιλοδωρήματα» προς τους ανέργους και τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα, δημιουργώντας συνθήκες «πληβειοποίησης» αυτών. Έτσι, η χώρα, μετά από εννέα χρόνια μνημονιακού «ζουρλομανδύα», εμφανίζεται με παντελή έλλειψη παραγωγικού σχεδίου ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας και κάθε αναπτυξιακού εργαλείου.
Τρίτον: Η παράδοση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος και ο πλήρης αφελληνισμός του, κατά την ανακεφαλαιοποίηση του 2015, όπου παραδόθηκε ενεργητικό 340 δις, έναντι 5 δις ευρώ, σε ιδιώτες αγνώστου ταυτότητας με αποτέλεσμα την απώλεια ελέγχου του πιστωτικού συστήματος. Εξίσου τραγική υπήρξε η πολιτική για τα κόκκινα δάνεια και τον εσωτερικό δανεισμό των Ελλήνων, που αντί να προχωρήσει σε «σεισάχθεια» κατά το ισλανδικό πρότυπο, κατά το οποίο υπήρξε οριζόντια μείωση όλων των δανείων κόκκινων και πρασίνων, 30-70% ανάλογα με την αγοραστική δύναμη των δανειοληπτών, με βάση το ποσοστό της πτώσεως της οικονομίας λόγω της χρεοκοπίας, προχώρησε στην νομοθέτηση της πώλησης των δανείων σε ξένα funds «αντί πινακίου φακής», μη θεσμοθετώντας, καν, την λεγόμενη ρήτρα προτεραιότητας του δανειολήπτη, όπως έπραξε η Κύπρος.
Τέταρτον: Η υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών, όπου η Ελλάδα παραχώρησε εθνότητα και γλώσσα στο πολυεθνικό μόρφωμα των Σκοπίων (Σλάβοι, Αλβανοί, Ρομά κ.λπ.), θέτοντας ένα ακόμα «ακάνθινο στεφάνι» στον Ελληνισμό. Η ψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο πριόνισμα της επιρροής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., όχι μόνο στην περιοχή της Μακεδονίας, αλλά συνολικά στην Ελλάδα, αφού πρόκειται για κορυφαίο εθνικό θέμα. Στα πλαίσια αυτής της υπογραφής, συντελέστηκε βάναυση σύνθλιψη της έννοιας του πατριωτισμού, βασικού στοιχείου της αριστεράς στην νεότερη ιστορία της Ελλάδος, μέσα από την δράση του ΕΑΜ. Αντ’ αυτού, είχαμε την επικράτηση των εθνομηδενιστικών απόψεων στο όνομα ενός «ροζ διεθνισμού» και ενός ακατανόητου «δικαιωματισμού» τρίτων χωρών, σε βάρος των εθνικών συμφερόντων.
Πέμπτον: Η σταδιακή εμφάνιση φαινομένων έντονου παλαιοκομματισμού και πελατειασμού, τα οποία, μαζί με την πρωτοφανή αλαζονεία της εξουσίας, αποτέλεσαν έναν εκρηκτικό συνδυασμό, που προκάλεσε έντονες αντιδράσεις στο κοινωνικό σύνολο. Το ύφος και η προκλητικότητα Πολάκη, σε συνδυασμό με την «κουτοπονηριά» του Καμμένου και την κυνική μεταγραφολογία έναντι του αντιτίμου της «καρέκλας», δημιούργησε ένα ρυτιδιασμένο προσωπείο, σε μια κυβέρνηση που εμφανίστηκε να εκφράζει στην πρώτη της φάση, τις ελπίδες του Λαού για αλλαγή του ύφους και της λειτουργίας της πολιτικής σκηνής.
Έκτον: Η πλήρης αδυναμία ενσωμάτωσης και έκφρασης των στρωμάτων, που εκτόξευσαν τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στην εξουσία, από το αρχικό 4%. Ουδέποτε υπήρξε οργανωτική υπέρβαση αυτού του 4%, αφού οι ιδεοληψίες του αποτελούσαν την σταθερά του κυβερνητικού έργου σε όλη την τετραετία. Πρόκειται για τεράστιο πολιτικό λάθος, αφού η οργανική και πολιτική ενσωμάτωση, αυτών των στρωμάτων, και η αξιοκρατική ανάδειξη στελεχών, θα μπορούσαν να αποτελέσουν πολιτικό σωσίβιο ασφαλείας έναντι της κυβερνητικής φθοράς.
Συμπερασματικά, η «για πρώτη φορά Αριστερά», όπως αυτάρεσκα εκπέμπονταν συνεχώς από τα χείλη των κυβερνητικών και κομματικών στελεχών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., θέλοντας να προσδώσουν μια «ιστορική αποστολή» στο έργο τους, σε πολύ σύντομο διάστημα στην κυβερνητική εξουσία έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο, που καλύπτονταν πίσω από την «αιθαλομίχλη» ενός απλόχερα ριζοσπαστικού αντιμνημονιακού λόγου, που έδωσε μάταια μεγάλες ελπίδες στις ρημαγμένες από τον μνημονιακό «οδοστρωτήρα» λαϊκές τάξεις.
Γεώργιος Παπασίμος
Δικηγόρος
Αφήστε το σχόλιό σας