Αφιερώνεται στη μνήμη των πέντε απαγχονισμένων ΕΠΟΝιτών απ’ τους Γερμανούς στα Τρίκαλα στις 18 Απρίλη 1944, στις οικογένειές τους και σε όλους τους αγωνιστές της Λευτεριάς.
Βρισκόμαστε πλέον στην παρακμή του αιώνα και στην οριστική κοινωνική στρωματοποίηση και απαξίωση των αξιών από κάθε άποψη. Κι αυτή η απαξίωση, σε Χώρες με χαμηλό κοινωνικό επίπεδο, είναι ακόμα πιο επιταχυντικές και καταλυτικές που οδηγούν στο χάος. Η σημερινή κατάσταση -διεθνώς – προκειμένου να αντιμετωπιστεί, οι κοινωνίες της, οι λαοί της, δυο πραγματάκια μένουν να κάνουν: Την καλλιέργεια του πολιτισμού σε όλα τα επίπεδα και τη σπουδή της ενότητας μεταξύ των ανθρώπων. Από κει και μετά όλα όσα γίνονται, τάχα για το καλλίτερο, όμως είναι αριστεροδέξιο θεαθήναι, ουτοπία και χαμένος χρόνος.
Παρά το γεγονός ότι τα Τρίκαλα διαθέτουν κάθε είδους πολιτιστικού πλούτου και ιστορίας, οι σημερινοί άνθρωποι, στο σύνολό τους, των δύο αυτών κατηγοριών, δεν διαθέτουν ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Πολιτισμός και ενότητα είναι προτερήματα «δωρεάν», δεν κοστίζουν τίποτα, απεναντίας προσφέρουν λύσεις στα κοινωνικά αδιέξοδα και στο χώρο που ανήκει ο καθένας, προοδευτικός άνθρωπος, όφειλε να τα είχε. Προτίμησε όμως τα στεγανά, επέλεξε αυτά που χωρίζουν και όχι αυτά που ενώνουν. Έτσι, σε βάθος χρόνου, αυτά τα στεγανά που δεν επιδέχονται καμία αλλαγή, μεταφέρονται στην κοινωνία, εκεί που ξεκίνησε η κοινωνική στρωματοποίηση και απαξίωση των αξιών, εκεί που «ηχούν» τα τύμπανα της αποβλάκωσης κι εκεί που το κομματικό μαντρί έχει στήσει τους φράχτες του.
Λοιπόν, αυτές τις μέρες γιορτάζεται η μνήμη των πέντε Τρικαλινών ΕΠΟΝιτών. Αθάνατοι! Η μνήμη τους αιώνια δε θα σβήσει! Για τους γονιούς, τα αδέλφια, τους συγγενείς των ΕΠΟΝιτών, αυτοί ζούνε την κάθε στιγμή με τη μνήμη των Αθάνατων παιδιών τους, των αδελφών τους, των συγγενών τους. Ωστόσο και οι δημόσιες εκδηλώσεις μνήμης γίνονται δεκτές. Και οι γιορτές-εκδηλώσεις μνήμης, όταν διοργανώνονται από τους «αντιπάλους», από εκείνους δηλαδή που οι πατεράδες τους ή τα αδέλφια τους για διάφορους λόγους δεν πήραν μέρος στην ΕΠΟΝ και γενικότερα στην Εθνική Αντίσταση ή συμμετείχαν στο αντίθετο στρατόπεδο, αυτό, κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντα, σημαίνει Αναγνώριση, έστω και μετά από δεκαετίες. Και η Αναγνώριση του αντιπάλου, πάντα αφήνει τη σφραγίδα της διαχρονικότητας!!
Οι αριστερές οργανώσεις και οι βετεράνοι της Αντίστασης, καλά κάνουν και τους τιμούν μια φορά το χρόνο και θα ήταν άξιοι συγχαρητηρίων εάν και εφόσον οι τοπικές εκδηλώσεις τέτοιων χαρακτήρων και μεγεθών είχαν σαν σκοπό την ενότητα και όχι το διχασμό των Πολιτών, «αριστερών» και «δεξιών».
Ο γράφων, αδελφός του απαγχονισμένου Κώστα Στεργιόπουλο, δεν μπορεί να καταλάβει αυτή την κομματική νοοτροπία, δεν μπορεί να δεχτεί και φέτος «σπασμένη» στα δυο την εκδήλωση μνήμης (όπως πληροφορούμαστε). Αυτό είναι κακό και άσχημο, άθλιο και ανήθικο, αποκτά μονοπωλιακό χαρακτήρα κάτι που δε νομίζουμε οι ΕΠΟΝίτες και κάθε αγωνιστής εκείνης της πέτρινης εποχής θα συμμερίζονταν τη σημερινή εικόνα και θα μοιράζονταν το ηρωικό τους ανάστημα χάρη σε κάποιους στενοκέφαλους κομματάρχες ή και κοματόσκυλα που οδηγούν τις τοπικές εκδηλώσεις, όπως αυτή των πέντε ΕΠΟΝιτών, σε διάσπαση.
Γιατί να γίνουν στην πόλη μας δύο εκδηλώσεις προκειμένου να τιμηθούν οι πέντε ΕΠΟΝίτες που έδωσαν τη ζωή τους στο βωμό της ελευθερίας; Για να ζούμε σήμερα εμείς λεύτεροι και να βλέπουμε τα χάλια των συνδιοργανωτών; Θα κλείσουμε τις κουρτίνες του κομματικού θεάτρου να μη βλέπουμε το κομματικό ρεζίλη που παντού και πάντα θέλουμε, εμείς σαν… σύντροφοι να ξεχωρίζουμε…
Αθάνατε αδελφέ, Κώστα Στεργιόπουλε με τους Αθάνατους συντρόφους σου, Αιωνία σας η μνήμη.
Βάιος Φασούλας
Τρίκαλα 17-04-2015-16-17-18-19
