Καρκίνος ίσον θάνατος; Θλίβομαι ιδιαίτερα όταν βλέπω δημοσιεύματα τα οποία διατυμπανίζουν ότι βρέθηκε το φάρμακο κατά του καρκίνου και εμπαίζουν τον πόνο του κάθε ασθενή και των συγγενών . Όποιος δε νόσησε ή δεν βίωσε από κοντά τον καρκίνο δεν ξέρει, δε μπορεί να ξέρει. Δε θα ξεχάσω ποτέ όσα βίωσα συνοδεύοντας ένα δικό μου άτομο στο ακτινοθεραπευτικό τμήμα ενός νοσοκομείου της Θεσσαλονίκης. Αθώα παιδικά μάτια να αναμένουν στην ουρά για μια ακτινοθεραπεία που θα τους επαναφέρει ίσως στη ζωή; Μια ηλικιωμένη να ουρλιάζει από τους πόνους και να σφίγγει με δύναμη το χέρι του γιού της! Θέλει δύναμη να ξέρεις πως βρίσκεσαι σε ένα δρόμο χωρίς γυρισμό σε ένα δρόμο που οι γιατροί γίνονται Θεοί ή έτσι αυτοβαφτίζονται από μόνοι τους! Είμαι Θεός είπε κάποιος και ζήτησε και την ανάλογη αμοιβή. Δεν ήξερα ότι οι Θεοί πληρώνονται! Δεν ήξερε ούτε ότι οι γιατροί πρέπει να παίρνουν φακελάκια για να σώσουν μια ζωή! Και ο όρκος; Ποιος όρκος θα μου πείτε ψιλά γράμματα. Τελοσπάντων το παραβλέπω και θέλω να πιστεύω πως όπως και σε όλους άλλωστε τους κλάδους υπάρχουν οι μεν και και οι δε. Οι καλοί και οι άλλοι. Συνεπώς και στον ιατρικό κλάδο το ίδιο συμβαίνει. Απλά αναρωτιέμαι αυτοί οι άνθρωποι που πλουτίζουν με τέτοιο τρόπο δεν έχουν μάνα, πατέρα, παιδιά δε φοβούνται την οργή του Θεού; Δε γνωρίζουν για τη Θεία δίκη; Και το κλείνω εδώ αυτό το κομμάτι γιατί δεν έχει νόημα αν δεν το καταλάβουν οι ίδιοι. Πολλοί από εσας θα θυμηθείτε ανθρώπους δικούς σας που χάσετε από αυτή την αρρώστια. Δεν είναι όμως μέρα για κλάματα και θρήνους είναι μια μέρα που οφείλουμε να αναλογισθούμε τι φταίει. Να απαντήσουμε στο γιατί τόσοι θάνατοι από καρκίνο. Φταίει τι ακριβώς και εκεί να χτυπήσουμε το κακό στη ρίζα του. Δεν έχει σημασία αν φεύγει κάποιος. Όλοι θα φύγουμε από αυτή τη ζωή με κάποιο τρόπο. Σημασία έχει πως και αν υπάρχουν πιθανότητες ίασης αυτές πρέπει να εξαντληθούν. Εκείνο που δε μπορώ να δεχθώ ως Ιωάννα – άνθρωπος και ως Ιωάννα – κοινωνιολόγος είναι να μην παλεύει κάποιος για να κρατηθεί στη ζωή, να μην αξιοποιούνται όλες οι πιθανότητες για επιστροφή στη ζωή – ιδιαίτερα αν ο καρκίνος ανιχνευθεί σε πρώιμο στάδιο. Λάθη δε συγχωρούνται.
