Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την πολυπόθητη ανάπτυξη και πως θα την πετύχουμε. Δικαιολογημένη λοιπόν και η αναφορά σε πολιτικές που εφαρμόστηκαν τα προηγούμενα χρόνια, όχι με αποκλειστικό στόχο το στιγματισμό προσώπων, πολιτικών ή επιχειρηματιών.
Εξ’ άλλου, το αποτέλεσμα από την εφαρμογή συγκεκριμένων μοντέλων ανάπτυξης μιλάει από μόνον του: είναι αυτό που βιώνουμε σήμερα ως μεμονωμένα άτομα, ως κοινωνία και εθνική οικονομία και κατά κοινή ομολογία υπήρξε καταστροφικό. Κατασπατάληση πόρων, άνιση κατανομή πλούτου με πιθανή άνομη συσσώρευση για ορισμένους, υψηλοί δείκτες ανεργίας, επισφαλείς συνθήκες εργασίας, φτώχεια και εξαθλίωση για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού.
Επιβάλλεται λοιπόν η αναζήτηση, συνεχής επεξεργασία και εφαρμογή ενός άλλου μοντέλου παραγωγής, πέραν του "δημοσίου" ή ιδιωτικού, ενός τρίτου δρόμου για την ανάπτυξη, του συνεργατισμού.
Συνεργατισμός που οφείλει να στηρίζεται και να εμπνέεται από "το πνεύμα του τόπου" με ό,τι το καθορίζει, όπως είναι τo περιβάλλον και οι άνθρωποι. Το περιβάλλον, ως φυσικό και δομημένο τοπίο (γεωργικές-δασικές εκτάσεις και βλάστηση, βιοποικιλότητα της ελληνικής φύσης, κλιματολογικές συνθήκες, γεωμορφολογία εδάφους, υπάρχουσες υποδομές και κτίρια κ.λπ.) και οι άνθρωποι – τοπικές κοινωνίες με ό,τι "κουβαλάνε" όπως ιστορικότητα, συνήθειες και ασχολίες, γνώση και εμπειρία, κ.ά.
Συνεργατισμός για εξασφάλιση προϊόντων υψηλής ποιότητας, με στοιχεία τοπικότητας άρα μοναδικότητας που μπορούν έτσι να καταστούν "επώνυμα" και ανταγωνιστικά στην εγχώρια και διεθνή αγορά.
Συνεργατισμός σε όλες τις μορφές και τα επίπεδα της παραγωγικής διαδικασίας, από την αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή, μεταποίηση, παροχή υπηρεσιών για επιστημονική στήριξη, προβολή και προώθηση, μέχρι την κατανάλωση και ανακύκλωση, τον πολιτισμό και τις τέχνες, με παράλληλες συνέργειες των ποικίλων μονάδων, φορέων και δικτύων.
Συνεργατισμός που χρειάζεται στήριξη από την κεντρική διοίκηση (θεσμικό πλαίσιο, χρηματοδοτικά εργαλεία κ.ά.), την επιστημονική κοινότητα – εκπαιδευτικά ιδρύματα για την αξιοποίηση και διάχυση της γνώσης, αλλά και τον καθένα μας χωριστά, τουλάχιστον στα πρώτα βήματα.
Συνεργατισμός που προϋποθέτει όμως κουλτούρα "συνεταιρίζεσθαι" μεταξύ των μελών, που στηρίζεται στην κατανόηση και ανεκτικότητα αλλά και στην έντιμη και ειλικρινή σχέση μεταξύ των συμμετεχόντων. Συνεργατισμός με δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις, ατομικές και συλλογικές, με ανάληψη ευθυνών και λογοδοσία, ώστε να υπάρξει αποτελεσματικότητα.
Είναι το μεγάλο στοίχημα για το επόμενο διάστημα και η επιτυχία του δεν θεωρείται δεδομένη. Βιώνουμε όμως τις οδυνηρές συνέπειες των προηγούμενων, γι’αυτό αξίζει να το τολμήσουμε!!!
ΘΥΜΙΟΣ ΣΑΛΙΑΧΗΣ
ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ ΣΑΛΙΑΧΗ
Μέλη του δικτύου «αλληλεγγύη για όλους» στα Τρίκαλα
