Παράλληλες ζωές, παράλληλες ψυχές σε δρόμους τριγυρνούν ώσπου να συναντηθούν. Η ζωή μας μοιάζει με κύκλο που έχει αρχή και τέλος.
Ξεκινάμε από το μηδέν και σιγά σιγά γράφουμε χιλιόμετρα. Γεμίζουμε την tabula rasa(άγραφος πίνακας), κοινωνικοποιούμαστε , γεμίζουμε εμπειρίες, συναντάμε ανθρώπους ζούμε μαζί τους και τους χάνουμε χωρίς ιδιαίτερο λόγο και προχωράμε μαζί τους σε ζωές παράλληλες.
Ίσως ποτέ πια να μη ξανασυναντηθούμε μαζί τους. Είναι μια απώλεια που υπάρχει μόνο για μας. Είναι ένας θάνατος που υπάρχει μόνο για εμάς. Είναι η χειρότερη μορφή θανάτου όταν κάτι πεθαίνει για σένα, αλλά υπάρχει για όλους τους άλλους!
Δρόμοι παράλληλοι ακολουθούνται και ο χρόνος αμείλικτος εχθρός δεν βοηθάει να έρθουν κοντά! Δεν υπάρχει γέφυρα να τους ενώσει.
Ξέρεις μόνο ότι το πρωί αντικρίζεις τον ίδιο ήλιο , βλέπεις τον ίδιο ουρανό, ζεις στην ίδια γη, στην ίδια ζωή , την ίδια στιγμή! Και όμως ποτέ δεν βλέπεις τον άλλον. Δε θέλεις; Ίσως δε μπορείς; Ή ο χρόνος σε έχει καθηλώσει στο παρελθόν και φοβάσαι, τρέμεις στην κυριολεξία να δεχτείς το παρόν; Πολλές φορές είναι καλύτερα να ζούμε με αναμνήσεις, να μη σκαλίζουμε πρόσωπα και πράγματα του παρελθόντος.
Θάβουμε, λοιπόν, στα βάθη της ψυχής μας πράγματα που μας στενοχωρούν, παθαίνουμε κάτι σαν λήθη και κρατάμε μόνο τις καλές, γλυκές αναμνήσεις.
Δρόμοι παράλληλοι μα και σκέψη παράλληλη. Είμαστε, όμως, σε άλλη διάσταση, σε άλλη κοινωνική πραγματικότητα. Δεν είναι ότι δε μπορούμε να χτίσουμε μια γέφυρα που θα μας ενώσει. Είναι ότι δε θέλουμε. Έχουμε μάθει να βαδίζουμε μόνοι. Έχουμε μάθει να ελέγχουμε καταστάσεις και τα συναισθήματά μας. Έχουμε μάθει στη σιγουριά, στην ασφάλεια, στο καθιερωμένο. Ο χρόνος αλλάζει τους ανθρώπους, οι εμπειρίες και τα βιώματα επίσης. Τίποτα λοιπόν δε θα είναι το ίδιο αν ενωθούν οι παράλληλοι δρόμοι μας.
Αλήθεια, πώς νιώσατε όταν συναντήσατε ξανά παλιούς σας συμμαθητές, παλιές σας γνωριμίες; Σίγουρα νιώσατε ξένοι. Γιατί εκείνα που σας ένωναν σταμάτησαν να υπάρχουν πλέον. Οι δρόμοι, λοιπόν, που τραβάμε στη ζωή μας έχουν να κάνουν μόνο με εμάς. Εμπλέκουμε, βέβαια, άτομα στο δικό μας δρόμο, συμβαδίζουμε…. Μετά, όμως, χανόμαστε…
Προχώρα στο δρόμο σου και μην κοιτάξεις πίσω σου, μην προσπαθείς να δεις μακριά σου τι γίνεται ή απέναντι. Κοίταξε μόνο τώρα με ποιους βαδίζεις, ποιοί είναι δίπλα σου και σου συμπαραστέκονται. Πολλοί άνθρωποι σπαταλάνε το χρόνο τους αναλογιζόμενοι αν έπραξαν σωστά στο παρελθόν ή τι θα κάνουν στο μέλλον.
Οπωσδήποτε το παρελθόν είναι δείκτης για το μέλλον, αλλά εμείς στο παρόν πρέπει να σταθούμε, στο τώρα, και αυτό γιατί το τώρα είναι το χθες που περιμέναμε με ανυπομονησία! Ενώ το μέλλον είναι πάντα αβέβαιο για να του δίνουμε τόση αξία.
Μη μιλάς, λοιπόν, για παράλληλες ζωές, η ζωή είναι μία είναι η δική σου ζωή και όποιος θέλει σε ακολουθεί σε αυτή. Δεν περιμένει να ζήσει, απλά ζει… Μην παραμυθιάζεσαι περιμένοντας να ενωθούν οι παράλληλοι δρόμοι. Αυτοί ποτέ δεν ενώνονται… Οι ψυχές ενώνονται, όταν το θέλουν.
Παράλληλοι δρόμοι, δύο έρημοι κόσμοι…
Ιωάννα Χαρμπέα
Κοινωνιολόγος- Συγγραφέας
