Η ανάληψη καθηκόντων υπουργού Εξωτερικών (μετά την παραίτηση του Νίκου Κοτζιά) από τον Αλέξη Τσίπρα αποδεικνύει τα εξής:
1. Ότι το κυβερνητικό στρατόπεδο δεν διαθέτει ούτε ένα αξιόπιστο πρόσωπο που να αναλάβει το σοβαρότατο για τα εθνικά μας θέματα αυτό χαρτοφυλάκιο, και ιδιαιτέρως αυτήν την κρίσιμη στιγμή.
2. Ότι προσωπικά ο ίδιος ο πρωθυπουργός αναλαμβάνει το ρίσκο της προώθησης της επαίσχυντης Συμφωνίας των Πρεσπών, καθώς μάλιστα μετά την υπερψήφιση των συνταγματικών αλλαγών στην Βουλή της ΠΓΔΜ η “καυτή πατάτα” μεταφέρεται στην ελληνική πλευρά.
3. Δεδομένης της διαπραγματευτικής… ικανότητας (!) του Τσίπρα (όλοι θυμόμαστε που μας οδήγησε η 18ωρη διαπραγμάτευσή του στις Βρυξέλλες), μπορούμε με ασφάλεια να υποθέσουμε σε τι γκρεμό θα μας οδηγήσει η ανάληψη των εξωτερικών υποθέσεων της χώρας…
4. Επιπλέον είναι πασίγνωστο ότι ο Τσίπρας δεν γνωρίζει καν… Γεωγραφία, πόσο μάλλον θέματα εξωτερικής πολιτικής ή Γεωστρατηγικής την στιγμή μάλιστα που οι “σεισμικές” αναταράξεις στον χώρο της Ανατολικής Μεσογείου είναι τεκτονικής πλέον μορφής.
5. Η Μεταπολιτευτική περίοδος ξεκίνησε με την πτώση της Χούντας, στο διάστημα της οποίας ο πραξικοπηματίας Γεώργιος Παπαδόπουλος πέραν των πρωθυπουργικών του καθηκόντων είχε αναλάβει και το υπουργείο Εξωτερικών. Ο παραλληλισμός τώρα που η Μεταπολίτευση έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της είναι εύγλωττος!
