Αφιερωμένο στον μαθητή μου Νίκο Παππά και στην δασκάλα του Όλγα Ευσταθιάδη.
Ένα αριστουργηματικό ρεσιτάλ πιάνου είχε την τύχη να παρακολουθήσει το τρικαλινό κοινό και να μοιραστεί τη συγκίνηση καθώς και μέρος του πολιτισμικού κεφαλαίου της εκδήλωσης, το Σαββατόβραδο, 2 Ιουνίου 2018.
Το Μουσικό Σχολείο Τρικάλων σταθερό στις αρχές και στην πεποίθηση των λειτουργών του ότι η οργάνωση και η υλοποίηση εκδηλώσεων -ως αυτοτελούς κατηγορίας προαιρετικών σχολικών δράσεων- αποτελούν ορόσημα στη σχέση του Πολιτισμού με το σχολείο, φιλοξένησε -σε συνεργασία με τον δήμο Τρικκαίων- τη συμφωνική Ορχήστρα Νέων «ΙΩΑΝΝΑ ΣΥΓΚΕΛΑΚΗ». Διακεκριμένοι μουσικοί υπό τη διεύθυνση του διεθνούς φήμης Σολίστ, καθηγητή και Μαέστρου κ. Δημήτρη Τουφεξή πλαισίωσαν τον βραβευμένο μαθητή Νίκο Παππά, γεγονός που περιποιεί μέγιστη τιμή για ένα επαρχιακό σχολείο, να αποτελέσει ένας από τους μαθητές του οργανικό μέλος μιας υψηλής κλάσεως ορχήστρας, με την ευχή ο μαθητής να ξεπεράσει τους δασκάλους του!
Σε μια τέτοια ατέρμονη λαμπαδηφορία , η φλόγα της λαμπάδας, στο κάθε νεότερο χέρι φουντώνει όλο και πιο πολύ! Μαγευτικά ακούσματα από έργα των Bach, Beethoven, Ravel και Chopin κατάφεραν μέσα από την ατέρμονη «πάλη» των λευκών και των μαύρων πλήκτρων να πείσουν το σοβαρό κοινό πως το έργο Τέχνης δεν σταματά στον εαυτό του. Επιζητά και αποκτά την επικοινωνία με τους ανθρώπους, εν προκειμένω τους θεατές!
Γίναμε ακροατές και θεατές, εντέλει «πλουσιότεροι», βιώνοντας ζωηρή ικανοποίηση, έτσι, ώστε να μας δημιουργείται επίμονα η ψευδαίσθηση ότι ταυτιζόμαστε με τους δημιουργούς, βρίσκοντας νόημα στα λόγια του Ραφαήλ, «Κατανοείς, όταν εξομοιώνεσαι».
Κάθε τέτοιου είδους μέθεξη βάζει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον σε νοσταλγική «συνομιλία» με τον Πολιτισμό, κεφάλαιο εξαιρετικά πολύτιμο για να αφεθεί στην τύχη του.
Σε εποχή έντονης πολιτισμικής χειμερίας νάρκης της Παιδείας στην Ελλάδα των Τεχνών και των… παθών, σε εποχή που η πολιτισμική ένδεια στα μουσικά πράγματα επιτρέπει να κακοποιείται η αισθητική μας από κακέκτυπα ήχων και εικόνων, εκδηλώσεις σαν την πρόσφατη, αναλαμβάνουν την ευθύνη να καταδείξουν ότι η ποιότητα δεν κινδυνεύει ούτε από το ανάλαφρο ούτε από το εύκολο. Δεν έχει σημασία οι επιλεγόμενες δράσεις να εντυπωσιάζουν με το πλήθος και την έκτασή τους.
Σημασία έχει αυτές να αποτελούν τις καλύτερες δυνατές επιλογές στον χώρο και στον χρόνο, στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία και με τις δεδομένες συνθήκες. Οι δράσεις που υπηρετούν τον Πολιτισμό καθιστούν σαφές ότι εκείνος είναι το τελευταίο μας καταφύγιο, η τελευταία μας ελπίδα ως κοινωνίας και ως τόπου. Μόνον έτσι διαμορφώνονται ποιοτικές προσωπικότητες, παιδιά που μέσω και της Τέχνης της μουσικής απολαμβάνουν οφέλη, παιδιά θαύματα και όχι παιδιά θραύσματα!
Ο Νίκος Παππάς, χαρισματικό παιδί, νέος με ήθος, καλούς τρόπους και καλούς μουσικούς τρόπους, αποφοιτά από το σχολείο, αλλά το πράγμα δε σταματάει εδώ! Δραστήριος έφηβος με ζωντάνια, διακεκριμένος και στον αθλητικό τομέα, βραβευμένος στη ζωγραφική και στη μουσική σύνθεση, αποδεκτός και εκλεγμένος από το σύνολο της μαθητικής κοινότητας έχει τη σπάνια εσωτερική συγκρότηση μιας έντονης προσωπικότητας που αναπτύσσεται ορμητικά, σαν ένα δέντρο, που αποκτά πρώτα το πλήρες μπόι του, τους χυμούς του και τα κλαδιά, που φορτωμένα με τα φυλλώματα ξαπλώνονται προς όλες τις κατευθύνσεις. Αργότερα έρχεται ο καρπός: τα έργα του ώριμου ανθρώπου, με μια απόλυτη και τέλεια συνέπεια που ακολουθεί την αμετάκλητη πορεία της!
