Του Γεωργίου Παπασίμου
Ο θάνατος του τέως Βασιλέως Κωνσταντίνου και οι φαιδρές παράτες στην κηδεία του έκλεισε οριστικά το κεφάλαιο του θεσμού της Βασιλείας στη χώρα μας που άφησε οδυνηρό και βαρύ αποτύπωμα στο διάβα της.
Είναι χαρακτηριστικό, ότι η δυναστεία Γκλύξμπουργκ, που βασίλεψε στην Ελλάδα από το 1863 ως το 1974, όταν με ελεύθερο και καθαρό δημοψήφισμα καταργήθηκε ο θεσμός της Μοναρχίας, δεν ήταν καν η πρώτη επιλογή .Μετά την έξωση του Όθωνα του 1862 διενεργήθηκε δημοψήφισμα ως προς το πρόσωπο του νέου Βασιλιά, τον Νοέμβριο του 1862 και με ψήφους άνω του 90% επελέγη μεταξύ των προταθέντων ο δευτερότοκος υιός της Βασίλισσας Βικτωρίας, Δούκας του Εδιμβούργου Αλφρέδο, που τελικά αρνήθηκε το θρόνο. Με επιλογή τότε των Μεγάλων Δυνάμεων επιβλήθηκε τελικά ο δευτερότοκος υιός του διαδόχου της Δανίας, πρίγκιπας Χριστιανός – Γουλιέλμος – Γεώργιος, που στο δημοψήφισμα αυτό είχε λάβει ελάχιστες ψήφους! Αυτός ήταν ο Γεώργιος ο Α’, προπάππος του τελευταίου Κωνσταντίνου Β’.
Ο Βασιλικός θεσμός στην Ελλάδα υπήρξε φορέας ξενοκρατίας και υποτέλειας και είχε σοβαρές ευθύνες για την κακή πορεία των εθνικών ζητημάτων, και την κοινωνική και οικονομική υστέρηση της χώρας. Οι ιστορικές ευθύνες είναι βαριές και απαράγραπτες . Για την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, που ήλθε ως συνέπεια του πρώτου μεγάλου Διχασμού το 1915 με προσωπικές ευθύνες του Κωνσταντίνου Α’, που μετετράπη από Αρχηγός της χώρας σε Αρχηγό της Συντηρητικής Παράταξης, προκαλώντας τη μεγαλύτερη τραγωδία του σύγχρονου Ελληνισμού. Για τον τραγικό αδελφοκτόνο εμφύλιο (1946-1949) και στη συνέχεια για το ανώμαλο πολιτικό σύστημα της Μεταπολεμικής Δεξιάς με το βασιλικό πραξικόπημα του 1965 και τον θίασο των Κυβερνήσεων των Αποστατών που οδήγησαν στην φαιδρή Δικτατορία των Συνταγματαρχών που πέραν της καθυστέρησης της χώρας σε όλα τα επίπεδα άφησε ως καταστροφική παρακαταθήκη την εισβολή και κατοχή της Μεγαλονήσου από τον Αττίλα, που αποτελεί ως σήμερα την αιχμή του δόρατος κατά του Ελληνισμού.
Συμπερασματικά, η δυναστεία των Γκλύξμπουργκ συνολικά έπαιξε καίριο ρόλο τόσο στην αποσταθεροποίηση των δημοκρατικών θεσμών όσο και στην αρνητική εξέλιξη της εθνικής ολοκλήρωσης της Ελλάδος. Είναι χαρακτηριστικό ότι για την παραμονή ή την επαναφορά της στο θρόνο χρειάστηκαν τρία νόθα δημοψηφίσματα στα 1920, 1935 και 1946 όλα σε ειδικές και σύνθετες κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις, που επέτρεπαν την νόθευση των αποτελεσμάτων. Αντιστοίχως, στα δύο δημοψηφίσματα που υπήρξε καθαρή διαδικασία τόσο στο δημοψήφισμα του 1924, που οργάνωσε η κυβέρνηση του Αλεξάνδρου Παπαναστασίου με το οποίο καθιερώθηκε η Β’ Ελληνική Δημοκρατία, όσο και το Δημοψήφισμα στις 8-12-1974 με το οποίο καθιερώθηκε η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία ο ελληνικός λαός με συντριπτική πλειοψηφία καταψήφισε το θεσμό της βασιλείας.
