Τα πολιτικά σύννεφα έχουν πυκνώσει επικίνδυνα πάνω από τη χώρα. Μετά τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα, με πιο πρόσφατο και εκκωφαντικό το σκάνδαλο των αγροτικών επιδοτήσεων (ΟΠΕΚΕΠΕ), το ερώτημα αν “πάμε για εκλογές” έχει επιστρέψει στην κορυφή της πολιτικής ατζέντας.
Η κυβέρνηση βρίσκεται υπό διαρκή πίεση: Παραιτήσεις, έρευνες, βαρύτατες κατηγορίες, δημόσια αμφισβήτηση της αξιοπιστίας της διακυβέρνησης. Η αντιπολίτευση, ενιαία και κατακερματισμένη ταυτόχρονα, ζητά προανακριτικές, απόδοση ευθυνών και προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία. Οι πολίτες, στο ενδιάμεσο, παρακολουθούν με κόπωση και δυσπιστία ένα πολιτικό σύστημα που αδυνατεί να δώσει πειστικές απαντήσεις για τη διαφάνεια, τη λογοδοσία και τη λειτουργία του κράτους.
Το ερώτημα “πάμε για εκλογές;” είναι ουσιαστικό, αλλά όχι απλό.
Πολιτικά, μια προσφυγή στις κάλπες προσφέρει διέξοδο: αλλάζει την ατζέντα, δημιουργεί αίσθηση “επανεκκίνησης”, συχνά λειτουργεί και ως “πλυντήριο” για το σύστημα. Ό,τι δεν τιμωρείται πολιτικά, ξεχνιέται ή παραγράφεται. Αυτό έχει συμβεί ξανά και ξανά στην ελληνική πολιτική ιστορία.
Όμως, η ουσία δεν αλλάζει:
Το πρόβλημα δεν είναι αν γίνουν εκλογές – το πρόβλημα είναι αν το πολιτικό σύστημα μπορεί πραγματικά να εγγυηθεί διαφάνεια, θεσμικό έλεγχο και σεβασμό στη νοημοσύνη της κοινωνίας. Αν η πολιτική αλλάζει μόνο για να ξεχνιούνται τα σκάνδαλα, τότε οι εκλογές δεν είναι λύση, αλλά μέρος του προβλήματος.
Το μόνο βέβαιο:
Όσο τα σκάνδαλα διαδέχονται το ένα το άλλο και η κοινωνία βλέπει τα ίδια πρόσωπα να “φεύγουν από την πόρτα και να επιστρέφουν από το παράθυρο”, η κάλπη δεν προσφέρει πραγματική κάθαρση. Η αλλαγή θα έρθει μόνο όταν η πολιτική πάρει ξανά το ρίσκο να γίνει ειλικρινής – απέναντι στους πολίτες, τη δικαιοσύνη και την Ιστορία.
