Όλοι οι Έλληνες αντιλαμβάνονται ό,τι κάτι σοβαρό συμβαίνει ή πρόκειται να συμβεί, στα Ελληνοτουρκικά.
Όλοι ξέρουν ή περίπου υποθέτουν, ότι η βασική αιτία της Τουρκικής επιθετικότητας, είναι ο υποθαλάσσιος πλούτος της Ανατολικής Μεσογείου και του Αιγαίου.
Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας ότι μετά την ανακάλυψη των κοιτασμάτων του Πρίνου στην Καβάλα, εκδηλώθηκε αμέσως η Τουρκική αντίδραση και επιθετικότητα. Η Ελλάδα αναγνώρισε την ύπαρξη προβλήματος σχετικά με τον καθορισμό της υφαλοκρηπίδας μεταξύ των δύο χωρών και άρχισε τις διμερείς συζητήσεις, οι οποίες μάλιστα είχαν σχεδόν καταλήξει σε αμοιβαία αποδεκτή λύση το 1976, με τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Τούρκο πρωθυπουργό Ντεμιρέλ, προτού υπαναχωρήσει η Τουρκική πλευρά.
Ο έλεγχος του εναερίου χώρου του Αιγαίου και της ασφάλειας των αερομεταφορών, αποτέλεσε επίσης σημείο τριβής μεταξύ των δύο χωρών. Με την Τουρκία- αλλά και σύμμαχες χώρες…-να μην αναγνωρίζουν το εύρος των 10 μιλίων του εναερίου μας χώρου.
Στη συνέχεια με τη θέσπιση του νέου Δικαίου της θάλασσας το 1982,που προβλέπει ίδια δικαιώματα επί των θαλασσίων ζωνών παρακτίων και νησιωτικών σχηματισμών, αρκεί τα τελευταία να έχουν αυτόνομη- έστω και ελάχιστη- οικονομική δραστηριότητα και την κύρωση – υιοθέτηση της Συνθήκης από τη μεγίστη πλειονότητα των κρατών, το πρόβλημα οξύνθηκε.
Η Τουρκία υπό την πίεση των νέων νομικών δεδομένων και την εξέλιξη της τεχνολογίας που επιτρέπει εξορύξεις- εκμεταλλεύσεις υποθαλάσσιων κοιτασμάτων σε μεγάλα βάθη, νοιώθει ότι μένει εκτός «νυμφώνος»….
Για αυτό ,με την επίδειξη στρατιωτικής ισχύος και την απειλή χρήσεως βίας ,προσπαθεί να πάρει μερίδιο από τον θαλάσσιο πλούτο, που δεν της ανήκει, με πρόσχημα και την μη κύρωση της Σύμβασης του Δικαίου της θάλασσας από την ίδια.
Προϊόντος του χρόνου, προσθέτει συνεχώς νέα θέματα- προβλήματα στις διμερείς μας σχέσεις, όπως είναι οι ακατοίκητες βραχονησίδες και κάποια νησιά που δεν κατονομάζονται στη Συνθήκη της Λοζάνης του 1923, αν και η ίδια παραιτήθηκε ρητώς όλων των διεκδικήσεων – δικαιωμάτων της, επί νησίδων και σχηματισμών, πέραν των τριών ναυτικών μιλίων από τις ακτές της.
Μάλιστα ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν,δήλωσε ότι τα διμερή θέματα λύνονται με διάλογο ,με διεθνή μεσολάβηση ή με πόλεμο…. Τόσο κυνικά …. Η νέα αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας, έχει ξεκάθαρη στόχευση.
Η προσπάθεια ενσωμάτωσης της γείτονος στους Ευρωπαϊκούς θεσμούς, μοιάζει τόσο μακρινή και σχεδόν αδύνατη.
Η διαφορετική κουλτούρα μιας ισλαμικής κοινωνίας με ιδιαίτερο Κώδικα αξιών, αποτελεί μια ειδική περίπτωση, που απέχει από τα Δυτικά παραδεδεγμένα πρότυπα.
Είναι χαρακτηριστική η αδυναμία πλήρους ενσωμάτωσης στις δυτικές κοινωνίες μουσουλμανικών πληθυσμών που με την πρώτη ευκαιρία στρέφονται κατά αυτών, πολλές φορές με βίαιο τρόπο. Πολλοί Τούρκοι διανοητές και πολιτικοί αναλυτές, την έχουν περιγράψει λεπτομερώς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πραγματεία του κ. Νταβούντογλου «Το στρατηγικό βάθος. Η διεθνής θέση της Τουρκίας».
Η πολιτική του κατευνασμού που ακολούθησαν όλες οι Ελληνικές κυβερνήσεις, δεν έφεραν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Ούτε τον διάλογο πρέπει να φοβόμαστε, ούτε την σύγκρουση…
Γιατί αυτό που φοβάσαι στη ζωή, η πείρα δείχνει ότι δεν το αποφεύγεις. Στο χωριό μου λένε ό,τι «όταν σε κυνηγάει το λυκόσκυλο ή θα το αντιμετωπίσεις ή θα σε δαγκώσει»…
Και στην ζωή και στον πόλεμο, «ο τολμών νικά».
Ενόψει των ανωτέρω και με βεβαιότητα όσων ακολουθήσουν, η Ελλάδα πρέπει να πάρει τις αποφάσεις της. Οποιαδήποτε αναβολή ή κωλυσιεργία, θα επιφέρει ανεπανόρθωτη βλάβη στα εθνικά μας συμφέροντα. Το τρίπτυχο ενημέρωση- εξύψωση φρονήματος του λαού μας, καθοριστική ενίσχυση αποτρεπτικής ισχύος των ενόπλων μας δυνάμεων και ουσιαστική ενίσχυση διεθνών συμμαχιών μας, πρέπει να συναποφασισθεί εδώ και τώρα από τις πολιτικές ηγεσίες και να τηρηθεί από όλους.
Στα εθνικά θέματα, εκπτώσεις ή μικροπολιτικές, δεν χωρούν.
Υ.Γ. Η Ελληνική Πολιτεία θα πρέπει να ελέγξει με κάθε νόμιμο μέσο, τις αθρόες εξ Ανατολών, μεταναστευτικές ροές….
Ηλίας Βλαχογιάννης