Η Βασιλεία ως θεσμός αποτελεί κατάλοιπο του μεσαιωνικού σκοταδισμού στην εποχή της νεωτερικότητας και της ανόδου της αστικής τάξης, που στα πρώτα της βήματα, είχε το χαρακτήρα δύναμης προόδου για τους αγώνες της κατά του δεσποτισμού, του απολυταρχισμού και της κληροκρατίας. Και στη μεν βρετανική αυτοκρατορία, συνδεόμενη με την άνοδο αυτής κατάφερε να αποτελέσει ως και σήμερα συμβολικό θεσμό ενότητας του εθνικού κράτους και της ευρύτερης κοινοπολιτείας (πρώην αποικιών της Αυτοκρατορίας).
Στις υπόλοιπες, όμως χώρες της Ευρώπης, με αιχμή του δόρατος τη Γαλλία και τα προτάγματα της γαλλικής επανάστασης το 1789, αποτέλεσε σημείο έντονων διαιρέσεων σε όλο τον 19ο και 20ο αιώνα, καθόσον αποτελούσε πάντα την έκφραση των συντηρητικών τμημάτων στις καπιταλιστικές χώρες στην περίοδο της βιομηχανικής ανάπτυξης και των δυνάμεων, που θεωρούσαν τον θεσμό αυτό ως αναγκαιότητα σε συνδυασμό με την αντίθεση τους στο καθολικό εκλογικό δικαίωμα των πολιτών. Από την άλλη πλευρά η ριζοσπαστική φιλελεύθερη πτέρυγα, το ευρύτατο σοσιαλιστικό ρεύμα, αλλά και στη συνέχεια το κομμουνιστικό ρεύμα μετά το 1917 και την Οκτωβριανή επανάσταση τάχθηκαν σθεναρά απέναντι στο θεσμό της Βασιλείας και υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας, του καθολικού εκλογικού δικαιώματος και υπέρ της θέσπισης ευρύτερων κοινωνικών δικαιωμάτων, στα πλαίσια του κοινωνικού μετασχηματισμού, με δημοκρατικό τρόπο τα σοσιαλιστικά ευρωπαϊκά κόμματα και με βίαιο επαναστατικό τρόπο, που κατέληξε σε πολιτικό αυταρχισμό, η κομμουνιστική αριστερά.
Στην περίπτωση της Ελλάδος η οποία λόγω της οθωμανικής τυρρανίας δεν είχε την ευκαιρία να βιώσει την ευρωπαϊκή αναγέννηση και την άνοδο της αστικής τάξης από τον 16ο αιώνα, η Βασιλεία ήταν ένας εισαγόμενος και ξενόφερτος θεσμός, κεντρικός μηχανισμός για την εξάρτηση της, μετά τη δολοφονία του πρώτου Κυβερνήτη της χώρας Ι. Καποδίστρια, που σηματοδότησε το τέλος της Α’ Ελληνικής δημοκρατίας και την αδυναμία του επαναστατημένου έθνους να αυτοκυβερνηθεί. Εντάσσεται συνεπώς λόγω των καταστροφικών αποτελεσμάτων από τις παρεμβάσεις της και τη συσπείρωση των πιο συντηρητικών και καθυστερημένων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας γύρω από αυτόν στη δεύτερη κατηγορία των αντιθέσεων και κοινωνικών διαιρέσεων με τραγικό τελικά απολογισμό στα ιστορικά δρώμενα της πατρίδας μας.
