Καθόμαστε με το Γιῶργο στα καπάκια ἐκεῖ γύρω στα 1965, συζητάμε εἰς την νοηματικήν. Στη φωτογραφία φαίνεται ἡ στράτα που πήγαινε προς το Λιβάδι, το Πετράλωνο και τά κάτω χωριά Ντοβρόϊ, Παχτούρι, Σκλήβενο, Καπρό, Γρεβενό, γνώριζε ὅλους τούς στρατοκόπους και τα μουλάρια τους, κάποιοι κάναν ὀλιγόλεπτη στάση να «στρίψουν μια τσιγάρα» να φέρουν νέα κυρίως αὐτοί πού ἐπέστρεφαν ἀπό Τρίκαλα και Πόρτα, τα Καγκέλια βαζοκόπαγαν ἀπο τα κυπριά τῶν μουλαριῶν, κάτω ὁ Ἄσπρος γαλαζούρα, ἡ περίπτωση λάθους ἤ ἀδυναμίας σήμαινε ὀδυνηρό θάνατο, ὅμως τα μουλάρια εἶχαν ἕναν δικό τους ρυθμό βαδίσματος τελείως διαφορετικό ἀπό τα ἄλογα, κουβάλαγαν φορτία τῶν 80 και 100 ὀκάδων.
Τό τι προσέφεραν τα μουλάρια στον ἄνθρωπο στο πρόβλημα τῶν ἀσφαλῶν μεταφορῶν στα Βαλκάνια και πόσο τα ἐκτίμησε ὁ ἄνθρωπος φαίνεται και ἀπό τα ἀγάλματα που ἔχουν στηθεῖ προς τιμήν τους στις πλατείες τῶν χωριῶν.
Ὁ Γιῶργος ἦταν ἄριστος γνώστης τῆς ὀρεινῆς γεωργίας, τῆς ὀρεινῆς κτηνοτροφίας , τῆς ἁλιείας πέστροφας στο ποτάμι κυρίως με την ἀπόχα, ἀλλά και ἄριστος χτίστης πέτρας, ἔχτισε ὅλα τα ζωνάρια ἀπό τα Ψουρουλίθια μέχρι τις Λογγιές.
Τόν ἐνθυμοῦμαι πάντα με ἕνα τσεκούρι στον ὧμο, με ἕνα φτυάρι, ἕναν κασμά. Πρακτικό μυαλό ἔδινε λύσεις ταχύτατα, ἦταν ἀποτελεσματικός σε ὅτι τοῦ ἀνέθεταν.
Γνώριζε πολλά για την τοπική ἱστορία, κατά την διάρκειαν τῶν ἐκκαθαριστικῶν ἐπιχειρήσεων τοῦ Γερμανικοῦ στρατοῦ το Φθινόπωρο τοῦ 1944 οἱ Γερμανοί συνέλαβον μόνο το Γιῶργο, ἦταν μέσα στα καλαμπόκια και δεν τον εἰδοποίησαν οἱ ἄλλοι οἱ ὁποῖοι δικαιολογημένα πανικόβλητοι κατέφυγαν στην Παλιόλογγα και τη Δρακότρυπα να κρυφτοῦν, ἀφοῦ οἱ ἀνταρτικές δυνάμεις τοῦ Ζέρβα και τοῦ Βελουχιώτη τους ἐγκατέλειψαν, προτίμησαν να σκορπίσουν προς την Ἤπειρο και την Ἀργιθέα ἀποφεύγοντες να δώσουν μάχην στην προσφερόμενη για ἀνταρτικό πόλεμο κοιλάδα τῶν στενῶν τοῦ Ἀχελώου.
Το Γιῶργο τον πῆραν αἰχμάλωτο οἱ Γερμανοί ὡς βοηθητικό , περιέγραφε πῶς κουβαλοῦσε ξύλα για τά μαγειρεῖα , ἐπίσης περιέγραφε την ἐκτέλεση τῶν κατοίκων τῆς Καστανιάς Καλαμπάκας (διασταυρωμένη πληροφορία ἀπό την ἀείμνηστον πεθεράν μου τῆς ὁποίας ἡ μάννα ἦταν μεταξύ τῶν ἐκτελεσθέντων).
Περιέγραφε πῶς δραπέτευσε, τους ἔστρωσε φτέρες και ἄναψε τη φωτιά, μόλις κατάλαβε ὅτι κοιμήθηκαν πῆρε το ρέμα και μια μέρα ἐμφανίστηκε σῶος στο σπίτι του, τη μέρα κοιμόταν στις κουφάλες και τις ρίζες τῶν πλατανιῶν και το βράδυ ἀκολουθοῦσε τον ροῦν τοῦ ποταμοῦ, ἤξερε ὅτι το ποτάμι περνάει δίπλα ἀπό το σπίτι του κάποτε θα το συναντοῦσε, ἁπλή λογική που δεν λείπει ἀπό κανέναν ἄνθρωπο ἁπλῶς σε στιγμές πανικοῦ δεν την ἐφαρμόζομεν.
Ὁ Γιῶργος εἶδε την ὀρεινή γεωργία να ἐγκαταλείπεται, την ὀρεινή κτηνοτροφία να λιγοστεύει ἐπικίνδυνα, τά ψάρια στο ποτάμι να ἐξαφανίζωνται ἀπο τά ἔργα τοῦ φράγματος Μεσοχώρας και τις σύγχρονες τεχνικές δολοφονικῆς ἁλιείας κατόπιν ἀδείας ἐξ ἀβλεψίας φυσικά, πάντως ἦταν ἀγαπητός σε ὅλους και σε μένα γιατί μοῦ ἔκανε το πρῶτο μάθημα οἰκολογίας και σεβασμοῦ προς τα ζῶα τοῦ περιβάλλοντος, ὅταν ψαρεύαμε με την ἀπόχα κι ἔμπαινε μέσα μικρή πέστροφα την ἀπελευθέρωνε ἀμέσως λέγοντάς μου εἶναι μικρή θα την πιάσουμε τοῦ χρόνου.
