Ο άνθρωπος αντιστέκεται και προσαρμόζεται. Βρίσκει λύσεις και όταν μπορεί γίνεται ένα με τον τόπο. Φτιάχνει μικρά στολίδια, όπου και αν κατοικεί, γίνεται καλλιτέχνης και φροντίζει το σπιτικό του, βγάζει το μέσα του και το προσφέρει όπου και να είναι σε δημόσια θέα. Ο χρόνος στα ορεινά λένε ότι κυλάει πιο αργά. Κάποιες φορές σταματάει κιόλας.
Δίπλα στο Μουζάκι κυλά τα κρύα του νερά ο Πάμισος ποταμός. Είναι φερμένα από τις χιονισμένες πλαγιές του Τύμπανου, της Καράβας, της Καζάρμας και της Καραβούλας. Σύντομα η μικρή ορειβατική ομάδα περνάει το όμορφο Μουζάκι και κατευθύνεται στον κεντρικό δρόμο, που οδηγεί προς το Πευκόφυτο. Περνώντας τη στενή τσιμεντένια γέφυρα του Πάμισου, το ύψος και η συνεχής χιονόπτωση απαγορεύει τη διέλευση των αυτοκινήτων μας προς το φαράγγι της Οξιάς. Έτσι, η αρχή της Κυριακάτικης ορειβατικής πορείας μας αρχίζει από πολύ χαμηλά.
Είναι μια δύσκολη μέρα αντιμέτωπη με την ‘’Ωκεανίδα’’, που έρχεται από τα βόρεια. Εμείς κατευθυνόμαστε προς τα στενά της Οξιάς. Περνάμε ανάμεσα από τον πρώτο μικρό οικισμό ‘’Νησιά’’, που βρίσκεται σε εύφορο επίπεδο, με μικρά κτήματα και μικρές κτηνοτροφικές μονάδες. Περνάμε σχεδόν ανενόχλητοι από τα τσοπανόσκυλα και μπαίνουμε τώρα στα στενά του φαραγγιού με το ύψος του χιονιού να ξεπερνά τα 30 εκατοστά. Δίπλα μας ο Πάμισος και η βουή του να συνοδεύει την πορεία μας για ώρες. Ακολουθούμε τον ασφάλτινο δρόμο, που οδηγεί ως το Μοναστήρι της Αγ. Τριάδας. Πιο ψηλά στα αριστερά μας βρίσκεται ο μικρός οικισμός Βαμβακιές και στα δεξιά του ποταμού ξεχωρίζουν τα αραιά αγροτόσπιτα της Τρυγώνας και πιο κοντά μας ο νερόμυλος στέκει ταλαιπωρημένος.
Μπροστά μας τώρα συναντάμε διασταύρωση με τσιμεντένια γέφυρα, που εξυπηρετεί έναν άλλον οικισμό, τις Βαμβακιές, με λιγοστά όμορφα σπίτια και μικρές πεζούλες. Εδώ οι άνθρωποι φάνηκαν να είναι περήφανοι μέσα στον άγονο αυτό τόπο. Λίγο πιο έξω μικρά ξύλινα μαντριά για την προστασία των λίγων ζώων.
Ανηφορίζουμε συνεχώς και το χιόνι δείχνει να ξεπερνά τις πολύχρωμες γκέτες μας. Η συνεχής πορεία μας είναι τώρα στο πιο στενό σημείο του φαραγγιού. Βρισκόμαστε κάτω από το κόκκινο στεφάνι και στη δεξιά πλαγιά ανηφορίζει η εγκαταλελειμμένη Σκάλα, που κάποτε με κόπο ανηφόριζαν φορτωμένοι οι άνθρωποι και τα ζώα προς την Οξιά.
Μετά την ανηφορική στροφή βρισκόμαστε να περνάμε ανάμεσα από κλειστά αγροτόσπιτα με μικρά μαντριά και τις καλύβες. Σύντομα στην ανηφορική πορεία μας συναντάμε βρύση με ξύλινες κατασκευές και δίπλα να βρίσκεται ρεματιά που έρχεται από τα ψηλώματα. Αποφασίζουμε να βγούμε εκτός δρόμου. Το μεγάλο ύψος χιονιού δυσκολεύει τα βήματά μας και οδηγούμαστε σε ανισοϋψείς χωραφιέςγια να περάσουμε από τον μικρό οικισμό «Δάφνη. Στα λιγοστά σπίτια, που βρίσκονται εκεί μόνο ένα ζευγάρι ηλικιωμένων συναντάμε να αγωνίζεται να ανοίξει μονοπάτι στο μεγάλο ύψος χιονιού από το μικρό τους σπίτι ως τα δυο τους ξύλινα καλύβια, που έχουν τα λιγοστά τους ζώα. Ξαφνιάζονται από την παρουσία μας και μας συμβουλεύουν να εγκαταλείψουμε την προσπάθειά μας για το Μοναστήρι της Αγ. Τριάδας.
Έτσι, μέσα στη βαθιά και σκοτεινή χαράδρα, που πιο ψηλά υψώνεται η περίφημη Καράβα τώρα δεν μπορούμε να συνεχίσουμε. Αναγκαζόμαστε μετά από ένα ολόκληρο 6ωρο να κατέβουμε χαμηλά.
