Κυριακή Τελώνου και του Φαρισαίου, σήμερα. Αρχή του Τριωδίου.
Το νου σας στους μασκαράδες. Μην σας ξεγελάσουν πίσω από τις όμορφες μάσκες με τα χαμόγελα. Όχι τίποτα άλλο δηλαδή, να μην ξεχνιόμαστε ότι οι φετινές Απόκριες πέφτουνε
μέσα στην προεκλογική περίοδο που έχει ήδη αρχίσει.
Φαντάζεστε λέει, εκεί που πλησιάζει κάποιος από αυτούς που φιλοδοξούν να μπουν στα ψηφοδέλτια – ελάτε τώρα, μην κάνετε πως δεν ξέρουμε – κι εκεί που μιλάει με το χαμόγελο στα χείλη – ξέρετε, αυτό το γλυκανάλατο χαμόγελο υποκρισίας – έξαφνα, να ακούσει … ένα «εξπρεσιονιστικό», «άαααα»!
Όπως η αγωνιούσα μορφή στον πίνακα του Μουνκ, «Κραυγή», που φόντο της έχει έναν αιματοβαμμένο ουρανό.
Πλάκα δεν θα είχε;
Και φανταστείτε ακόμα, πολλά τέτοια «σκηνικά», δηλαδή πολλές «Κραυγές» μαζί, να κυνηγούν από πίσω, τα γελαστά, ατσαλάκωτα πρόσωπα, τουλάχιστον όσων ήδη την πολιτική συνείδηση γνωρίζουμε.
Πολύ μεγάλη «συμβολική» πλάκα δεν θα είχε;
Υστερόγραφο: Σε μια σελίδα στο ημερολόγιό του ο Μουνκ, με την επικεφαλίδα, Νίκαια 22.1.1892, περιγράφει την έμπνευσή του για τον πίνακά του «Κραυγή»: «Περπατούσα σ' ένα μονοπάτι με δυο φίλους – ο ήλιος έπεφτε – ξαφνικά ο ουρανός έγινε κόκκινος σαν αίμα, σταμάτησα, νιώθοντας εξαντλημένος, και στηρίχτηκα στο φράχτη. Αίμα και γλώσσες φωτιάς πάνω από το μαύρο-μπλε φιόρδ και την πόλη. Οι φίλοι μου προχώρησαν, κι εγώ έμεινα εκεί τρέμοντας από την αγωνία κι ένιωσα ένα ατέλειωτο ουρλιαχτό να διαπερνά τη φύση».
Author: Λέλα Κατεχάκη
