Η απουσία της Αστυνομίας στον Ασπροπόταμο δεν ήταν απλή απουσία. Ήταν παραδοχή.
Σήμερα, στο Χαλίκι Ασπροποτάμου, κάτι πολύ πιο σημαντικό συνέβη απ’ όσο φαίνεται με την πρώτη ματιά. Δεν ήταν μόνο η συγκέντρωση. Ήταν η απουσία.
Στον τόπο όπου πριν λίγες εβδομάδες συνελήφθησαν πολίτες που απλώς στάθηκαν μπροστά σε έναν εκσκαφέα, σήμερα δεν εμφανίστηκε κανένας αστυνομικός. Ούτε ΜΑΤ, ούτε περιπολικά, ούτε “πρόληψη επεισοδίων”. Ήταν η πρώτη φορά, από την έναρξη της αντίστασης, που η Πολιτεία δεν έστειλε τίποτα και κανέναν απέναντι στους κατοίκους.
Και αυτή η σιωπή της εξουσίας δεν ήταν ουδετερότητα. Ήταν παραδοχή.
Παραδοχή ότι ο Ασπροπόταμος μίλησε. Και ακούστηκε.
Η κοινωνία σήκωσε ανάστημα – και το κράτος κατέβασε τα μάτια
Η τοπική κοινωνία έδωσε ένα μάθημα πολιτισμένης ανυπακοής. Όχι με φωνές, όχι με φανατισμό – αλλά με σταθερότητα, ενότητα και επιμονή. Με επιχειρήματα. Με παρουσία. Με αξιοπρέπεια.
Στάθηκαν απέναντι σε ένα έργο που έχει ήδη χαρακτηριστεί παράνομο από την ίδια την πολιτεία, με έγγραφα, υπογραφές και σφραγίδες. Που εκτελείται χωρίς νόμιμη περιβαλλοντική γνωμοδότηση. Και όμως, οι μπουλντόζες συνέχισαν. Οι άδειες “ξεχάστηκαν”. Οι νόμοι κάμφθηκαν.
Απέναντι σε όλα αυτά, η τοπική κοινωνία δεν λύγισε.
Και αυτή τη φορά, δεν λύγισε ούτε η δημοκρατία.
Η δημοσιογραφία δεν άλλαξε τον κόσμο – αλλά τον εξέθεσε
Ίσως να είναι τυχαίο που η σημερινή κινητοποίηση έγινε χωρίς αστυνομική παρουσία. Ίσως να μην είναι.
Εμείς, στο trikalanews.gr, δεν πανηγυρίζουμε. Αλλά καταγράφουμε τα γεγονότα. Και το γεγονός είναι ένα: μετά από μια σειρά αποκαλυπτικών δημοσιευμάτων, η εικόνα άλλαξε.
Δεν υπήρχε κράνος, δεν υπήρχε κλομπ. Μόνο πολίτες. Και ένα ποτάμι.
Το νερό δεν έχει φωνή. Αλλά οι άνθρωποι που το υπερασπίζονται έχουν. Κι όταν αυτή η φωνή γίνεται λέξη, και η λέξη άρθρο, και το άρθρο διάλογος – τότε κανένας κρατικός μηχανισμός δεν μπορεί να την αγνοήσει.
Σιωπή ή αναδίπλωση;
Δεν γνωρίζουμε αν η Αστυνομία απουσίασε γιατί το ήθελε, ή γιατί κάποιος το διέταξε. Αυτό που ξέρουμε είναι πως όταν ο πολίτης φωνάζει δίκαια, η εξουσία αρχίζει να ψιθυρίζει. Κι αυτό, από μόνο του, είναι ένα μικρό θαύμα.
Μπορεί αύριο να είναι αλλιώς. Μπορεί η επόμενη κινητοποίηση να έχει ξανά παρουσία. Μπορεί όχι.
Αλλά η σημερινή στιγμή αξίζει να καταγραφεί: η τοπική κοινωνία κέρδισε μια μάχη. Όχι στο πεδίο, αλλά στο μυαλό. Όχι με το σώμα, αλλά με τη φωνή.
Και η φωνή αυτή, δεν λέει απλώς “μην καταστρέφετε τον Αχελώο”.
Λέει: “Δεν θα περάσει η αδικία, επειδή έχει σφραγίδα”.
Αν αυτό δεν είναι νίκη, τότε τι είναι;
