Διακοπές παραγωγής ενέργειας στον Νομό Τρικάλων με εντολή προς τους παραγωγούς – Την ίδια ώρα, στήνονται τεράστια πάρκα όπως στο Ελληνόκαστρο
Ζούμε στη χώρα που έχουμε ρεύμα… να φάνε κι οι κότες, αλλά δεν μας αφήνουν να το παράγουμε. Όχι γιατί δεν το χρειαζόμαστε – κάθε άλλο. Το πληρώνουμε σαν Ελβετοί, αν και το βαλάντιό μας είναι καθαρά Βαλκανικό. Και παρ’ όλα αυτά, δύο παραγωγοί από τον Νομό Τρικάλων μας επιβεβαιώνουν κάτι απίθανο, τους στάλθηκε εντολή να κλείσουν τα φωτοβολταϊκά τους το Σαββατοκύριακο. Διαφορετικά, τους περιμένουν πρόστιμα.
Ένας από τον Δήμο Φαρκαδόνας και ένας από τον Δήμο Τρικκαίων μάς μεταφέρουν το ίδιο μήνυμα, «Ήρθε email να διακόψουμε παραγωγή συγκεκριμένες ώρες και ημέρες. Γιατί; Γιατί υπάρχει υπερπαραγωγή ενέργειας και δεν ξέρουν τι να την κάνουν». Κι εδώ ξεκινά ο παραλογισμός.
Από τη μία, έχουμε πανάκριβους λογαριασμούς. Από την άλλη, έχουμε τόσο πολύ ρεύμα που δεν χωράει στο δίκτυο. Οπότε τι κάνουμε; Κλείνουμε τους μικρούς παραγωγούς. Αυτούς που πίστεψαν στην πράσινη μετάβαση, που επένδυσαν σε ΑΠΕ, που στηρίζουν την ενεργειακή αυτάρκεια της χώρας. Τους λέμε τώρα: “Ευχαριστούμε, αλλά μη δουλέψεις. Θα έχουμε blackout από… περίσσεια”.
Ο Πρωθυπουργός μάς είπε ότι γίναμε «μπαταρία της Ευρώπης». Μπαταρία είμαστε – αλλά ποιος τραβάει το ρεύμα; Οι Έλληνες πολίτες, σίγουρα όχι. Αυτοί απλώς πληρώνουν. Και μάλιστα ακριβά. Με λογαριασμούς που δεν βγάζουν μήνα. Με επιχειρήσεις που βάζουν λουκέτο από το κόστος ρεύματος. Με παραγωγούς που κλείνουν τους διακόπτες… με εντολή.
Αυτό δεν είναι ενεργειακή πολιτική. Είναι κοινωνικός σαδισμός.
Το ρεύμα υποτίθεται πως είναι κοινωνικό αγαθό. Όχι χρηματιστηριακό προϊόν. Και σίγουρα όχι «υπερβολή» που περισσεύει όταν λάμπει ο ήλιος.
Αν λοιπόν σε μια ηλιόλουστη χώρα, σε καιρό ακρίβειας, με ενεργειακή φτώχεια, κλείνουμε τα φωτοβολταϊκά γιατί έχουμε πολλή ενέργεια — τότε κάτι δεν πάει στραβά. Όλα πάνε στραβά.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, θυμηθείτε τι έγινε πρόσφατα στο Ελληνόκαστρο. Εκεί που κάποιοι αποφάσισαν – έτσι, στα γρήγορα – να φυτέψουν ένα φωτοβολταϊκό-μαμούθ, μεγαλύτερο κι απ’ το ίδιο το χωριό. Όχι με τη σύμφωνη γνώμη των κατοίκων, αλλά παρά την αντίθεσή τους. Γιατί; Γιατί έτσι. Γιατί το ρεύμα μάλλον δεν χωράει στα μικρά χωράφια των παραγωγών, αλλά χωράει μια χαρά στα μεγάλα deals.
Δηλαδή, έχουμε υπερπαραγωγή, μας λένε να το κλείσουμε, αλλά ταυτόχρονα χτίζουμε νέες τεράστιες μονάδες. Ή έχουμε ρεύμα να δώσουμε ή δεν έχουμε – διαλέξτε. Ή κοροϊδευόμαστε.
Το Ελληνόκαστρο δεν ήταν απλώς ένα έργο. Ήταν το σύμβολο μιας πολιτικής που μιλάει για “πράσινη ανάπτυξη”, αλλά δεν αντέχει να κοιτάξει τον πολίτη στα μάτια. Μιας “ενεργειακής δημοκρατίας”, που έχει μόνο ένα ψηφοφόρο: την εταιρεία.
Γιατί, ξέρεις, άλλο είναι να παράγεις ενέργεια και να ζεις από αυτή. Κι άλλο είναι να βλέπεις τον ήλιο, να σου λένε “κλείσε το διακόπτη” και ταυτόχρονα να ανοίγουν τα έργα τους, με δημοτικό χαμόγελο και εργολαβική άνεση.
