Δεν είναι ακριβώς διασκεδαστικό, είναι όμως ενδιαφέρον να τσαλαβουτάς σε τραγελαφικά (=παράλογη κατάσταση, όπου αλληλοσυγκρουόμενα στοιχεία δημιουργούν σύγχυση) που έχει ισχυριστεί ο πρωθυπουργός. Είναι Δεκέμβριος 2014 (δεν έχουν ακόμη αναγγελθεί εκλογές)· μιλάει στον ΣΚΑΪ και αμφισβητεί «κατά πόσον υπάρχει διαπραγμάτευση (με την τρόικα)» για το κλείσιμο του δεύτερου μνημονίου, βεβαίως! «Είμαστε θεατές του ίδιου έργου», λέει. «Στην αρχή η κυβέρνηση διακηρύττει ότι έχει κόκκινες γραμμές –κάνει το λιοντάρι–, διαπιστώνουμε ότι η τρόικα είναι σκληρή και ανάλγητη· στη συνέχεια διακόπτονται οι συνομιλίες και κάθε φορά διαμορφώνεται ένα κλίμα τρομοκρατίας, που δεν αφορά την κυβέρνηση, κυρίως αφορά τον ελληνικό λαό, πολιτικό σύστημα και εμάς (σημ.: δείχνει τον εαυτό του!) και στο τέλος βρισκόμαστε στο ίδιο έργο θεατές, σε άτακτη υποχώρηση και αυτογελοιοποίηση…» Μακρά παράθεση, αλλά χρήσιμη.
Στις 14 Ιουλίου 2016 απαντά στον Αλέξη Παπαχελά (και πάλι στον ΣΚΑΪ): «Το να είναι κανείς στην κυβέρνηση της χώρας έχει, στην πράξη, πολύ μεγάλη διαφορά απ’ ό,τι θεωρητικά μπορεί να πιστεύει ότι σημαίνει αυτό. Στον ενάμιση χρόνο είχα την τύχη και την ατυχία να είμαι πρωθυπουργός που πέρασε, ίσως, τις πιο δύσκολες στιγμές της νεότερης Ιστορίας (…) Πέρασα συμπυκνωμένα όσα δεν πέρασαν πρωθυπουργοί που έχουν κάτσει για πολλά χρόνια σε αυτή εδώ την καρέκλα».
Υπάρχουν κι άλλες συνεντεύξεις στον ΣΚΑΪ του κ. Τσίπρα, αλλά τα παραπάνω είναι αρκετά για να θυμηθούμε πόσο εύκολα ο πρωθυπουργός εφευρίσκει ένα νέο επιχείρημα, προσαρμοσμένο μεν στις περιστάσεις, άσχετο όμως προς την πραγματικότητα, ασυνεπές ως προς όσα έχει εξαγγείλει και υποσχεθεί και, τελικά, πολιτικώς απροσδιόριστο. Το μόνο που σίγουρα πετυχαίνει είναι να μπερδεύει συνεχώς τους αντιπάλους του. Οπως όταν η αντιπολίτευση εννοούσε να τον αντιμετωπίζει ως «περαστικό», ελπίζοντας ότι αν ο κ. Τσίπρας πήγαινε σε εκλογές ο λαός θα άλλαζε τις προτιμήσεις του. Ισως αυτό να μπορούσε να συμβεί γύρω στην άνοιξη του 2017. Τότε, βρέθηκε ο κ. Τσίπρας στο χαμηλότερο σημείο «καταλληλότητας» στην πρωθυπουργία.
Εκτοτε έχει κερδίσει αρκετούς πόντους, ώστε να μπορεί να λέει νέες παλαβομάρες. Ως προς αυτό, έχει δίκαιο να κοκορεύεται για τη μοναδικότητά του, αφού δεν υπήρξε ποτέ πρωθυπουργός πιο λαϊκιστής από τον Αλέξη Τσίπρα. Ταιριάζει με την εποχή του. Διαθέτει τα πιο αυθεντικά χαρακτηριστικά του τυχάρπαστου (=βρέθηκε σε υψηλή θέση από τύχη, χωρίς να έχει τα προσόντα). Να δείτε που η αμέσως επόμενη φάση είναι αυτή όπου «βάζει ο Τρίπρας τη στολή του». Αυτή που έβγαλε (για λίγο) ο φίλτατος εν λαϊκισμώ συνεταίρος.
