Του π. Αθανασίου Πολ. Τύμπα, Θεολόγου-Μουσικού
Η ταπείνωση είναι μια αρετή που συμφέρει σε κάθε άνθρωπο να την αποκτήσει διότι ποτέ ο άνθρωπος όταν την κατέχει δεν απελπίζεται.
Αντίθετα αν είμαστε υπερήφανοι όταν μας έρχεται μια δυσκολία στην ζωή μας τότε εύκολα απελπιζόμαστε. Ο άγιος Πορφύριος συχνά έλεγε πως όλες οι σύγχρονες ψυχολογικές ασθένειες και ειδικά η κατάθλιψη προέρχονται από την υπερηφάνεια και τον εγωισμό.
Μεγάλο λάθος κάνουμε όταν συνεχώς επαινούμε τα παιδιά μας.
Το παιδί μου λέμε συχνά οι γονείς είναι ταλέντο στο βιολί, είναι ταλέντο στο ποδόσφαιρο, είναι άριστο στα μαθήματα. Έτσι δημιουργούμε παιδιά "πριγκιπόπουλα" με μεγάλο εγωισμό και υπερηφάνεια. Όταν όμως σ΄ αυτά τα παιδιά κάποια στιγμή της ζωής τους έρχεται μια ερωτική απογοήτευση ή μια αποτυχία σε κάποιες εξετάσεις τότε η απογοήτευσή τους είναι τόσο μεγάλη που, είτε πέφτουν στην κατάθλιψη, ή τα "σπάνε" γύρω τους όλα.
Άντε μετά να μαζέψεις τα συντρίμμια. Τότε μόνον ένας καλός πνευματικός και τα μυστήρια της Εκκλησίας μας μπορούν να θεραπεύσουν της πληγές της ψυχής. Η Θεία Κοινωνία, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού που παίρνουμε μέσα μας, είναι η μόνη αποτελεσματική θεραπεία. Αυτό που οφείλουμε πρώτα να επιδιώκουμε ως γονείς για τα παιδιά μας είναι η απόκτηση πνευματικών αρετών, όπως η ταπείνωση και σε δεύτερο χρόνο η απόκτηση επιστημονικών γνώσεων.
Από μικρά ας μάθουμε τα παιδιά μας να κάνουν την αυτοκριτική τους, όπως ο τελώνης του ευαγγελίου, να παραδέχονται τα μικρά ή μεγάλα σφάλματα που σίγουρα κάνουν λέγοντας, "ο Θεός ας με συχωρέσει" γι΄ αυτό που έκαμα. Έχουμε την λεβεντιά μικροί και μεγάλοι να ζητούμε συγνώμη από τον Θεό ή τον συνάνθρωπό μας όταν κάνουμε ένα λάθος ή μια αμαρτία; Να ένα μέτρο για την αρετή της ταπεινώσεως που χωρίς αυτήν όλες οι άλλες αρετές είναι άχρηστες.
Αν παρατηρήσουμε γύρω μας θα δούμε πόσο μόνοι και χωρίς φίλους είναι οι υπερήφανοι άνθρωποι όπως οι Φαρισαίοι του ευαγγελίου.
Μπορεί κάποιοι τον υπερήφανο να τον θαυμάζουν για κάποιο επίτευγμά του αλλά κάνεις δεν θέλει να τον κάνει φίλο. Αντίθετα αυτοί που έχουν ταπείνωση και ανιδιοτελή αγάπη δεν μένουν ποτέ μόνοι, αποκτούν τους καλύτερους φίλους οι οποίοι σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής τους βρίσκονται πάντοτε δίπλα τους.
Για να δούμε το μεγαλείο της ταπεινώσεως θα σας αναφέρω μια ιστορία από το γεροντικό. Κάποτε ένας ιερέας έκαμε μια βαριά για την συνείδησή του αμαρτία. Την άλλη ημέρα που ήταν μεγάλη εορτή και είχε κόσμο η Εκκλησία του ανέβηκε στον άμβωνα έβγαλε το πετραχήλι του και είπε: "μετά από τέτοια αμαρτία δεν μπορώ να είμαι ιερέας σας". Έκανε να φύγει αλλά οι πιστοί που τον αγαπούσαν φώναζαν όλοι μαζί: "μείνε στη θέση σου και ας πέσει πάνω μας η αμαρτία σου".
Συγκινημένος τότε ο ιερέας τους λέγει: "εάν θέλετε να μείνω θα πέσω κατάχαμα στην πόρτα της Εκκλησίας και θα περάσετε όλοι βγαίνοντας να με πατήσετε". Οι χριστιανοί για να μην χάσουν τον ιερέα τους υπάκουσαν. Όταν πέρασε και ο τελευταίος από πάνω του, ακούστηκε φωνή από τον ουρανό να λέγει: " για την μεγάλη σου ταπείνωση, συγχωρήθηκε η αμαρτία σου".
Η υπερηφάνεια κατόρθωσε να απομακρύνει τους αγγέλους από τον παράδεισο ενώ η ταπεινοφροσύνη μπορεί τον χειρότερο αμαρτωλό από την άβυσσο της αμαρτίας να τον ανεβάσει στον ουρανό. Γι΄ αυτό ο Κύριος είπε: "μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι".
Καλό και ευλογημένο τριώδιο να έχουμε όλοι.
