Χρειάστηκε να περάσουν λίγες μόλις ώρες από την έγκρισή της στο υπουργικό συμβούλιο για να πνιγεί η συμφωνία της Μέι με τις Βρυξέλλες στο κύμα παραιτήσεων και τη θυελλώδη συνεδρίαση της Βουλής. Και έτσι ενώ το βράδυ της Τετάρτης σχολιαστές και επενδυτές μιλούσαν για άρση της αβεβαιότητας, τώρα βλέπουν no deal και χάος, νέες κάλπες ή (οι πιο τολμηροί) και επιστροφή των Βρετανών στην αγκαλιά της Κοινότητας.
Οι εξελίξεις ραγδαίες, καθιστούν την όποια πρόβλεψη για το τελικό αποτέλεσμα παρακινδυνευμένη. Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να αποτιμήσουμε τα όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια στο «ξένο σώμα» της Κοινότητας, για να οδηγήσουν στην έξοδο. Ο Ντέιβιντ Κάμερον άνοιξε την πόρτα υποσχόμενος στους Βρετανούς ένα δημοψήφισμα, που θεωρούσε ακίνδυνο. Και όταν η κάλπη εξέπληξε όχι μόνο εκείνον, αλλά ακόμη και τους πιο σκληρούς οπαδούς της εξόδου, κατέστη σαφές πως δεν υπήρχε κανένα σχέδιο διαχείρισης. Καμία προετοιμασία, πέραν της συνεχούς επίκλησης του ίδιου παραμυθιού. Η έξοδος θα έδινε στο Λονδίνο πίσω τον «έλεγχο», την «ανεξαρτησία», θα σταματούσε τις «ορδές των μεταναστών» και κυρίως θα έφερνε κέρδος για την οικονομία. Αποδεσμευμένη από τις αγκυλώσεις των γραφειοκρατών στις Βρυξέλλες, τις παράλογες ρυθμίσεις, που κατά τον Μπόρις Τζόνσον υπαγόρευαν έως και… τετράγωνες φράουλες, η Βρετανία θα έκλεινε σε χρόνο-ρεκόρ εμπορικές συμφωνίες με τις ισχυρότερες δυνάμεις του πλανήτη. Θα μείωνε όσο ήθελε τη φορολογία για να προσελκύσει επενδύσεις εκατοντάδων δισεκατομμυρίων, θα έδινε τα χρήματα της εισφοράς του κοινοτικού προϋπολογισμού στο σύστημα υγείας. Όλα θα ήταν καλύτερα. Και κυρίως απλά και εύκολα.
Και τώρα βέβαια εάν αντί για τα παραπάνω έρθουν δασμοί, βουτιά στις εξαγωγές, ουρές στα σύνορα για τους τελωνειακούς ελέγχους, χάος στις μεταφορές, ελλείψεις σε τρόφιμα και φάρμακα, το αφήγημα είναι έτοιμο. Θα φταίει η «αδιαλλαξία» των 27.
Οι Brexiteers αγαπούν την Ιστορία. Την επικαλούνται συχνά για να μιλήσουν για τις ιδιαιτερότητες των Βρετανών έναντι των άλλων Ευρωπαίων, για να υποστηρίξουν το όραμά τους για μία νέα «αυτοκρατορία». Η μνήμη του ένδοξου παρελθόντος, όμως, θολώνει τόσο τη ματιά τους ώστε να μη βλέπουν τα διδάγματα της πρόσφατης ιστορίας. Αυτά που έζησαν κυβερνήσεις και πολιτικές ελίτ στις άλλες χώρες της Ε.Ε. και που λένε ότι μύθοι, ψευδαισθήσεις και κυρίως ψέματα… στοιχίζουν. Πολιτικά και οικονομικά. Ο λογαριασμός για το ψέμα της ανέφελης, ηρωικής εξόδου; Έως και 8% του βρετανικού ΑΕΠ.