Συνοδοιπόρος σε μαθητεία εξάχρονη με τον μαθητή μου, καταφέραμε με να φιλιώνουμε καθημερινά το διονυσιακό με το απολλώνιο εκφράζοντας την εναρμόνιση της λογικής με το συναίσθημα, του λόγου με το πάθος, στοιχεία που συγκροτούν και δοξάζουν τον Άνθρωπο.
Η μουσική γινόταν για μας οιστρηλασία και εξέγερση! Μια τέτοια σχέση υφάνθηκε επίσης ανάμεσα στον μαθητή και στους δασκάλους του, εκείνους μόνον που διέθεταν ποιότητα, ανωτερότητα και ενσυναίσθηση, που θυμίζει άλλους δεσμούς ανθρώπινους, όπως των παιδιών με τους γονείς, που δεν παύει όμως να κρατά την ιδιοτυπία της.
Γιατί, όπως εύγλωττα επεσήμανε σε ομιλία του ο Ι.Θ. Κακριδής, ενώ τη σχέση των παιδιών με τους γονείς τη ρυθμίζουν έξω από τους πνευματικούς και άλλοι παράγοντες… η σχέση του μαθητή με το δάσκαλο κρατιέται αποκλειστικά στο πνευματικό επίπεδο! Μέσα σε αυτή τη σχέση συνδιαμορφώνονται και ο μαθητής και ο δάσκαλος. Κι οι δυο πλευρές ταυτόχρονα και παίρνουν και δίνουν. Δεν είναι μόνο ο μαθητής, είναι και ο δάσκαλος που παιδεύεται, ίσως μάλιστα και πιο γόνιμα από τον μαθητή, έτσι που ζει μια ζωή πιο συνειδητή από ό,τι εκείνος. Σε αυτήν την αμοιβαία υποχρέωση, που δένει μαθητή και δάσκαλο, σε αυτήν την Χάριν με την αρχαιοελληνική σημασία του όρου, οφείλουμε την ευτυχή συγκυρία του ρεσιτάλ πιάνου που απολαύσαμε.
Για εμένα και τους μαθητές μου, η καθημερινότητα στο σχολείο είναι διεύρυνση και πλήρωση του εαυτού μου, η μόνη μορφή έκφρασης που με εξελίσσει και με ολοκληρώνει. Μιλώ βιωματικά τούτη την ώρα, νιώθοντας έντονα τη συγκίνηση και την απροσποίητη υποχρέωση να αναφερθώ στην εκλεκτή μου συνάδελφο, καθηγήτρια του Νίκου Παππά στο πιάνο, κ. Όλγα Ευσταθιάδη, η οποία με ενδιαφέρον και ανιδιοτελή αγάπη εφάμιλλη της μητρικής, συντόνιζε τον μαθητή της σε κάθε του βήμα, τον καθοδηγούσε, τον νοιαζόταν και τον δίδασκε με τρόπο υποδειγματικό.
Μαθήτευα μαζί με τους μαθητές μου κάθε φορά που με πρωτοβουλία μου τους οδηγούσα στον χώρο της σχολικής βιβλιοθήκης, όπου θα θαυμάζαμε τον Νικόλα, ακούραστο και συνεργάσιμο σε απαιτητική εντατική πρόβα καθοδηγούμενο από την τελειομανή δασκάλα του! Η Όλγα Ευσταθιάδη πίστεψε στον μαθητή της. Πίστεψε ότι ο μαθητής της είναι καλύτερος από ό,τι στα αλήθεια ήταν, θεωρώντας τον άξιο να πραγματώσει κάθε καλό! Άλλωστε εμείς οι παιδαγωγοί, αν δεν πιστέψουμε στο αδύνατον, δεν μπορούμε να εξαντλήσουμε το δυνατόν στα έσχατά του όρια!!!
Έφτασε όμως η στιγμή να κατευοδώσω τον μαθητή μου, τον Νικόλα Παππά.
Κι επειδή «ο χρόνος δεν φυλακίζεται», όπως έγραψε ένας αγαπημένος μου ποιητής, το δειλό προ εξαετίας πρωτάκι μου, ανοίγει εφέτος τα αλμπαντρένια του φτερά, έτοιμο για μεγάλα ταξίδια.
Του εύχομαι εκ βαθέων τα καλύτερα και τα μέγιστα με την ελπίδα να μην ξεχάσει ποτέ, πως δεν θα καταφέρει μόνο εκείνο, που δεν θα το ποθήσει αρκετά……
Καλή επιτυχία Νικόλα!!!
Μαρία Αγναντή
Φιλόλογος
