Στων βρυκολάκων τα πορφυροβαθυστόχαστα κελιά,
ξεπρόβαλε της πληγής το πονεμένο δάκρυ.
Τι ήθελα;
Tι γύρευα;
Απλά, μονολογούσες!
Στης λήθης το κοφτερό το μυστικό,
το κλείδωσες μαζί σου.
Το πάθος δεν το σμίλεψες,
δεν τ’ ομολογούσες.
Και τη στιγμή του σταυρωμού,
το βάσανο νεκρώθη,
με τα γλυκά παυσίπονα,
που ξεγελούν τον πόνο.
Τι ήθελα;
Tι γύρευα;
Απλά, μονολογούσες!
Μα τη στιγμή του λυτρωμού,
μες στης φωτιάς το δάκρυ,
ρίζωσε το κρινολούλουδο,
το φωτοστεφανωμένο⸱
και το φορούσες κι έλαμπες
και φεγγοβολούσες,
και στους θνητούς επέστρεψες,
βαθιά εξαγνισμένος!
Ζώη Βασιλική
Εκπαιδεύτρια Ενηλίκων-Φιλόλογος
Σύμβουλος Σταδιοδρομίας
2ου Σδε Φυλακών Τρικάλων
Β. Φυσικοθεραπείας
Author: admins
