Στα πλαίσια του 11ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Λάρισας, είχα την εξαιρετική τύχη να παρακολουθήσω το βραβευμένο ντοκιμαντέρ του σπουδαίου μας σκηνοθέτη Θόδωρου Μαραγκού, με τίτλο «Όλο γελούσε».
Η ταινία αποκαλύπτειμέσα από μαρτυρίες τις πτυχές της ζωής του μεγάλου μας κωμικού Κώστα Τσάκωνα, που τόσο γέλιο μας χάρισε με τις ταινίες και τις θεατρικές παραστάσεις του. Ο Θοδωρής Μαραγκός, με τον μοναδικό τρόπο που διακρίνει τις δουλειές του, παρουσίασε στο κοινό την πορεία ζωής του αγαπημένου μας ηθοποιού, που πίσω από το γέλιο που απλόχερα μας χάριζε, έκρυβε πολλά βάσανα και ανείπωτο πόνο. Ο Κώστας Τσάκωνας, που δεν έπαυε ποτέ να γελάει, αλλά και να κάνει τους άλλους να γελούν με την καρδιά τους, ήταν μια τραγική προσωπικότητα, καθώς στη ζωή του έζησε πολύ δύσκολες καταστάσεις, που όμως δεν πτόησαν ποτέ το ήθος του και δεν αλλοίωσαν την αυθεντικότητα του χαρακτήρα του. Με δύσκολα παιδικά χρόνια μέσα στην κατοχή, με ένα βίαιο πατέρα, έχοντας επωμιστεί την φροντίδα των τριών ανάπηρων αδερφιών του που ποτέ δεν εγκατέλειψε, ζώντας μέσα στη φτώχεια και κάνοντας όλες τις σκληρές δουλειές για να τα φέρει βόλτα, κατάφερνε παρ’ όλα αυτά να βγαίνει στο σανίδι ή στο πανί, άλλος άνθρωπος, διασκεδάζοντας τους θεατές, αλλά περνώντας ταυτόχρονα και τους προβληματισμούς που ο Μαραγκός θέτει πάντα ευθαρσώς και ανεπιτήδευτα στις ταινίες του. Ήταν ένας αγωνιστής της ζωής μέχρι την τελευταία του ανάσα, και ο συνεργάτης του και φίλος του Θόδωρος Μαραγκός, τον τίμησε όπως του άξιζε μ’ αυτή την αφιερωματική του ταινία.
Η βραδιά όμως έκρυβε και μία έκπληξη. Μαζί με το ντοκιμαντέρ, προβλήθηκε και μία ταινία κινουμένων σχεδίων, καθώς ο σκηνοθέτης μας είναι και σκιτσογράφος.
«Το όραμα του Θοδωράκη» που είναι ο τίτλος της δεύτερης ταινίας, είναι μια αυτοβιογραφική αφήγηση, αλλά μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, που δεν είναι άλλο από το αθώο, αυθόρμητο παιδί, που κρύβει ακόμη μέσα του ο σκηνοθέτης. Περιπλανώμενος μέσα σ’ αυτόν τον αλλόκοτο, παράλογο και άδικο κόσμο που ζούμε, ο μικρός Θοδωράκης οδηγείται στο συμπέρασμα ότι μόνο με την Παιδεία μπορούμε να ξαναβρούμε τον χαμένο μας εαυτό και να απελευθερωθούμε από τα δεσμά της ιδιότυπης δουλείας που περιπέσαμε.
Μετά το πέρας των προβολών ακολούθησε ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον ίδιο τον σκηνοθέτη.
Ο Θόδωρος Μαραγκός με «κατατρέχει» από τα μικρά μου χρόνια. Ήμουν 11 χρονών παιδάκι όταν ο θείος μου ο Παναγιώτης, με πήγε στο σινεμά για να δω για πρώτη φορά κινηματογραφική ταινία. Ήταν η περίφημη ταινία του Μαραγκού, «Μάθε παιδί μου γράμματα». Για την αφέλεια ενός εντεκάχρονου, η ταινία ήταν μια κωμωδία που με έκανε να γελάω συνέχεια. Όμως μέσα στο αμυδρό ημίφως που αντανακλούσε η οθόνη στην κινηματογραφική αίθουσα, διέκρινα τα μάτια του θείου Παναγιώτη που καθόταν δίπλα μου, να γεμίζουν με δάκρυα συγκίνησης, που τότε δεν κατάλαβα τον λόγο ύπαρξής τους. Όταν μεγάλος πια ξαναείδα την ταινία, ένιωσα τα ίδια συναισθήματα που ένιωσε τότε ο θείος μου, και έκλαψα κι εγώ.Άλλωστε, όλες οι ταινίες του Θόδωρου Μαραγκού, μαζί με το έξυπνο χιούμορ, ερεθίζουν και το μυαλό για να σκεφτεί και προκαλούν και στο θυμικό συγκίνηση…
Ευχαριστώ τον Θόδωρο Μαραγκό που υπάρχει και που με το έργο του αποτελεί φάρο ελπίδας μέσα στους άγριους καιρούς που ζούμε. Όσο υπάρχουν καλλιτέχνες σαν κι αυτόν, που δεν φοβούνται να πούν την ωμή αλήθεια μέσα από τα έργα τους, χωρίς εκπτώσεις, χωρίς οσφυοκαμψίες και χωρίς να γλείφουν την εξουσία για να κερδίσουν επιχορηγήσεις και εύνοια, τότε υπάρχει ακόμα ελπίδα. Αισθάνομαι τυχερός που η θεά Τύχη φρόντισε να συναντηθούν οι δρόμοι μας.
Συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους να δουν αυτή, αλλά και όλες τις άλλες ταινίες του Θόδωρου Μαραγκού, όπου τις βρουν. Μόνο κέρδος έχουν να αποκομίσουν.
Νικόλαος Παντελίδης
Αφήστε το σχόλιό σας