Όταν η κοινωνική προσφορά ιδιωτών γίνεται πακέτο «δημοτικής πολιτικής» με κορδέλα και δηλώσεις
Στην Ελλάδα της επικοινωνίας, ό,τι δεν έχτισε ο Δήμος, το φωτογραφίζει. Το ζήσαμε στα σχολεία της Φαρκαδόνας, όπου το έργο ανήκε στην Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών, αλλά η κορδέλα κόπηκε με τρόπο που θα ζήλευε και ο χορηγός. Το ζούμε ξανά στον Ασπροπόταμο, με την παράδοση οικίσκου σε πλημμυροπαθή.
Ο οικίσκος –και μπράβο του– δωρεά του Ιωάννη Καντώνια, της ΒΙΟΚΑΡΠΕΤ, στη μνήμη των γονιών του. Ένας σύγχρονος χώρος διαβίωσης για έναν άνθρωπο που έχασε το σπίτι του στις πλημμύρες του Daniel. Και τι έκανε ο Δήμος Μετεώρων; Τον παρέδωσε. Και πολύ καλά έκανε.
Αλλά όχι μόνο τον παρέδωσε. Έβγαλε δελτίο τύπου, έκανε δηλώσεις, μοίρασε ευχαριστίες, φωτογραφήθηκε, ένιωσε «ημέρα σημαντική». Μόνο που το “δώρο” δεν ήταν δικό του.
Αν κάποιος έκανε πράξη την αλληλεγγύη, αυτός ήταν ο κ. Καντώνιας. Αν κάποιος βοήθησε πραγματικά τον Μίλτο Νταμάτη, αυτός ήταν ο δωρητής. Ο Δήμος, με το που έπιασε το κλειδί, άρχισε τα επικοινωνιακά μνημόσυνα.
Στην πολιτική, λένε, “καλύτερα να κάνεις χωρίς να μιλάς, παρά να μιλάς χωρίς να κάνεις”. Στην περίπτωση αυτή, ο Δήμος Μετεώρων έκανε το δεύτερο. Μίλησε. Πολύ.
Ο Αβραμόπουλος είπε ότι «κανείς δεν είναι μόνος». Δεν είπε, όμως, ότι κανείς από τον Δήμο δεν αγόρασε τον οικίσκο. Ούτε από τον προϋπολογισμό, ούτε από το ταμείο, ούτε από πρόγραμμα. Τον αγόρασε ένας άνθρωπος.
Εκεί ακριβώς βρίσκεται το ζήτημα: να μην καπελώνεις την προσφορά του άλλου με δηλώσεις περί αλληλεγγύης, όταν απλώς έκανες την παράδοση. Είναι σαν να παίρνεις το δώρο κάποιου σε ένα γάμο και να λες στον γαμπρό «σου το πήρα εγώ». Ξένα κόλλυβα στην κυριολεξία.
Το ίδιο έγινε και στη Φαρκαδόνα. Και τώρα στον Ασπροπόταμο. Ίσως το πρόβλημα δεν είναι η ανάγκη για δημοσιότητα. Ίσως είναι ότι πια δεν έχουμε να δείξουμε κάτι δικό μας. Οπότε βαφτίζουμε τα ξένα έργα ως πολιτικές πράξεις.
Μόνο που ο κόσμος δεν τρώει σανό. Ξέρει ποιος πλήρωσε, ξέρει ποιος πρόσφερε. Και ξέρει ποιος πόζαρε.
Author: Pressroom
