Διαβάζουμε στον τῦπο ὅτι στο hotspot (καταυλισμό) τῶν Θερμοπυλῶν ἔγινε συμπλοκή μεταξύ τῶν προσφύγων με στειλιάρια, σπασμένα τζάμια καί γενικά ὅποιο ἀντικείμενο μποροῦσε να προξενήσει ζημιά στον ἀντίπαλο .
Ἡ Ἑλλάδα δεν εἶναι ἄπειρος ἀπο τέτοιες ἐνδοπροσφυγικές συγκρούσεις, κατά την διάρκειαν τοῦ μεσοπολέμου τό τοξικόν χάσμα μεταξύ προσφύγων και γηγενῶν κυριάρχησε στην κοινωνία και στη πολιτική ζωή τοῦ τόπου.
Τό χάσμα διευρύνεται και συντηρεῖται ἀπο την κοινωνική ἀπομόνωση τῶν προσφύγων σε χωριστές γειτονιές, συνοικισμούς και χωριά. Φορτίζεται ἐκρηκτικά ἀπο τον ἄγριο οἰκονομικό ἀνταγωνισμό προσφύγων και γηγενῶν στην ἀγορά ἐργασίας, στις ἐπιχειρηματικές δραστηριότητες, δηλητηριάζεται ἀπο τις πολιτικές συγκρούσεις ἀφοῦ οἱ πρόσφυγες εἶναι ἐκεῖνοι που ἐξασφαλίζουν την ἐκλογική ἐπικράτηση τοῦ Βενιζελισμοῦ.
Στίς 5 Νοεμβρίου 1924 ἀναφέρεται ἡ αἱματηρή σύγκρουση τῶν γηγενῶν τοῦ Κιούπκιοϊ κατά τῶν προσφύγων τῆς Νέας Μπάφρας στο Νομό Σερρῶν. Ἀνάλογες συγκρούσεις συνέβησαν και στο Μενίδι Ἀττικῆς και την Νέα Ἰωνία Βόλου.
Ἀλλά γιατί ἀσχολούμαστε με το προσφυγικόν; Διότι το προσφυγικόν ἔχει ρίζες ἀνεξερεύνητες και δύναται να μεταβάλλει τον ροῦν τῆς ἐξέλιξης ἑνός τόπου, ἰδωμένος ὡς ξένος ὁ πρόσφυγας ἐνέπνεε τότε αἰσθήματα φόβου, μίσους και ἀπέχθειας. Οἱ συγκρούσεις μεταξύ προσφύγων ἀλλά και μεταξύ γηγενῶν και προσφύγων δεν ὀφείλονται μόνον σε θρησκευτικούς, πολιτικούς και οἰκονομικούς παράγοντες ἀλλά και ψυχολογικούς, ἡ ἀπώθηση που προκαλεῖ ἡ θέα τῆς ἐξαθλίωσης, ὁ ἐνδόμυχος τρόμος ὅτι θα μποροῦσες καί ἐσύ να βρεθεῖς στην ἴδια θέση, ὁ ἐξορκισμός ἑνός τέτοιου φαινομένου.
Τό 1974 μια ἐξαιρετικά διαφωτιστική και ἀναλυτική ἔρευνα στην Κύπρο διαπίστωσε ὅτι ἡ μεγάλη πλειονότητα τῶν προσφύγων (σχεδόν 70% ) πίστευαν ὅτι ἦσαν ἀνεπιθύμητοι ἀπο τους ἄλλους ἑλληνοκυπρίους που τους ἔβλεπαν «σαν ἀνθρώπους που δεν ὑπῆρξαν ποτέ ἄνθρωποι, οὔτε ἔζησαν σαν ἄνθρωποι».
Συμπερασματικά ὁ χειρισμός τῶν προσφυγικῶν προβλημάτων ἐκ μέρους τῶν κυβερνήσεων, τῶν πολιτικῶν κομμάτων και τῆς κοινωνίας ἀπαιτεῖ βαθεῖαν γνῶσιν τῶν ἰδιοτήτων τοῦ ρευστοῦ προσφυγικοῦ φορτίου και ἡ συνδρομή ὅλων θα πρέπει να διαρκεῖ εἰς βάθος χρόνου πολλῶν δεκαετιῶν.
Το 1970 βρέθηκα στο Νέο Ἰκόνιο κοντά στα Φάρσαλα, φορτώσαμε ἄχυρα για τα ὀρεινά, ὁ ἰδιοκτήτης τῶν χωραφιῶν κατήγετο ἀπο την περιοχή μας, ὅταν τελείωσαν οἱ ντόπιοι ἐργάτες τις δουλειές, ἀπόγονοι προσφύγων, τους ἀπεκάλεσε και ζῶα .
