«Οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα έχουν ναρκοθετήσει τον διάλογο για την όποια εναλλακτική λύση»… Είναι μια φράση που είχα χρησιμοποιήσει, για να εντοπίσω το τραγικό Ελληνικό πρόβλημα της αδυναμίας του πολιτικού προσωπικού να ανταποκριθεί στις δυσκολίες, που αντιμετωπίζει η Χώρα και στην εύκολη προώθηση λαϊκίστικων και απλοϊκών «πολιτικών», που κυριαρχούν με την βοήθεια της πλειονότητας των ΜΜΕ.
Η αίσθηση αυτή, που έγινε πλέον πεποίθηση, επικυρώθηκε από το πέρασμα της κυβερνώσας παράταξης στο νεοφιλελεύθερο στρατόπεδο των μνημονιακών δυνάμεων, έχοντας αναδείξει ένα ακόμη πρόβλημα, που δεν είχε τεθεί στον ίδιο βαθμό στην Ελλάδα: Την στροφή προς τον συντηρητισμό, τον αυταρχισμό και τον ρατσισμό, που σαρώνει ολόκληρη την Ευρώπη, καθώς και την έλλειψη οποιουδήποτε ουσιαστικού διαλόγου για μια εναλλακτική – προοδευτική λύση, εξαιτίας των συνεπειών της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, που κατακαίει κοινωνίες και δικαιώματα.
Η αλματώδης άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, μετά την ένταξη της Χώρας στη «μνημονιακή κόλαση», αποτέλεσε έκπληξη για ολόκληρο τον κόσμο, μιας και τα κόμματα της «Αριστεράς», ιδίως μετά την παράδοση του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» στην αγκαλιά του νεοφιλελευθερισμού, είχαν ακολουθήσει φθίνουσα πορεία, με την Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία να μετατρέπεται σε οργανικό κομμάτι της κατεστημένης εξουσίας και να αναδεικνύεται σε ακραιφνή υποστηρικτή της νεοφιλελεύθερης ατζέντας.
Έτσι, ενώ στον παγκόσμιο χάρτη υπήρξε μετατόπιση προς ακροδεξιά κόμματα και ρατσιστικές αντιλήψεις, στην Ελλάδα η δυσαρέσκεια για την σκληρή μνημονιακή λιτότητα, εκφράστηκε μέσα από έναν συνασπισμό «αριστερών» ομάδων, που υποτίθεται πως πρέσβευαν το διαφορετικό: Το αληθινό, το γνήσιο, το δημοκρατικό, το δίκαιο. Το αποτέλεσμα ήταν όλος ο κόσμος να στρέψει το βλέμμα του προς την Ελλάδα. Πλην όμως, οι δυνάμεις αυτές «ζυγίστηκαν και βρέθηκαν ελλιπείς».
Η υιοθέτηση, όμως, όλων των προσταγών των «αρπακτικών» της Τρόικα και του τραπεζοοικονομικού κατεστημένου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, έφερε την πλήρη παραίτηση, την ιδιώτευση και την αποπολιτικοποίηση, σε μεγάλα κοινωνικά τμήματα. Επέφερε, όμως, και ένα θανατηφόρο πλήγμα στην έννοια της Αριστεράς στην Χώρα μας.
Πρόσφατη έρευνα της Public Issue τον Ιούλιο του 2017 ανέδειξε αυτή την ιδεολογική μετατόπιση της Ελληνικής κοινωνίας. Τα θανατηφόρα για την πλειονότητα του Ελληνικού Λαού μνημόνια της περιόδου 2009-2017, οδήγησαν στην πλήρη ιδιώτευση και στον κοινωνικό συντηρητισμό.
Ως εκ τούτου, τίθεται αμείλικτα το ερώτημα: Μπορεί αυτός ο προδομένος, παραιτημένος Λαός να βρει την έκφρασή του και τις λύσεις μέσα από κάποιον πολιτικό σχηματισμό;
Η απάντηση είναι θετική, με τον όρο ότι ομιλούμε για πολιτικές δυνάμεις έξω από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό εξουσίας. Όσο και αν μοιάζει πολυτέλεια, σήμερα που είμαστε παραδομένοι στη μέγγενη της κρίσης, με αποσαθρωμένο τον κοινωνικό ιστό, αποδιοργανωμένες τις εργασιακές σχέσεις και καταπατημένα τα εργασιακά δικαιώματα και με ένα μεγάλο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας να ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας, το υγιές τμήμα αυτής οφείλει να απαντήσει στα μεγάλα αυτά ζητήματα και να αποφύγει την επέκταση της «γάγγραινας» σε όλο το «σώμα» της Χώρας.
Γιατί, η αντιμετώπιση της σημερινής ανηλεούς κρίσης μπορεί να γίνει μέσω της δημιουργίας ενός νέου πολιτικού υποκειμένου ανατροπής – αλλαγής, από τις άφθαρτες αντιμνημονιακές προοδευτικές πατριωτικές δυνάμεις. Πολιτική δύναμη, που θα εκφράζει πραγματικά την κοινωνία, την οργή, αλλά και τις χαμένες ελπίδες της και θα αποτελείται από πολιτικό προσωπικό, που δεν θα έχει σχέσεις με συμφέροντα του Κράτους και πολιτική λογική την κατάληψη της εξουσίας, ως αυτοσκοπό και «λάφυρο».
Αυτό σημαίνει, ότι θα πρέπει το πολιτικό προσωπικό, που θα στελεχώσει το νέο πολιτικό υποκείμενο, να παραιτηθεί προκαταβολικά και δημόσια από τα πολιτικά προνόμια, που νέμεται το υπάρχον.
Αυτό το πολιτικό υποκείμενο οφείλει να υιοθετήσει έναν νέο πολιτικό λόγο, που θα «αντιλαμβάνεται» τη διαπλοκή οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, την οικονομική εξάρτηση της Χώρας από την Ε.Ε., την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το αλληλένδετο των οικονομιών σε μια εποχή παγκοσμιοποίησης, της επικράτησης του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των έντονων γεωπολιτικών ανακατατάξεων.
Που θα πολεμά την διαφθορά και την εξουσιομανία. Που θα βλέπει μακριά, μέσα από ένα συγκεκριμένο πολιτικό και οικονομικό πρόγραμμα εθνικής παραγωγικής ανασυγκρότησης, μιλώντας και εννοώντας τις διαρθρωτικές πολιτικές αλλαγές ως «αλλαγή περιβάλλοντος», πλαισίου ανάπτυξης και λειτουργίας της Δημοκρατίας και του Κράτους.
Που θα ξεφεύγει από τον στείρο και δογματικό κρατισμό της αυτοαποκαλούμενης και αυτοακυρούμενης «πρώτης φοράς Αριστεράς» και την «δεξιά» νεοφιλελεύθερη αντίληψη λειτουργίας του Κράτους, που έχουν οδηγήσει, τελικά, την Ελλάδα στο «βάραθρο».
Του Γεωργίου Παπασίμου
Δικηγόρου
Μέλους της «Πρωτοβουλίας 14ης Μάη»
Author: admins
