Αντιλαμβάνομαι πόσο «φουρκισμένος» νιώθει ο κ. Τσίπρας όταν αντιλαμβάνεται πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός. Τώρα μάλιστα που ανακάλυψε και τη γλύκα της διεθνούς «αναγνώρισης» (σε λίγο θα λείπει από την έδρα του περισσότερες ημέρες τον μήνα και από τον… Γιώργο Παπανδρέου). Τέτοιες στιγμές είναι που δίνει το «πασοκοπράσινο φως» των διώξεων στο «κύκλωμα Ρασπούτιν». Ας πρόσεχε. Διαβάζοντας το νέο βιβλίο του κ. Ντάισελμπλουμ, αλίευσα το ακόλουθο: «Η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, του δημόσιου ταμείου και των τραπεζών είχε χειροτερεύσει δραματικά το πρώτο εξάμηνο του χρόνου και κυρίως τις ημέρες του δημοψηφίσματος. Το πακέτο που είχε προταθεί τον Ιούνιο (σχέδιο Γιούνκερ) δεν αρκούσε πλέον για να επαναφέρει την κατάσταση σε σωστή πορεία. Επρεπε να γίνουν βαθύτερες παρεμβάσεις».
Ο νυν πρωθυπουργός την «πάτησε» με τον Βαρουφάκη και μας πήρε στον λαιμό του. Την «πάτησε» και με τον Καμμένο. Η λυκοσυμμαχία του δημιούργησε την ψεύτικη ελπίδα ότι μετά το μνημόνιο θα πάνε όλα καλά. Ο μύθος έλεγε ότι οι αγορές θα χορέψουν «για μας», οι επενδυτές «θα κάνουν ουρά» και η κυβέρνηση θα καταργεί κάθε μέρα κι από ένα μνημονιακό μέτρο.
Οι κρυφοί υποστηρικτές του κ. Τσίπρα –στις Βρυξέλλες και τα «μεγάλα σαλόνια», αδιάφορο– αντιλαμβάνονται τώρα πόσο έξω έπεσαν. Η χώρα βρέθηκε σε «παγίδα στασιμότητας». Εριξαν γι’ αυτό τον νέο μύθο: ο Μητσοτάκης δεν μπορεί να πάρει τα απαραίτητα (βλέπε «αντιλαϊκά») μέτρα γιατί θα ξεσηκωθούν οι «αριστεροί». Ο «Κυριάκος» θα παγιδευτεί επειδή ο «Αλέξης» θα εκμεταλλευτεί την προεδρική εκλογή του 2020, άρα νέες εκλογές, άρα αναλογική, άρα… χάος. Συμπέρασμα: να αφήσουμε τον Τσίπρα που… έχει τον τρόπο του! Το μέγα λάθος όλων αυτών είναι ότι ο Μητσοτάκης δεν χρειάζεται να πάρει κανένα αντιλαϊκό μέτρο. Πράγματι, ακόμη κι αν τηρήσει κατά γράμμα τα όσα (κακώς) συμφώνησαν οι σημερινοί, δεν έχει να κάνει τα δύσκολα των τριών μνημονίων. Οι σχεδιαστές των ως άνω λανθασμένων υπολογισμών δεν προσέχουν ότι ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας με κάθε αφορμή διευκρινίζει πως δεν πρόκειται να είναι «καλός και υπάκουος», ότι έχει τη δική του ατζέντα και ότι δεν θα διστάσει να συγκρουστεί όταν, όπου και εφόσον το κρίνει απαραίτητο. Σε κάθε περίπτωση, είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχει μεταμνημονιακή υποχρέωση να αυξήσει κάποιους φόρους και αντιθέτως ετοιμάζεται να τους μειώσει. Δεν πρόκειται να κόψει οριζοντίως τις συντάξεις και αντιθέτως σχεδιάζει να αναδιοργανώσει το ασφαλιστικό ώστε να κερδίσει την εμπιστοσύνη των ασφαλισμένων και να αυξήσει την εθνική αποταμίευση. Υποστηρίζει πως οι αμοιβές των μισθωτών μπορούν να βελτιωθούν ταχύτερα από τις προβλέψεις, κυρίως επειδή η επιχειρηματική οικονομία θα κινηθεί ταχύτερα αλλά κι επειδή το υπουργείο θα παραμείνει «ουδέτερο», αφήνοντας τους κοινωνικούς συντελεστές να πάρουν ρεαλιστικές αποφάσεις. Η ανεργία θα πέσει πιθανόν κάτω από το 14% πριν από το τέλος της θητείας του. Η αγορά ακινήτων θα κινηθεί ταχύτερα, προσφέροντας την αντικειμενική ευκαιρία μείωσης του ΕΝΦΙΑ. Κυρίως όμως οι επενδυτές θα αποκτήσουν ευκαιρίες κερδών για πρώτη φορά ύστερα από δέκα χρόνια. Αυτά αρκούν για να χτιστεί εμπιστοσύνη και να αλλάξει το κλίμα στην οικονομία. Θα έχει δηλαδή όλες τις προϋποθέσεις να κερδίσει το στοίχημα της ανάπτυξης, το οποίο με πάταγο χάνει ο πρωθυπουργός. Πέραν αυτών, ο κ. Μητσοτάκης θα κερδίσει το θετικό σπιράλ εξόδου από την κρίση επειδή θα έχει μαζί του τις αγορές, τις οποίες αδυνατεί να πείσει ο κ. Τσίπρας. Πρόθυμες και ανεκτικές αγορές έτοιμες να ανταμείψουν μια πολιτική φιλική προς την επιχειρηματικότητα σημαίνει ότι θα μπει χρήμα στην αγορά: φρέσκο και όχι δανεικό. Σε ένα τέτοιο κλίμα και οι πιο στρυφνοί Eυρωπαίοι δεν θα τολμήσουν να αρχίσουν την, εγνωσμένα καταστροφική, γκρίνια! Ασε που στη θέση του Γιούνκερ θα βρίσκεται ο Βέμπερ, που δεν θα ξεχάσει ποιος έσπευσε να βάλει τη δεύτερη υπογραφή για την υποψηφιότητά του.
