Συνέβη πριν λίγες μέρες. Δεχτήκαμε ένα τηλεφώνημα στο trikalanews.gr όπου μια κυρία ηλικιωμένη – όπως φαίνονταν από τη φωνή της – άρχισε να πυροβολεί με ανθρώπινα λόγια και φράσεις. Λέξεις στη σειρά, που όποιος τις άκουγε, τον έστηναν στον τοίχο. Λέξεις και φράσεις βγαλμένες μέσα από την ψυχή της. Μα δεν ήταν μόνο αυτό, ήταν κυρίως εκείνο το ηχόχρωμα της φωνής που συγκλόνιζε, εκείνο που ήταν ένα μίγμα κατηγορώ και προσευχής, μαζί…
«Ξέρει κανένας τι θα του συμβεί από την μια μέρα την άλλη; Έχει κάνει κανένας συμβόλαιο με τον Θεό;
Μαύρισε η ψυχή μου με όλα όσα γίνονται με τα παιδιά στην Μονάδα Μεσογειακής Αναιμίας στο Νοσοκομείο Τρικάλων.
Γέρασα και δεν έχω χορέψει. Δεν έχω δει χαρές.
Ήμουνα νέα όταν έμαθα ότι το παιδί μου πάσχει από Μεσογειακή Αναιμία. Μια ζωή ολόκληρη κι εκείνο κι εγώ, μέσα στα Νοσοκομεία την έχουμε ζήσει.
Δεν ζητάμε τίποτα παράλογο. Μια αδελφή νοσοκόμα που να ξέρει και να μην τρυπάει τις πονεμένες φλέβες τους δέκα φορές τη φορά, ζητάμε. Να είναι παλιά, να έχει πείρα. Να την αφήσουν στη θέση της. Πειραματόζωα τα έκαναν τα παιδιά.
Μην τα βάζεις με τα θηρία, λέει ο λαός. Αλήθεια πρέπει να είναι, αφού κανενός το αυτί δεν ιδρώνει.
Αν ήτανε δικά τους αυτά τα παιδιά, το ίδιο θα έκαναν; Ο διοικητής, ο υπουργός, οι βουλευτές, εσείς που γράφετε τις ειδήσεις, το ίδιο θα κάνατε;
Με βροχή, με χιόνια να ψάχνω το αίμα, μια ζωή το περίμενα να έρθει κι από μακριά και το άρπαζα και πήγαινα στο Νοσοκομείο να το βάλουν στο παιδί.
Τώρα γέρασα.
Σε τι Μονάδα θα αφήσω το παιδί αν πεθάνω;
Του λένε να πάει στη Λάρισα. Πολλά παιδιά το σκέφτονται να πηγαίνουν στη Μονάδα στη Λάρισα, αλλά γιατί; Εμείς εδώ στα Τρίκαλα τι είμαστε; Παιδιά ενός κατώτερου Θεού;
Έλεος, κ. διοικητά, πρόκειται για ανθρώπινες ψυχές…
Έχεις παιδιά εσύ που με ακούς; Αν έχεις, τότε θα καταλαβαίνεις τι λέω.
Μάνα, είμαι…
Όχι, δεν σου λέω το όνομά μου. Μια μάνα να γράψεις, αν γράψεις. Και όποιος νομίζει ότι είναι ψέματα να του πεις να βγει έξω στα Τρίκαλα, να μας ψάξει, να συναντήσει εμάς τις μανάδες, τους γονείς, τα παιδιά, τους νέους, τους πάσχοντες από Μεσογειακή Αναιμία που ευλογήθηκαν από την ιατρική που προχώρησε και περάσανε τα 50, γιατί παλιά, πέθαιναν νωρίς…
Τότε, θα καταλάβει από μόνος του, ότι είναι πέρα για πέρα αλήθεια όσα λέω.
Όχι, δεν θέλω να γράψεις το όνομά μου.
Έχουμε και μια αξιοπρέπεια. Μια μάνα είμαι που έζησα όλη τη ζωή μου μέσα στα Νοσοκομεία μαζί με το παιδί μου, αυτό να γράψεις, αν γράψεις…»
Αυτά και άλλα πολλά είπε εκείνη η κυρία. Και ήταν σταθερή η φωνή της και ήρεμη – δεν ήταν αγριεμένη – όμως, οι λέξεις πετάγονταν από το στόμα της, σαν σε πόλεμο υπεράσπισης μιας πατρίδας! Υπερήφανα. Έχω την αίσθηση ότι καθώς μίλαγε, θα είχε σίγουρα ψηλά το κεφάλι, αλλιώς δεν θα υπήρχε εκείνο το συνεχόμενο κρεσέντο στη φωνή, που ήταν σαν να αιωρούνταν, μεταξύ κατηγορώ και προσευχής, με δόσεις αγανάκτησης, απελπισίας, αγωνίας και μια ανεπαίσθητη δόση λυγμού, που δεν του επέτρεπε η αξιοπρέπεια και υπερηφάνειά της, να βγει φανερά προς τα έξω…
Δεν την καταγράψαμε εκείνη την κυρία, αν και ήταν δίπλα στο γραφείο το μαγνητοφωνάκι. Απλά πήραμε το στυλό και σημειώναμε σε ένα άδειο, λευκό φύλλο χαρτιού, φράσεις και λέξεις που ακούγαμε από το στόμα της. Κρατήσαμε σημειώσεις, με την «στοργή» όπως όταν ακούς την παράδοση ενός κορυφαίου ακαδημαϊκού καθηγητή στο αμφιθέατρο ενός Πανεπιστημίου και καλείσαι να σημειώσεις με λέξεις και φράσεις κλειδιά, όλα όσα λέει. Να μη χαθεί τίποτα. Για να τα έχεις πυξίδα για μελέτη…
Καθυστερήσαμε, μάλιστα, να γράψουμε, μερικές μέρες, έτσι ώστε να αφήσουμε το χρόνο να μας ελευθερώσει από την συναισθηματική φόρτιση, αυτή από την οποία οφείλουμε να απέχουμε, ώστε να μεταφέρουμε την κάθε είδηση με αντικειμενικότητα.
