Σε δυο χρόνια, περίπου, όταν θα ολοκληρωθεί ο αυτοκινητόδρομος κεντρικής Ελλάδας Ε65 με την κατασκευή του τμήματος Ξυνιάδα-Λαμία, θα ξεχαστεί, μαζί με την επικινδυνότητα και ολισθηρότητα του παλιού δρόμου Λαμίας-Τρικάλων και η στάση ξεκούρασης, η ξακουστή «Βλάχα», στο 20ο χιλιόμετρο.
Η σειρά, δηλαδή, των υπαίθριων καταστημάτων ζαχαρωδών και παραδοσιακών προϊόντων, που βρίσκεται από το 1990, κάτω από τα δέντρα και την πηγή με το τρεχούμενο δροσερό νερό, στην θέση Αγία Αικατερίνη Δομοκού, όπου σε συνδυασμό με το ομώνυμο γραφικό εκκλησάκι που βρίσκεται εκεί, αποτελούν «όαση» για τους περαστικούς οδηγούς και ταξιδιώτες.
Το trikalanews.gr πήγε στη «Βλάχα» και μίλησε με την ιδιοκτήτρια των καταστημάτων, λίγο πριν κλείσουν.
• Τρία παιδιά επιστήμονες
«Ποτέ δεν έχω μιλήσει για τη ζωή μας εδώ. Ο νέος δρόμος έρχεται. Εμάς μας πήραν τα χρόνια και ήρθε η ώρα να πάμε σπίτι μας» λέει η κυρία Βούλα (Παρασκευή) Σγούρου, χήρα του ιδιοκτήτη και εμπνευστή της δημιουργίας των καταστημάτων, Γιώργου Σγούρου, από το Γαρδίκι Ασπροποτάμου ν. Τρικάλων και συνεχίζει, λέγοντας με καμάρι και υπερηφάνεια:
«Σχεδόν 30 ολόκληρα χρόνια εδώ. Βρέξει, χιονίσει. Μεγαλώσαμε και γεράσαμε, δουλεύοντας έξω. Πολύ δύσκολα χρόνια, γιατί το σπίτι μας δεν ήταν κοντά. Είναι στα Τρίκαλα. Με αυτή τη δουλειά, σπουδάσαμε με τον άντρα μου, τα παιδιά μας. Κοιτάζαμε τη δουλειά χωρίς να σκεφτόμασταν τις δυσκολίες που υπήρχαν εδώ πάνω, τότε. Ένα σπίτι παλιό, εδώ δίπλα μας έδωσαν όταν νοικιάσαμε το χώρο. Εδώ μεγάλωσα τα τρία παιδιά μου. Ο γιός μου είναι γιατρός, η μια μου κόρη, δικηγόρος, η άλλη, καθηγήτρια φιλόλογος. Είναι παντρεμένα. Έχω εγγόνια».
Ο σύζυγος της κ. Βούλας, άνοιξε το πρώτο υπαίθριο μαγαζάκι που πουλούσε κασέτες με παραδοσιακά τραγούδια στους περαστικούς οδηγούς και σταδιακά πρόσθεσε ζαχαρώδη και παραδοσιακά προϊόντα, καθώς και φαρσαλινό χαλβά, αναπτύσσοντας σιγά-σιγά, ένα μικρό παραδοσιακό «εμπορικό κέντρο» πάνω στο βουνό. Μέσα στα χιόνια, στους παγετούς και κυρίως στην ομίχλη που καλύπτει το σημείο, τους περισσότερους μήνες του χρόνου.
« Ήρθα νέα εδώ πάνω, δεν λέω ότι δεν ζορίστηκα, αλλά δεν φοβόταν τότε να δουλέψουν οι νέοι. Ήταν αλλιώς τα πράγματα. Τώρα η δουλειά δεν είναι όπως παλιά. Δεν πειράζει. Περάσαμε καλά χρόνια. Ο κόσμος σταματούσε γιατί του άρεσε αυτό το μέρος. Οι Αθηναίοι ξετρελαίνονταν. Τώρα ο κόσμος θέλει να ψωνίσει αλλά δεν έχει λεφτά. Άλλαξε και η ψυχολογία του κόσμου. Δεν βλέπει τις ομορφιές δίπλα του. Τα ωραία χρόνια πέρασαν και έκλεισαν τις καρδιές των ανθρώπων».
