Η Μέση Ανατολή είναι ξανά το πεδίο όπου δοκιμάζονται όχι μόνο τα νεύρα των πολιτικών αλλά και τα όρια της ίδιας της Ιστορίας. Αυτή τη φορά, όμως, τα δεδομένα είναι διαφορετικά, δεν μιλάμε για μία ακόμη τοπική σύρραξη – αλλά για μια παγκόσμια παρτίδα σκάκι χωρίς σίγουρους κανόνες.
Στα παρασκήνια, η Κίνα αφήνει τις συστάσεις και προχωρά στην πράξη: αερογέφυρα οπλισμού, δημόσια δήλωση Σι Τζινπίνγκ στο πλευρό του Ιράν, δίκτυα συνεννόησης από την Τεχεράνη ως το Πεκίνο και τη Μόσχα. Ο Βλαντίμιρ Πούτιν ετοιμάζεται για στρατηγική τηλεδιάσκεψη κορυφής.
Το Πακιστάν και η Βόρεια Κορέα μπαινοβγαίνουν στη συζήτηση σαν “σκιές” του πυρηνικού απρόβλεπτου.
Και από την άλλη πλευρά;
Οι ΗΠΑ ρίχνουν στη Μεσόγειο το βαρύ πυροβολικό, αεροπλανοφόρα, μαχητικά, αμυντικά συστήματα, πλοία και δορυφορικές υποδομές, με στόχο να αποτρέψουν το μοιραίο λάθος – αλλά και να δείξουν ότι η “Δύση” είναι εδώ.
Όλα αυτά, με ένα ερώτημα να πλανάται: Πού οδηγεί αυτή η κλιμάκωση;
Η απάντηση δεν είναι εύκολη — ούτε γραμμική.
Οι παραδοσιακές ισορροπίες ανατρέπονται. Το Ιράν γίνεται κόμβος σε ένα νέο, ανεπίσημο μπλοκ που αγκαλιάζει Ρωσία, Κίνα, Πακιστάν. Η Μέση Ανατολή δεν είναι πια “πίσω αυλή” κανενός,
Είναι ο καθρέφτης ενός κόσμου που μετατρέπεται μέρα με τη μέρα σε πολυπολικό, αβέβαιο και – ίσως – πιο επικίνδυνο από ποτέ.
Αυτή η σύγκρουση δεν αφορά μόνο τους γεωστρατηγικούς χάρτες και τις μεγάλες πρωτεύουσες. Αφορά την ενέργεια, την ασφάλεια, τις αγορές, την καθημερινότητά μας.
Αφορά το ερώτημα αν το 2025 θα γραφτεί ως η χρονιά που “γύρισε το παγκόσμιο παιχνίδι”.