Η ασφάλεια έγινε πρόσχημα – η «παιδεία» ποινή – και η πόλη στοχοποιημένη
Σε μια πόλη που χρόνια αυτοσυστήνεται ως “ποδηλατούπολη”, με παιδιά, ηλικιωμένους και οικογένειες να κινούνται με ποδήλατα σε δρόμους, πεζοδρόμια, πεζοδρόμους, ξαφνικά η Τροχαία θυμήθηκε τον ΚΟΚ του 1999 και άρχισε να κόβει κλήσεις των 40 ευρώ.
Πού; Στον πεζόδρομο της Ασκληπιού, στην Ιουλιέτας Αδάμ – εκεί όπου η πόλη πάντα ζούσε με μια σιωπηρή συμφωνία συνύπαρξης. Τώρα όμως, με τον διοικητή της Τροχαίας να “συντονίζει” προσωπικά την επιχείρηση και με φανερή διάθεση να δείξει πυγμή, άρχισαν να γράφουν… και πορτοφόλια.
Από την παιδαγωγική στη φοβέρα
Το πιο ανησυχητικό δεν είναι το πρόστιμο. Είναι το πώς εφαρμόζεται.
Οι πρώτες κλήσεις επιβλήθηκαν – σύμφωνα με μαρτυρίες – και σε ανήλικους ποδηλάτες, μαθητές που περνούσαν αμέριμνοι από σημεία όπου δεν υπήρχε άλλη λογική διέλευση. Ποιοι τους σταμάτησαν; Ποιοι τους μίλησαν; Άνθρωποι με στολή. Ξέρουν άραγε να απευθύνονται σε παιδιά; Ή απλώς σηκώνουν φρύδι και κουνάνε δάχτυλο;
Και γιατί να τους εμπιστευτούμε; Η Δημοτική Αστυνομία, χρόνια τώρα, έχει δείξει δείγματα γραφής. Με ύφος, με αδιαφορία, με συμπεριφορές που κάθε άλλο παρά υποστηρίζουν παιδεία και σεβασμό. Ορισμένοι μάλιστα, δεν φροντίζουν ούτε την εμφάνισή τους – με γένια τύπου μητροπολίτη και ειρωνεία που περισσεύει.
Οι ποδηλατόδρομοι της ντροπής
Ας δούμε και την άλλη πλευρά: η πόλη είναι γεμάτη ποδηλατόδρομους-καρμανιόλες. Διακόπτονται από παρκαρισμένα ΙΧ, από έργα, από τραπεζοκαθίσματα. Καταλήγουν σε τοίχους, τελειώνουν πάνω σε σκαλοπάτια, διασταυρώνονται με πάρκα και λακκούβες.
Ποιος γονιός θα στείλει το παιδί του να πάει σχολείο ή φροντιστήριο μέσα σε τέτοιο χάος;
Κι όμως, αντί να λυθούν αυτά, ο νόμος εφαρμόζεται α λα καρτ, με τρόπο “τσαμπουκαλίδικο” και δήθεν θεσμικό.
Δύο δεκαετίες… σιωπής
Ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας προβλέπει από το 1999 ότι στους πεζόδρομους δεν επιτρέπεται η κίνηση ποδηλάτων. Είκοσι έξι χρόνια η Τροχαία σιωπούσε. Είκοσι έξι χρόνια η πόλη ζούσε, ανέπνεε, λειτουργούσε.
Ξαφνικά, το 2025, μετά από «παράπονα» (;) καταστηματαρχών και πολιτών, θυμήθηκαν το γράμμα του νόμου και αποφάσισαν να εφαρμόσουν καμπάνια προστίμων.
Αλλά καμπάνια ενημέρωσης; Ούτε κουβέντα.
Ποιος πραγματικά κινδυνεύει;
Ναι, υπάρχουν παιδιά που τρέχουν με ποδήλατα και μπορεί να χτυπήσουν άλλους. Και ναι, η ποδηλατική παιδεία είναι κάτι που χρειάζεται και η πόλη και οι κάτοικοί της.
Αλλά το ερώτημα παραμένει:
θέλεις να διορθώσεις συμπεριφορές ή να γεμίσεις τα ταμεία;
Θέλεις να χτίσεις κουλτούρα ασφάλειας ή απλώς να μοιράσεις πρόστιμα;
Γιατί μέχρι τώρα, αυτό που βλέπουμε είναι μια κακοστημένη “επιχείρηση εντυπώσεων” και μια ξεκάθαρη εισπρακτική στόχευση.
