Στην τελική ευθεία παράδοσης της κεντρικής πλατείας Τρικάλων, οι εικόνες μιλούν μόνες τους, κακοτεχνίες, συγκέντρωση νερού μετά από μια απλή καλοκαιρινή βροχή, παντελής έλλειψη σκιάς και σημείων ξεκούρασης για τους πολίτες, δάπεδο χωρίς σωστές κλίσεις, σιντριβάνια που ήδη δείχνουν σημάδια εγκατάλειψης.
Η ευθύνη για το αποτέλεσμα βαραίνει την τοπική αυτοδιοίκηση, τόσο πολιτικά όσο και υπηρεσιακά. Ο αντιδήμαρχος έργων Γιώργος Καταβούτας, σταθερός στην ίδια θέση επί χρόνια, φαίνεται να απολαμβάνει περισσότερο τις καλοκαιρινές βουτιές του παρά να διασφαλίζει τη στοιχειώδη ποιότητα στα έργα της πόλης. Όμως οι ανάγκες του Τρικαλινού πολίτη δεν καλύπτονται από φωτογραφίες διακοπών, αλλά από πρακτικές λύσεις και σεβασμό στη δημόσια περιουσία.

Η πλατεία παρουσιάστηκε ως “ναυαρχίδα” του τότε Δημάρχου και νυν Υπουργού Ψηφιακής Διακυβέρνησης Δημήτρη Παπαστεργίου. Παρά τις διακηρύξεις, το αποτέλεσμα είναι αποκαρδιωτικό: έλλειψη συνολικού σχεδιασμού, προχειρότητα στη μελέτη και την υλοποίηση, μηδενική πρόβλεψη για την πραγματική καθημερινότητα των πολιτών, παντελής απουσία ελέγχου και αυτοκριτικής.
Το έργο χρηματοδοτήθηκε με 3.000.000 ευρώ από το ΕΣΠΑ Θεσσαλίας. Η τελική εικόνα δεν δικαιολογεί ούτε το κόστος, ούτε τις προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν: τα περισσότερα υποσχεθέντα στοιχεία (πράσινο, σκιερά καθιστικά, στέγαστρα, νέοι χώροι δροσιάς) είτε δεν υλοποιήθηκαν ποτέ, είτε έγιναν με προχειρότητα και αποσπασματικά.
Χαρακτηριστικό της πολιτικής αντίληψης που κυριάρχησε, είναι το χάσμα ανάμεσα στις εντυπωσιακές μακέτες, τα 3D βίντεο και τις πανηγυρικές παρουσιάσεις που προσφέρονταν από τον Δήμο τα προηγούμενα χρόνια, και την τωρινή πραγματικότητα. Η “πλατεία του μέλλοντος” έμεινε τελικά μόνο στην οθόνη, αποκαλύπτοντας την ουσία της εικονικής διακυβέρνησης: επικοινωνία χωρίς ουσία, δημόσιο χρήμα χωρίς αποτέλεσμα, αστική αναβάθμιση χωρίς σεβασμό στις ανάγκες των πολιτών.
Δείτε εδώ το βίντεο με την εντυπωσιακή παρουσίαση που υποσχόταν “νέα εποχή” για τα Τρίκαλα.
Η πόλη δείχνει παρατημένη, με μοναδικό “ζωντανό” κομμάτι το επικοινωνιακό γραφείο τύπου του Δήμου, που προσπαθεί να καλύψει τις αστοχίες και τα κενά με φωτογραφίες και διαφημιστικά δελτία. Η πραγματικότητα όμως δεν κρύβεται: το δημόσιο χρήμα κατασπαταλήθηκε σε ένα έργο που δεν ανταποκρίνεται ούτε στις βασικές προδιαγραφές για μια σύγχρονη, λειτουργική και φιλόξενη πλατεία.
Οι πολιτικές ευθύνες υπάρχουν και δεν διαγράφονται από την εναλλαγή θέσεων ή τη μετάβαση σε υπουργικά γραφεία. Η καθημερινή ζωή και η αξιοπρέπεια του πολίτη οφείλουν να προηγούνται κάθε σχεδιασμού για επικοινωνιακές “αναπλάσεις”.