Τον έλεγαν Γιώργο Κηρύκου. Πρόκειται για έναν από τους «αφανείς» αγωνιστές του Πολυτεχνείου. Υπήρξε από εκείνους που δεν δέχτηκαν να πουλήσουν τον Αγώνα τους για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία.
Ποτέ, μέχρι που έφυγε από τη ζωή – με ένα καρμικό θα έλεγε κανείς τρόπο – δεν εξαργύρωσε το γεγονός ότι κι εκείνος ήταν εκεί, σε πρωταγωνιστικό ρόλο, μάλιστα, όταν τον Νοέμβρη του 1973, οι Έλληνες απέδειξαν ότι είναι πραγματικά – στο μεδούλι τους – ένας Ελεύθερος Λαός που δεν δέχεται για πολύ, κανέναν αφέντη πάνω απ΄το κεφάλι του.
Εκείνη τη μεγάλη μέρα του Νοέμβρη του 1973 ήταν ανεβασμένος πάνω στην πύλη του Πολυτεχνείου και ανέμιζε την ελληνική σημαία φωνάζοντας: «Κάτω η χούντα» και όταν προβολέας του τεθωρακισμένου που στεκόταν μπροστά στην πύλη του Πολυτεχνείου φώτισε το πρόσωπό του φώναξε: «Όχι αδέλφια, δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό».
« Δεν άρεσε στον αδερφό μου να μιλάει για το Πολυτεχνείο, γιατί θεωρούσε ότι δεν είχε κάνει κάτι σημαντικό. Δεν είχε πάει ποτέ σε επέτειο εορτασμού του. Την ώρα που μπήκαν μέσα τα τανκς, αυτός ήταν κρεμασμένος πάνω στην κολόνα και κρατούσε την ελληνική σημαία. 'Άρχισε να τρέχει μαζί με άλλους και, όπως μου είχε πει, κρύφτηκε σ' έναν φωταγωγό. Τον έπιασαν όμως και φυλακίστηκε για έναν μήνα στο Χαϊδάρι. Οι βασανιστές του τον χτυπούσαν ανελέητα, τα ρούχα του ήταν ποτισμένα από το αίμα, αλλά ο Γιώργος άντεξε. Η μητέρα μου είχε τρελαθεί, έκλαιγε και έλεγε συνεχώς "χάθηκε το παιδί μου". Οι μέρες περνούσαν και οι ελπίδες εξανεμίζονταν, ώσπου ένα γράμμα της Μαρίας έφερε ξανά στο σπίτι μας τη χαρά. Ο Γιώργος ήταν ζωντανός. Μέσω ενός φαντάρου ο αδελφός μου επικοινώνησε με την αγαπημένη του και λίγες μέρες μετά είχε αποφυλακιστεί», είπε η αδελφή του Όλγα στην εφημερίδα "Εθνος" στις 14/11/2004.
Καταγόταν από την Ικαρία, ήταν ένα από τα 5 παιδιά της οικογένειάς του και το 1973 ήταν 18 χρονών. Είχε πάει στην Αθήνα να βρει την τύχη του και δούλευε περιστασιακά οικοδόμος και ελαιοχρωματιστής. Η μεγάλη του αγάπη, όμως, ήταν η μουσική και η κιθάρα. Ερασιτέχνης μουσικός, έφτιαχνε στιχάκια και τα έντυνε με τα ακόρντα της κιθάρας του.
Η φωτογραφία που τον δείχνει ανεβασμένο στην πύλη του Πολυτεχνείου, ανεμίζοντας την ελληνική σημαία και φωνάζοντας συνθήματα «Κάτω η χούντα» και «Επανάσταση λαέ», είναι πασίγνωστη. Τότε ήταν αρραβωνιασμένος με μια φοιτήτρια.
Μετά τα γεγονότα, συνελήφθη από τα όργανα της χούντας, κρατήθηκε στο Χαϊδάρι και βασανίστηκε. Οι γονείς του είχαν χάσει τα ίχνη του, δεν ήξεραν εάν είναι ζωντανός ή όχι. Τελικά, κατάφερε να επικοινωνήσει με την αρραβωνιαστικιά του μέσω ενός φαντάρου, κι εκείνη έστειλε γράμμα στην Ικαρία για να πει στην οικογένεια ότι είναι ζωντανός.
Αργότερα μπαρκάρισε στα καράβια, ξαναγύρισε γιατί ήταν «παράνομος», πήγε στην Αμερική, παντρεύτηκε, έκανε έναν γιο, και δούλευε μουσικός στην Αστόρια. Χώρισε, γύρισε στην Ικαρία στην μάνα του και στις αδελφές του, έκανε έναν δεύτερο γάμο, και έκανε μαθήματα κιθάρας σε παιδιά. Το παρατσούκλι του ήταν «Αλμπάνο».
Το καλοκαίρι του 1993, με τις φοβερές πυρκαγιές στο νησί που κόστισαν 13 νεκρούς, σε ηλικία 38 ετών, μαζί με δυο φίλους του, βοηθούσε να αντιμετωπιστεί η καταστροφή.
Όταν άκουσε για 4 γέροντες εγκλωβισμένους που κινδύνευε η ζωή τους, πήγε εκεί. Προσπάθησε να σώσει μια γριούλα από την φωτιά, την πήρε στην πλάτη του για να την μεταφέρει, όμως ο αέρας άλλαξε κατεύθυνση και η φωτιά γύρισε. Εγκλωβίστηκαν όλοι εκεί, κι εκεί έχασε τη ζωή του.
Αυτή ήταν, εν συντομία, η ιστορία του Γιώργου Κηρύκου. Αλλά δεν είναι η ιστορία του Γιώργου Κηρύκου μόνο. Είναι και η ιστορία των χιλιάδων άγνωστων «ανώνυμων» ανιδιοτελών αγωνιστών του Πολυτεχνείου, που ποτέ δεν ζήτησαν τίποτε και ποτέ δεν εξαργύρωσαν εκείνους τους αγώνες με πολιτικές καριέρες, βρώμικες καρέκλες και λερωμένα λεφτά.
Ίσως, γιατί βαθιά μέσα του, ο Γιώργος Κηρύκου, ήξερε καλά τι σημαίνει Ελευθερία – ήταν μια βιωμένη αξία στον αξιακό κώδικα τιμής του… ίδια όπως της χώρας μας, της Ελλάδας – πολύ πριν οι συνθήκες τον αναγκάσουν να αποδείξει, ότι για εκείνον, τελικά, η λέξη Ελευθερία, ήταν το ζητούμενό του.
Εξάλλου, η λέξη αυτή δεν ήταν εκείνη που καθόρισε και το φευγιό του;
Με αυτή την απλή, ανθρώπινη ιστορία ενός εκ των πρωταγωνιστών της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, επέλεξε το trikalanews.gr να τιμήσει την σημερινή ημέρα, 45 χρόνια μετά από εκείνον τον Αγώνα που έδειξε στα πέρατα της Οικουμένης, ότι στην ψυχή της Ελλάδας, δεν υπάρχει Αδύνατο, ούτε δεν μπορώ.
Αφήστε το σχόλιό σας