Όσο περισσότερο διαβάζω, μελετάω και βιώνω αυτή την κρίση, τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ ότι υπάρχουν δύο Ελλάδες.
Η πρώτη είναι η Ελλάδα της ήσσονος προσπάθειας αλλά του μεγίστου κέρδους. Της παρ’ αξία κοινωνικής και επαγγελματικής ανέλιξης. Σε αυτή, απαίδευτοι κομματικοί αξιωματούχοι πάντα βρίσκουν υψηλόμισθες θέσεις. Κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες παίρνουν δουλειές για υπηρεσίες που είτε είναι μετριότατες είτε είναι τελείως άχρηστες. Εργατοπατέρες λαμβάνουν παχυλούς μισθούς χωρίς να προσφέρουν κάτι ουσιώδες. Είναι η Ελλάδα που ασπάζεται έναν ιδιότυπο κοινωνικό δαρβινισμό όπου επιβιώνει μόνο ένα συγκεκριμένο είδος ανθρώπων. Το δικό τους. Και κάθε μέρα για χρόνια τώρα ασχολούμαστε με αυτή την Ελλάδα. Δυστυχώς.
Όμως, υπάρχει και η άλλη Ελλάδα. Η πατρίδα που γεννάει ικανούς ανθρώπους που είναι ανοιχτοί σε νέες ιδέες. Που είναι δουλευταράδες. Που προτάσσουν το ήθος και την εντιμότητα. Που έχουν μόρφωση και παιδεία. Που δακρύζουν για την πατρίδα. Που πονάνε τον συνάνθρωπο τους. Ερχόμαστε σε επαφή μαζί τους πολύ συχνότερα από ότι νομίζουμε. Είναι αυτοί που στέκονται για παράδειγμα στην ουρά να δώσουν αίμα σε κάποιο άγνωστο συμπολίτη τους που θα το έχει ανάγκη. Γιατί γνωρίζουν ότι αύριο μπορεί να είναι ο γιός τους ή κόρη τους που θα χρειαστεί αίμα. Συνειδητοποιούν ότι είμαστε «αλληλένδετοι» και η συμπεριφορά του ενός επηρεάζει, εκούσια ή ακούσια, τον άλλον. Και αποδέχονται ότι παρόλες τις διαφορές και τις αντιπαλότητες μας είμαστε ένα.
Η Ελλάδα αυτή έχει κατανοήσει τα μηνύματα της ιστορίας και θέλει να βάλει τα θεμέλια για ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά και τα εγγόνια της. Έχει ως πρότυπα πολιτικούς όπως ο ευπατρίδης ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ευάγγελος Αβέρωφ που τίμησαν την πατρίδα με το ήθος και την αξιοπρέπεια τους. Άνθρωποι όπως ο επιχειρηματίας Αλέκος Γουλανδρής που έκανε γενναίες πολιτιστικές δωρεές και δεν θέλησε ποτέ να κάνουν αυτοπροβολή φανφάρες και επιδείξεις για αυτές. Του αρκούσε που το ήξερε αυτός. Όπως ο Δημήτρης Χορν που μέσα από την τέχνη μας έκανε να σκεφτούμε περισσότερο και να δούμε τα πράγματα από άλλη οπτική.
Που πήγαν τέτοιοι άνθρωποι; Βρίσκονται και σήμερα ανάμεσα μας. Αλλά εμείς είμαστε απασχολημένοι βλέποντας παρηκμασμένα τηλεοπτικά προγράμματα και σπαταλώντας τον χρόνο μας σε διάφορα κουτσομπολιά του διαδικτύου. Έχουμε υιοθετήσει εύκολα συμπεράσματα ότι τάχα «σήμερα είναι αλλιώς, δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι». Και όμως υπάρχουν. Απλά δεν τους δίνουμε την δέουσα σημασία. Έχουμε αφεθεί σε ένα κόσμο που τρέχει. Πρέπει ωστόσο να αφιερώσουμε λίγο από τον χρόνο μας και να σκεφτούμε μερικούς ανθρώπους που αξίζουν την προσοχή μας. Ποιους θα θέλαμε να έχουν πρότυπο τα παιδιά μας; Να μιλήσουμε για αυτούς και να τους βοηθήσουμε να αναδειχθούν. Η αλλαγή θα ξεκινήσει από εμάς. Από όλους εμάς και τον καθένα ξεχωριστά.
