Κάποτε στεκόταν περήφανος. Γύρω του νερό, πάπιες, δέντρα, σκιά, ζωή. Ο Νικολάκης δεν ήταν απλώς ένα μπρούτζινο αγόρι που ουρούσε μέσα σε μια λιμνούλα — ήταν ένας μικρός τοπόσημος χαιρετισμός της πόλης στον εαυτό της. Ένα χαμόγελο. Μια πράξη αυτοσαρκασμού μες το πράσινο.
Το 2021 απομακρύνθηκε για τις ανάγκες ανάπλασης της Κεντρικής Πλατείας Τρικάλων. Τρία χρόνια μετά, επιστρέφει. Ή μάλλον, κάτι που του μοιάζει επιστρέφει. Πολύ γυαλιστερό για να ‘ναι αληθινό, πολύ μοντέρνο για να ‘ναι παλιό. Πιο κοντά στο Instagram, πιο μακριά από τις αναμνήσεις.
Και δεν είναι μόνο ο Νικολάκης που άλλαξε.
Από τον τόπο στον χώρο
Η νέα πλατεία είναι εντυπωσιακή τη νύχτα. Φώτα στο έδαφος, γεωμετρικές λωρίδες, έξυπνοι πάγκοι, καθαρές γωνίες. Όλα εντάξει, εκτός από το ότι λείπει η ζωή. Όχι κόσμος — ζωή: τα δέντρα, το νερό, το απροσδόκητο, οι πάπιες. Το μικροκλίμα. Η μνήμη.
Ο παλιός Νικολάκης ουρούσε μέσα σε ένα περιβάλλον — όχι πάνω σε μια πλάκα. Ήταν ένα στοιχείο ροής, όχι φωτοσκίασης. Τώρα στέκεται σε τσιμέντο, με σωλήνες και καλώδια στα πόδια του. Τίποτα δεν αναβλύζει. Ούτε νερό, ούτε αίσθημα.
Ο γύρος του Νικολάκη
Στο μεταξύ, όσο έλειπε η πλατεία, ο Νικολάκης περιφερόταν σε διάφορα σημεία της πόλης. Τον μετακινούσαν σαν ατραξιόν — μια «χαριτωμένη παρουσία» για εκδηλώσεις, στολίσματα, event. Δεν έμενε ποτέ αρκετά για να ριζώσει, αλλά αρκετά ώστε να ξεριζωθεί απ’ αυτό που ήταν. Ίσως αυτή η περιπλάνηση τον άλλαξε. Ίσως κάπου εκεί έγινε άλλος.
Νικολάκης 2.0
Αυτό που βλέπουμε δεν είναι αποκατάσταση. Είναι νέα εκδοχή. Ο τόνος μπρούντζου άλλαξε. Η στάση ελαφρώς. Η έκφραση, λιγότερο αθώα, περισσότερο «δημοτική». Αν το παλιό άγαλμα υπήρξε μια χειρονομία ποίησης, το καινούργιο είναι χειρονομία απόφαση.
Ποιος αποφάσισε; Δεν έχει σημασία.
Δεν θα ρίξουμε ευθύνες. Αλλά πρέπει να ειπωθεί: αν θέλαμε καινούργιο Νικολάκη, ας φτιάχναμε έναν άλλο. Δεν “βελτιώνεις” τον μικρό σου εαυτό· τον αγαπάς. Αν θες να τον αλλάξεις, του δίνεις και άλλο όνομα.
