Πλησιάζοντας η ημερομηνία (20/6/2017), κατά την οποία οι σύλλογοι εκπαιδευτικών θα εκφράσουν γνώμη, συλλογική γνώμη, για τους νέους υποψήφιους διευθυντές των σχολικών μονάδων, ακούς τα πλέον απίθανα πράγματα. Σαν να παρακολουθείς μεταμεσονύκτιο πρόγραμμα της TV με μεταφυσικές αναζητήσεις στο χώρο του αοράτου. Και εκεί ανάμεσα στα διάφορα ιδεολογήματα, κυκλοφορεί και ένα κείμενο από την κραταιά ΑΔΕΔΥ για την θεσμική/συνδικαλιστική κατοχύρωση εκείνων που θα αρνηθούν να συμμετάσχουν. Απλά ένα ερώτημα προς την ΑΔΕΔΥ. Όταν έφθαναν στα σχολεία τα ατομικά φύλλα της επιστράτευσης , δεν θυμάμαι να διακίνησε αντίστοιχο έγγραφο, για την θωράκιση της απεργίας. Ίσως τότε έδιναν τα δικά τους παιδιά πανελλήνιες!
Ας θυμηθούμε λοιπόν τον ποιητή! ― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας! ― Φταίει ο Θεός που μας μισεί! ― Φταίει το κεφάλι το κακό μας! … Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
Μέχρι λοιπόν το «θάμα» της καπιταλιστικής ανατροπής, μπορούμε να είμαστε αμέτοχοι σε όσα θα επηρεάζουν το μικροκλίμα της αίθουσας?
Θα είμαστε αμέτοχοι προς τον υποψήφιο που προσπαθεί να «περάσει» στο σύλλογο των εκπαιδευτικών μια κουλτούρα συνεργασίας, αλληλεγγύης, κοινής προσφοράς είτε μεταξύ των ιδίων των εκπαιδευτικών, είτε μεταξύ εκπαιδευτικών και κάθε μαθητή ξεχωριστά? Ή θα αποδεχόμαστε το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» που δειλά-δειλά κάποιοι προσπαθούν να επαναφέρουν?
Θα είμαστε αμέτοχοι προς εκείνον που, με διακριτικότητα βέβαια, γνωρίζει ότι μαθητές του σχολείου έχουν απολυμένους γονείς, κάποιοι είναι αποδέκτες ενδοοικογενειακής βίας, κάποιοι θέλγονται από τον «τσαμπουκά» των νεοναζί ή των «μπαχαλάκηδων». Το «μότο» του είναι όπως εκφράζεται στο σύλλογο διδασκόντων «κοντά στα παιδιά και τα προβλήματά τους μαθησιακά ή κοινωνικά». Ή θα εθελοτυφλεί με όλα αυτά και θα «κρατά» το σχολείο με διήμερες και τετραήμερες αποβολές?
Θα είμαστε αμέτοχοι προς εκείνον που στα δημιουργούμενα κενά κατά την υλοποίηση του ωρολογίου προγράμματος, δεν θα ξεχνά την αίθουσα και θα τρέχει να συνεισφέρει σε διδακτικό έργο ώστε και να μην επιβαρύνονται συνάδελφοι που λόγω εργασιακών συνθηκών εργάζονται στα όρια, αλλά και ο εκπαιδευτικός που λείπει, απερίσπαστος να ασχοληθεί με το πρόβλημά του, αλλά και οι μαθητές να μην μένουν πίσω στην ύλη, ειδικά σε εξεταζόμενα μαθήματα? Ή θα αποδεχόμαστε την τιμωρητική επιβολή, άνευ λόγου πολλές φορές, να αναπληρώνουμε κενά έβδομης ώρας, γιατί, μα γιατί έτσι! Επειδή θεωρεί υποτιμητικό να αναπληρώσει στην αίθουσα.
Θα είμαστε αμέτοχοι προς εκείνον τον υποψήφιο που προσπαθεί όλο το εκπαιδευτικό προσωπικό να συμμετάσχει σε προγράμματα Comenius κ.ά., ώστε να «ανοίξει τα σύνορα» μέσα από τις πολιτιστικές, κοινωνικές και εκπαιδευτικές ανταλλαγές? Να στήσει πλάτη για όλα αυτά και ας μην ταξιδέψει ποτέ εις τας «Ευρώπας». Ή θα αποδεχθούμε εκείνον που για να βάλλει την υπογραφή του σε πρόγραμμα, έμμεσα θέτει ως προϋπόθεση να πάει πρώτος- πρώτος αυτός, αφού «εκπροσωπεί» το σύλλογο!
Θα είμαστε αμέτοχοι προς εκείνον τον υποψήφιο που θα στηρίξει με οποιοδήποτε κόστος τη δημοκρατία στο σύλλογο διδασκόντων, που θα γίνει το ανάχωμα στις άδικες επιθέσεις και τις πολιτικές επιλογές της ηγεσίας ή θα αποδεχθούμε τον ρίψασπη που στην πρώτη ευκαιρία θα γίνει «βασιλικότερος του βασιλέως»?
Πολλά και καθημερινά τα ερωτήματα που χρειάζεται να επιλυθούν, μέχρι την πορεία και επίθεση για την άλωση των χειμερινών ανακτόρων. Κανείς, ή τουλάχιστον πολλοί δεν την απορρίπτουν. Αλλά ως τότε:
«Στην ηλικία μου δεν μπορείς πια να είσαι ότι δηλώσεις. Είσαι ότι δηλώνουν οι πράξεις σου. Και αν αυτές δεν δηλώνουν τίποτα, τότε δεν είσαι τίποτα». Στέφανος Τραχανάς, διευθυντής των Πανεπιστημιακών εκδόσεων Κρήτης.
Βασίλης Παππάς – εκπαιδευτικός – μέλος της Πρωτοβουλίας Καθηγητών Τρικάλων
