Πέρασαν 9 χρόνια από τον θάνατο – τις 3 Νοεμβρίου 2009 – του Σωτήρη Σγούρου.
Του Γαρδικιώτη κλαρινίστα με το γνήσιο και αυθεντικά πατροπαράδοτο Ασπροποταμίτικο ηχόχρωμα, που κατόρθωσε στα χρόνια της καριέρας του, να σταθεί ισάξια, πλάι στα ονόματα των κορυφών του παραδοσιακού μουσικού στερεώματος, όχι μόνο των Τρικάλων και της Θεσσαλίας, αλλά ολόκληρης της Ελλάδας.
Έχει συμβεί ένα περιστατικό που μέσα του κλείνει όλη την ψυχή του Σωτήρη Σγούρου, του ανθρώπου που ο ίδιος ο μεγάλος προπολεμικός κλαρινίστας, Κώστας Καρακώστας του αγόρασε το κλαρίνο και «διδάχτηκε» να παίζει, δίπλα τους παλιούς οργανοπαίχτες και «δασκάλους», που με τις κομπανίες τους τριγύρναγαν στα πανηγύρια και στους γάμους στα ψηλά-υπερήφανα βουνά του Ασπροποτάμου.
Εκείνου που έπαιξε με δανεικό κλαρίνο πρώτη φορά μόνος του σε γάμο, σε ηλικία 14 ετών, στο Γαρδίκι και το ξημέρωμα αντί για να πάει σπίτι του, πήγε κατευθείαν να βοσκήσει τα πρόβατα του πατέρα του. Και λίγο αργότερα, φορώντας τσαρούχια – γιατί δεν είχε άλλα παπούτσια – έπαιξε με την κομπανία του Στέργιου Μαλακασιώτη στο πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής, στην Τζούρτζια.
Στις 30 Ιούνιου του 2007, ενώ ο 78χρονος, τότε, Σωτήρης Σγούρος βρίσκονταν στο Νοσοκομείο Τρικάλων, στην Σαλατούρα της Τζούρτζιας (υψόμετρο 2.200 μέτρα) γίνονταν μια εκδήλωση Τιμής και Μνήμης Ασπροποταμιτών.
Για να τιμήσει την Μνήμη τους, «δραπέτευσε» από το Νοσοκομείο Τρικάλων, φορώντας τις πιτζάμες του και με την βοήθεια του επιστήθιου φίλου του Γιώργου Ιωάννη Γιαννίτση, μπήκε αρχικά σε ένα αυτοκίνητο και μετά σε ένα 4Χ4 και έφτασε στη Σαλατούρα, για να παίξει κλαρίνο σαν τότε που ήταν παιδί και έβοσκε τα πρόβατα του πατέρα του εκεί πάνω. Μεταξύ άλλων, τραγούδησε και το ξακουστό μοιρολόι του Τσέλιου, το «Πικρά το λένε τα πουλιά»…
Ο κ. Γιώργος Ι. Γιαννίτσης, δήλωσε στο trikalanews.gr για το περιστατικό: «Μόλις έφτασε, κατέβηκε από το 4Χ4, έβγαλε τις πιτζάμες, ντύθηκε με τα ρούχα του και έπαιξε και τραγούδησε. Η συνεργάτης της διαφυγής του από το Νοσοκομείο, η γυναίκα του, η Σπυριδούλα, στήριγμά του μια ολόκληρη ζωή, γύρισε και μου είπε κάποια στιγμή: «Γιώργο, μπορεί να πεθάνει με αυτά που κάνει».
Εκείνος την άκουσε και απάντησε: «Αν είναι να πεθάνω, ας πεθάνω εδώ πάνω, στα ψηλά βουνά, παίζοντας κλαρίνο και τραγουδώντας».
Και αφού η εκδήλωση Τιμής και Μνήμης των Ασπροποταμιτών, τελείωσε, έβγαλε τα ρούχα του, έβαλε τις πιτζάμες, μπήκε στο 4Χ4 και πριν βραδιάσει, είχε επιστρέψει στο Νοσοκομείο Τρικάλων…».
Author: Λέλα Κατεχάκη
