Πώς η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας μετατράπηκε από περιθωριακή φωνή σε καθοριστικό παράγοντα της πολιτικής σκηνής
Η πολιτική άνοδος της Ζωής Κωνσταντοπούλου δεν είναι ένα στιγμιαίο φαινόμενο, ούτε αποτέλεσμα συγκυριακών εντυπώσεων. Είναι το αποτέλεσμα μιας πορείας με σαφές ιδεολογικό αποτύπωμα, συγκρουσιακή συνέπεια και –το πιο κρίσιμο– συναισθηματική διείσδυση σε ένα κοινό που νιώθει προδομένο από το πολιτικό σύστημα: τους νέους.
Η σταθερότητα των θέσεών της: Ένα σπάνιο πολιτικό κεφάλαιο
Από την περίοδο που διετέλεσε Πρόεδρος της Βουλής με τον ΣΥΡΙΖΑ, η Ζωή Κωνσταντοπούλου ξεχώρισε για την αταλάντευτη στάση της απέναντι σε ζητήματα διαφάνειας, δημοκρατίας και εθνικής κυριαρχίας. Η αποχώρησή της από το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα το 2015, μετά την αποδοχή του τρίτου μνημονίου, ερμηνεύτηκε από πολλούς ως πολιτική αυτοκτονία. Σήμερα, όμως, αυτή η πράξη παρουσιάζεται από τους πολίτες ως απόδειξη πολιτικής εντιμότητας – ένα σπάνιο προσόν στο σύγχρονο πολιτικό σκηνικό.
Η συγκρότηση της Πλεύσης Ελευθερίας το 2016 υπήρξε το όχημα έκφρασης αυτής της σταθερής πολιτικής ταυτότητας. Και όσο κι αν παρέμεινε για χρόνια εκτός κοινοβουλίου, ουδέποτε εγκατέλειψε τη δημόσια παρουσία και τον λόγο της, επενδύοντας στη μακροπρόθεσμη οικοδόμηση αξιοπιστίας.
Η τραγωδία των Τεμπών ως σημείο καμπής
Το δυστύχημα των Τεμπών αποτέλεσε την αφορμή για την επανεκτίμηση του πολιτικού προφίλ της Κωνσταντοπούλου. Η ανάληψη της νομικής εκπροσώπησης οικογενειών των θυμάτων δεν ήταν απλώς συμβολική. Ήταν μια πράξη με καθαρά πολιτικό φορτίο, καθώς ήρθε να καλύψει το τεράστιο κενό εμπιστοσύνης που άφησαν πίσω τους τα παραδοσιακά κόμματα, τα οποία στα μάτια της κοινωνίας είτε συγκάλυψαν είτε αδιαφόρησαν για την πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης.
Η παρουσία της στις κινητοποιήσεις, στις εξεταστικές επιτροπές και στις δημόσιες τοποθετήσεις της διαμόρφωσε ένα νέο αφηγηματικό πλαίσιο: αυτό της πολιτικού που δεν φοβάται να συγκρουστεί με την εξουσία, που στέκεται απέναντι στους μηχανισμούς και τους «ισχυρούς», όχι από θέση κομματικής σκοπιμότητας, αλλά από προσωπική και θεσμική πίστη στη Δικαιοσύνη.
Νεανικό κοινό και πολιτικό συναίσθημα
Ιδιαίτερα αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η άνοδος της Κωνσταντοπούλου δεν στηρίζεται στην παραδοσιακή κομματική βάση. Αντιθέτως, καταγράφει υψηλή δημοφιλία ανάμεσα σε νεανικά κοινά, που δεν έχουν άμεση σχέση με την κομματική ένταξη ή τις ιδεολογικές ταυτότητες του παρελθόντος.
Σε αυτούς τους πολίτες, η Κωνσταντοπούλου δεν απευθύνεται με ιδεολογικά προγράμματα – τους αγγίζει με το συναίσθημα. Το πρόσωπό της συνδέεται με τη δικαίωση, τη διαφάνεια, τη μάχη του αδυνάμου απέναντι στον αλαζόνα ισχυρό. Και αυτή η ταύτιση είναι πολύ πιο ισχυρή από κάθε οργανωμένη κομματική καμπάνια.
Οι επιθέσεις της κυβέρνησης ως ένδειξη πολιτικής ανησυχίας
Το τελευταίο διάστημα, δεν είναι λίγες οι επιθέσεις που δέχεται από κυβερνητικά στελέχη, είτε άμεσα είτε μέσω «ανώνυμων» διαρροών. Πρόκειται για μια κλασική τακτική πολιτικής άμυνας απέναντι σε έναν αντίπαλο που ξαφνικά δεν είναι περιθωριακός, αλλά δυνητικά κυρίαρχος. Όταν η Πλεύση Ελευθερίας εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις να κοντράρει το ΠΑΣΟΚ για τη δεύτερη θέση, και ο ΣΥΡΙΖΑ να καταρρέει, η ανησυχία στο Μέγαρο Μαξίμου είναι εμφανής.
Η άνοδος της Ζωής Κωνσταντοπούλου δεν είναι στιγμιαία. Είναι το αποτέλεσμα ενός πολιτικού αφηγήματος που συνδυάζει θεσμική σοβαρότητα, προσωπική συνέπεια και συναισθηματική επαφή με μια κοινωνία που νιώθει ότι δεν εκπροσωπείται. Η Πλεύση Ελευθερίας μετατρέπεται σε έναν από τους βασικούς παίχτες του νέου πολιτικού σκηνικού – κι αυτό, ίσως, είναι μόνο η αρχή.
