Το πραγματικό σκάνδαλο δεν είναι το πρόστιμο – είναι ποιος πληρώνει
Το πολυδιαφημισμένο πρόστιμο των 415 εκατ. ευρώ από την Κομισιόν, για τις αμαρτίες του ΟΠΕΚΕΠΕ, είναι μόνο το πρώτο χαρτί σε έναν φάκελο που μένει ανοιχτός. Όμως, το πραγματικό σκάνδαλο δεν βρίσκεται στον αριθμό, αλλά στο ότι για ακόμη μια φορά ο απλός πολίτης θα κληθεί να πληρώσει το κόστος για λάθη, παραλείψεις και “πάρτι” που έγιναν ερήμην του.
Όλα αυτά τα χρόνια, ένα ολόκληρο σύστημα εκμεταλλεύτηκε τις επιδοτήσεις ως εργαλείο πλουτισμού, με την ανοχή – αν όχι τη συνενοχή – των ευρωπαϊκών θεσμών.
Η Ευρώπη ήξερε, παρακολουθούσε, κάλυπτε με ετήσια reports το ελληνικό “θαύμα” της παραγωγής, και όταν το πάρτι τελείωσε, ζήτησε τον λογαριασμό από τον πιο αδύναμο κρίκο: την ελληνική κοινωνία.
Οι συνέπειες: το βάρος μεταφέρεται παντού, όχι μόνο στους αγρότες
Το πρόστιμο, που ίσως είναι μόνο η αρχή μιας σειράς νέων οικονομικών κυρώσεων, μεταφράζεται άμεσα σε περικοπές επιδοτήσεων, αυστηρούς ελέγχους και οικονομικό στραγγαλισμό της υπαίθρου.
Αγρότες βρίσκονται να χρωστούν λεφτά που ποτέ δεν πήραν, ολόκληρα χωριά απειλούνται με μαρασμό και ανεργία, αλλά το κύμα δεν σταματά εκεί:
Η άνοδος των τιμών στα βασικά προϊόντα, η αύξηση των εισαγωγών, η νέα φορολογική πίεση – όλα αυτά χτυπούν κάθε σπίτι, κάθε οικογένεια.
Κανένα ταμείο, καμία ευρωπαϊκή “διόρθωση” δεν θα ανακουφίσει τον συνταξιούχο που βλέπει τα ψώνια να ακριβαίνουν, τον μισθωτό που πληρώνει νέους φόρους, το νέο ζευγάρι που δεν μπορεί να κάνει προϋπολογισμό ούτε για τα βασικά.
Ευρώπη: Από την ανοχή στη σφαγή, με το ίδιο ψυχρό βλέμμα
Το πιο οδυνηρό;
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, που για χρόνια “έκλεινε το μάτι” στη δημιουργική λογιστική, εμφανίζεται τώρα ως αμείλικτος τιμωρός.
Έχτισε, στήριξε και ανέχτηκε το σύστημα επιδοτήσεων όπως λειτουργούσε – και τώρα, κόβει με το μαχαίρι την ίδια τη ζωή της ελληνικής υπαίθρου.
Ο λαός πληρώνει τη νύφη ενός πάρτι που έγινε σε κλειστά σαλόνια, με καλεσμένους τους λίγους και γνωστούς, αλλά το μάρμαρο το σηκώνουν οι πολλοί.
Η πραγματική ευθύνη και το μέλλον που διαγράφεται
Κανένας μηχανισμός δεν ζητά λογαριασμό από τους πραγματικούς υπεύθυνους.
Οι υποθέσεις “ξεχνιούνται”, οι πρωταγωνιστές αλλάζουν όνομα, και η κοινωνία μένει με τον λογαριασμό.
Αν δεν σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος πολιτικής ανευθυνότητας και ευρωπαϊκής υποκρισίας, η Ελλάδα θα μετρά χαμένους, όχι μόνο χρήματα.
Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι αν θα έρθουν νέα πρόστιμα, αλλά αν θα βρεθεί ποτέ η πολιτική βούληση να προστατευτεί ο πολίτης και το κοινό συμφέρον – αντί να σβήνουμε με νέα βάρη τα παλιά αμαρτήματα.