Δε λυπάμαι για όσους έφυγαν γιατί είχαν φτάσει σε σημείο μη αναστρέψιμο, λυτρώθηκαν ίσως. Λυπάμαι όμως που ζω σε μια απάνθρωπη και ανάλγητη κοινωνία όπου διαβιώ με ανθρωπόμορφα τέρατα. Σε μια κοινωνία που κάποιοι ειρωνεύονται τόσο σοβαρά θέματα υγείας και έχουν τη σιγουριά ότι αυτή η αρρώστια δε θα χτυπήσει και την πόρτα της δικής τους οικογένειας. Λυπάμαι για τα ψεύτικα συλλυπητήρια και για εκείνους τους ανθρώπους που τρέφουν τη χαρά της ψυχής τους με τα δεινά των υπόλοιπων.
Υπηρετώ δεκαπέντε χρόνια μια κοινωνική δομή και έχω δει πολλά κοινωνικά δεινά. Επίσης έχω δει πολλές συμπεριφορές. Έχω σκιαγραφήσει πολλά ψυχολογικά προφίλ. Ποτέ όμως δε μπόρεσα να καταλάβω αυτή την αδιαφορία για ότι συμβαίνει γύρω μας. Όλα χρειάζονται στη ζωή μας καλή η διασκέδαση και η χαρά αλλά και λίγο προβληματισμός δε βλάπτει. Δεν είμαστε αγέλη ζώων που και εκεί περισσότερο νοιάζονται. Είμαστε κοινωνία ατόμων με νου και λογική θέλω να πιστεύω.
Νιώθω μεγάλη πίκρα το 2019 να βλέπω να φεύγουν άνθρωποι από καρκίνο που μάλιστα έχει βρεθεί στο πρώτο στάδιο. Να βλέπω παιδιά ακόμα και βρέφη να φεύγουν από αυτή την αρρώστια. Καλές λοιπόν οι διαλέξεις, οι ημερίδες και όλα τα συναφή αλλα δε θέλω λόγια θέλω πράξεις! Θέλω οι παγκόσμιες μέρες να είναι μέρες δράσεων και όχι διαλέξεων. Θέλω το κράτος να προνοεί για τους καρκινοπαθείς να μην τους αφήνει να περιμένουν σε ουρές για ακτινοθεραπεία ή χημειοθεραπεία, να τους παρέχει διευκολύνσεις στις μετακινήσεις να μην τους αναγκάζει να ξοδεύουν περιουσίες έχουν δεν έχουν σε ιδιωτικά θεραπευτήρια, να μην τους ζητούνται χρηματικά ποσά κάτω από το τραπέζι που δε γνώριζα τι είναι αλλα το έμαθα πολύ καλά και αυτό. Να μην τους αναγκάζει να πληρώνουν σε ξενώνες γιατί αναγκάστηκαν πχ να κάνουν ακτινοθεραπεία σε ιδιωτικό διότι αν περίμεναν τη σειρά στο αντικαρκινικό δημόσιο νοσοκομείο θα είχαν αποβιώσει μια ώρα νωρίτερα. Θ ήθελα να υπάρχει κατανόηση και σεβασμός και δέος από τους συνανθρώπους τους. Δυστυχώς τίποτα από αυτά δεν είδα. Μέσα όμως σε αυτό το Γολγοθά συνάντησα και αληθινούς ανθρώπους. Ανάμεσα σε σκληροτράχηλους βράχους συνάντησα και όμορφα λουλούδια!
Δεν ξέρω τι μπορεί να αλλάξει σε μια κοινωνία που νοσεί! Δεν ξέρω ποιανού σειρά θα είναι αύριο! Το αύριο δεν έχει έρθει ακόμα! Εκείνο που θέλω να ευχηθώ είναι δύναμη σε ότι μας συμβαίνει και προσευχή να πέσουμε στα κατάλληλα χέρια που θα μας περιθάλψουν!
Επίσης καλό θα είναι να φροντίζουμε να έχουμε καθαρή ψυχή γιατί αυτή τελικά απομένει από όλους μας ανεξαιρέτως! Η ζωή είναι μόνο ένα πέρασμα στην αιωνιότητα.
Χαρμπέα Ιωάννα κοινωνιολόγος/εγκληματολόγος
Αφήστε το σχόλιό σας