Ακόμη και ο καλοπροαίρετος πολίτης, με όσο «χιούμΕρ» του έχει απομείνει, αναρωτιέται γιατί τα ελληνικά του υπουργού Οικονομικών δεν βελτιώνονται. Βρίσκεται 25 χρόνια στη μητέρα πατρίδα. Είναι 18 χρόνια καθηγητής του Καποδιστριακού. Είναι 4 χρόνια υπουργός της ελληνικής (damn it…) κυβέρνησης. Για τη σύγκριση, η Σκωτσέζα σύζυγός του έχει επιδείξει εξαιρετική πρόοδο! Ακόμη κι έτσι, οφείλει να σκέφτεται προτού εκστομίσει τα επιχειρήματά του.
Είπε, στη Θεσσαλονίκη: «Με ευρωπαϊκό τρόπο προσπαθούμε να επΕρεάσουμε τη λιτότητα, που επΕρεάζει ιδιαίτερα το Νότο της Ευρώπης». Ομως, επί μία τετραετία, η Πορτογαλία έχει και θα έχει ελλείμματα στον προϋπολογισμό της. Το ίδιο και η Ισπανία, η Ιταλία και η Γαλλία. Μόνον η Ελλάδα εμφανίζει πλεονάσματα στο σύνολο της κρατικής διαχείρισης, στο ίδιο διάστημα. Ακόμη και για τον υπουργό, η κατανόηση της πραγματικότητας στην οποία ζούμε εμείς είναι αντίθετη από εκείνη των υπολοίπων του «Νότου». Εμείς έχουμε πιεστική λιτότητα στα δημοσιονομικά. Εκείνοι έχουν μικρότερη και πάντως πιο χαλαρή δημοσιονομική πολιτική.
Ο κ. Τσακαλώτος είπε ακόμη ότι «είναι η πρώτη φορά που (η λιτότητα) μειώνεται επειδή ο προϋπολογισμός είναι επεκτατικός, (δηλαδή) αντί να παίρνει από την οικονομία, δίνει στην οικονομία». Προφανώς, δεν διάβασε σωστά τα νούμερα που υπογράφει. Η χώρα μεταφέρει σχεδόν ολόκληρο το πρωτογενές πλεόνασμα στο εξωτερικό αφού με αυτό πληρώνουμε το μεγαλύτερο μέρος των τόκων. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το κράτος παίρνει ακόμη περισσότερα αφού η Ελλάδα εμφανίζει συνολικό πλεόνασμα! Αν τώρα υπολογίσουμε ότι όλα αυτά αφαιρούνται από τον παραγωγικό τομέα της οικονομίας, η καταστροφική μανία της νεομνημονιακής λιτότητας που επιβάλλει ο κ. Τσακαλώτος είναι αφόρητη.
Ακόμη, θα αποτελούσε ένδειξη στοιχειώδους σεμνότητας για τον κ. Τσακαλώτο αν είχε το (διανοητικό) θάρρος να παραδεχτεί ότι η λιτότητα αποδεικνύεται από δύο, βασικά, στοιχεία. Πρώτον, το ύψος και τη δομή των φόρων. Εχουμε τους υψηλότερους φόρους στα μεσαία εισοδήματα, τις υψηλότερες αναγκαστικές εισφορές στη δουλειά των εργαζομένων και στο κόστος εργασίας, τους υψηλότερους φόρους στην κατανάλωση, στα ακίνητα και στα εισοδήματα επιχειρήσεων και επαγγελματιών. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έχουμε τις χαμηλότερες προβλέψεις για δημόσιες επενδύσεις (και ούτε αυτές δεν πραγματοποιούν…), τις χαμηλότερες δαπάνες σε παιδεία και έρευνα. Τίποτε από όσα κάνει το κράτος δεν συνάδει με το τέλος της λιτότητας και ακόμη λιγότερο με την ανάπτυξη. Κανείς σοβαρός οικονομολόγος δεν θα υποστήριζε το αντίθετο, εκτός από όσους συναναστρέφονται τον… Αλέξη Τσίπρα.
