Πραγματικά νιώθω βαθύ πόνο που δεν μπόρεσα να είμαι εκεί, να τον αποχαιρετήσω όπως του άξιζε. Δεν μπορώ όμως να μη γράψω δυο λόγια για τον Άνθρωπο Ηλία Ευάγγελου, έτσι όπως εγώ τον γνώρισα στα πλαίσια της οικογενειακής φιλίας μας, μισό αιώνα τώρα, μαζί με τη λατρεμένη του Βιβή.
Στο νου μου έρχονται εικόνες και στιγμές που αποτυπώνουν πόσο ξεχωριστοί, αξιοπρεπείς και ιδιαίτεροι άνθρωποι υπήρξαν. Μια μεγάλη, ζεστή καρδιά που έσκυβε με αγάπη και ανιδιοτέλεια στα προβλήματα όλων μας. Μια ευαίσθητη ψυχή που δάκρυζε από χαρά στις επιτυχίες μας. Και όλο αυτό το σύνολο αρετών και χαρισμάτων ήταν που τον ανέδειξε δικαίως στην κορυφή της τρικαλινής κοινωνίας.
Θυμάμαι πριν από πολλά χρόνια, κατεβαίνοντας από τη Λιπιότα προς την Ελάτη, σταμάτησε δίπλα μου ένα άσπρο αυτοκίνητο. Ήταν ο Ηλίας με τη Βιβή. Μου πρόσφεραν μια θέση δίπλα τους, με εκείνη τη ζεστασιά που τους χαρακτήριζε πάντα. Στο ραδιόφωνο έπαιζε μια υπέροχη μουσική, και οι δυο τους έλαμπαν από ευτυχία. Τους χάρηκα πραγματικά.Τώρα, πιστεύω, είναι πάλι μαζί και ευτυχισμένοι, να ακούν μια άλλη, ατέλειωτη μουσική, τη μουσική της πνευματικής και ηθικής κληρονομιάς που άφησαν στα παιδιά τους και σε ολόκληρη την τρικαλινή κοινωνία.
Μαρία, Δημήτρη, Κωστή, ο πόνος της απώλειας ίσως απαλύνεται από το αποτύπωμα ζωής που σας χάρισαν οι γονείς σας. Τέτοιοι άνθρωποι δεν πεθαίνουν ποτέ. Ζουν παντοτινά στις καρδιές μας, στις μνήμες μας, και στο φως που άφησαν πίσω τους.
Καλό ταξίδι, αγαπημένε μας Ηλία, αναπαύσου έν Ειρήνη…
Βάσω Κεφάλα
