Η προσχώρηση του Ανδρέα Λοβέρδου και των στελεχών των «Δημοκρατών» στη Νέα Δημοκρατία προκαλεί ερωτήματα και σχόλια. Όχι μόνο επειδή ένας πρώην κορυφαίος υπουργός του ΠΑΣΟΚ αποφασίζει να ενταχθεί σε μια κεντροδεξιά παράταξη, αλλά γιατί μόλις έναν χρόνο πριν χαρακτήριζε την κυβέρνηση Μητσοτάκη «ευνοϊκή στα καρτέλ πάσης μορφής» και επέκρινε τη διαχείριση της ακρίβειας.
Σήμερα, ο ίδιος εμφανίζεται στο Μέγαρο Μαξίμου, χαμογελαστός δίπλα στον Κυριάκο Μητσοτάκη, μιλώντας για «πατριωτικά, μεταρρυθμιστικά, φιλελεύθερα» βήματα. Η στροφή είναι εντυπωσιακή και η αντίφαση εμφανής. Από τη μία, σκληρή κριτική για «ολιγοπώλια» και «αδυναμία ελέγχου των τιμών». Από την άλλη, υποψηφιότητα με τα ψηφοδέλτια της ΝΔ στον Νότιο Τομέα της Β΄ Αθηνών.
Η πολιτική ζωή στην Ελλάδα έχει γνωρίσει πολλές μεταγραφές, αλλά η περίπτωση Λοβέρδου θυμίζει κάτι γνώριμο, την ελαστικότητα ιδεολογικών ορίων μπροστά στην ανάγκη εκλογικής επιβίωσης. Εκεί που «έφτυνε», τώρα «γλείφει» – όπως λέει ο λαός. Ο πολιτικός ρεαλισμός μπορεί να είναι αποδεκτός, αλλά η δημόσια μνήμη δεν είναι τόσο κοντή όσο νομίζουν οι πολιτικοί. Οι ψηφοφόροι θυμούνται δηλώσεις και στάσεις.
Η κίνηση αυτή ενδέχεται να ενισχύσει τη Νέα Δημοκρατία, διευρύνοντας την επιρροή της στον χώρο του κέντρου, αλλά ταυτόχρονα να αφαιρέσει από τον ίδιο τον Λοβέρδο το βασικό του πλεονέκτημα, την εικόνα σταθερού, «ανεξάρτητου» πολιτικού. Οι πολίτες καλούνται πλέον να κρίνουν αν η νέα αυτή επιλογή είναι πράξη ευθύνης και συνέπειας ή απλώς ένα εισιτήριο για την πολιτική επιβίωση.
Σε κάθε περίπτωση, η μεταστροφή αυτή είναι πολιτικό γεγονός. Και όπως κάθε τέτοιο γεγονός, θα φανεί αν αποδίδει καρπούς ή αν μένει παράδειγμα προς αποφυγήν για το πώς ένας πολιτικός μπορεί μέσα σε λίγους μήνες να περάσει από την κριτική για τα «καρτέλ» στην πλήρη ταύτιση με αυτούς που κάποτε κατήγγειλε.
