Η γενική παραδοχή είναι ότι η άσκηση εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής δεν πρέπει να χρησιμοποιείται για εσωτερική κατανάλωση. Που σημαίνει ότι τα σχετικά θέματα πρέπει να μένουν εκτός της εσωτερικής αντιπαράθεσης των κομμάτων και να μη γίνονται εργαλεία στην προσπάθεια άντλησης ψήφων. Και ακόμη περισσότερο, να αντιμετωπίζονται με σοβαρότητα, με συναίνεση κατά το δυνατόν και κυρίως να μένουν εκτός λαϊκίστικης ρητορικής.
Ευσεβείς πόθους και μεγάλες προσδοκίες αποτελούν όλα τα παραπάνω στην πράξη. Σχεδόν παντού στον πλανήτη, η άσκηση εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής συνδέεται με την εσωτερική και πολύ συχνά οι αντίστοιχες αποφάσεις λαμβάνονται από ηγέτες και κυβερνήσεις με το βλέμμα στραμμένο στο εσωτερικό της χώρας τους. Δεν είναι μόνον οι Τραμπ και οι Ερντογάν που το κάνουν μόνιμα, αλλά ακόμη και η σοβαρή Μέρκελ λαμβάνει υπ’ όψιν τις εσωτερικές ισορροπίες σε σημαντικά για τη χώρα της ζητήματα.
Θα ήταν λοιπόν υπερβολική αξίωση να ζητείται από τον Αλ. Τσίπρα και τους Συρανέλ να ασκούν εξωτερική και αμυντική πολιτική με σκέψη και βούληση επικεντρωμένες αποκλειστικά στην υπεράσπιση των συμφερόντων της χώρας. Ειδικά αυτοί δεν θα μπορούσαν να κινηθούν με τέτοια προσήλωση και τόση αίσθηση ευθύνης. Από την άλλη πλευρά, όμως, είναι εύλογη η απαίτηση να ασκούν εξωτερική και αμυντική πολιτική με ένα μίνιμουμ σοβαρότητας και δίνοντας τουλάχιστον προτεραιότητα στην έγνοια να μη ζημιώσουν την πατρίδα, ακόμη και όταν αναμειγνύουν την εσωτερική πολιτική.
Δυστυχώς, αυτή η τελευταία απαίτηση ξεπερνάει τη νοοτροπία και τη νοημοσύνη των Συρανέλ. Αν ήταν διαφορετικά, ο πρωθυπουργός δεν θα εμπιστευόταν το υπουργείο Εθνικής Αμυνας στο πρόσωπο που το εμπιστεύθηκε. Η Ελλάδα δεν συνορεύει με τη Δανία και τη Σουηδία, βρίσκεται στα ασταθή Βαλκάνια, αντιμετωπίζει συνεχώς την απειλή της Τουρκίας και η ευρύτερη περιοχή της είναι ιδιαίτερα εύφλεκτη, με τα δεδομένα να αλλάζουν συνεχώς. Αρα πρέπει να περισσεύει η σοβαρότητα στο συγκεκριμένο πόστο, και στους στρατιωτικούς που το περιβάλλουν!
Οταν όμως ο Αλ. Τσίπρας φθάνει στα… άκρα προκειμένου να εξασφαλίσει τη μακροημέρευση της κυβέρνησής του, τι να περιμένει κανείς; Αλλωστε, υπάρχει και η εμπειρία των χειρισμών στο Μακεδονικό με βασικό στόχο την εξουδετέρωση της αντιπολίτευσης. Ή όχι;
