Σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου αν μια γυναίκα (για παράδειγμα) φωνάξει «βοήθεια» και υπάρχει αστυνομικός κοντά, αυτός θα τρέξει. Στην Ελλάδα, αν η κραυγή ακουστεί κοντά σε πανεπιστήμιο, ο αστυνομικός πρέπει πρώτα να ρωτήσει: «Κυρία μου, βρίσκεστε εντός ή εκτός πανεπιστημιακού ασύλου;». «Ζητάτε βοήθεια επειδή συντελείται κακούργημα ή έγκλημα κατά της ζωής ή πρόκειται για πλημμέλημα και πρέπει να αποφασίσει το Πρυτανικό Συμβούλιο για την “επέμβαση δημόσιας δύναμης”;».
Ολα αυτά ακούγονται κωμικά, αλλά γιατί δεν θεωρούμε παράλογο ότι οι νόμοι του ελληνικού κράτους εφαρμόζονται καθ’ άπασαν την επικράτεια, πλην ΑΕΙ και Δυτικής Θράκης; Το άσυλο είναι θέμα παράδοσης, θα πουν κάποιοι. Σωστά: την παράδοση επικαλούνται και οι μουφτήδες για να εφαρμόζουν (στη μόνη περιοχή της Ευρώπης) τον θρησκευτικό νόμο.
Ο νόμος Γαβρόγλου για την «Οργάνωση (Σ.σ.: αυτό κι αν είναι ανέκδοτο!) και λειτουργία της ανώτατης εκπαίδευσης» προβλέπει ότι «επέμβαση δημόσιας δύναμης σε χώρους των ΑΕΙ επιτρέπεται αυτεπαγγέλτως σε περιπτώσεις κακουργημάτων, καθώς και εγκλημάτων κατά της ζωής και ύστερα από απόφαση του Πρυτανικού Συμβουλίου σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση». Να ρωτήσουμε: Η ρίψη φωτοβολίδων (σε ευθεία βολή) και η εκτόξευση μολότοφ είναι απόπειρες εγκλημάτων κατά της ζωής, ή πρέπει πρώτα να υπάρξουν θύματα (όπως στο Αγρίνιο ή στη Μαρφίν) για να επιτραπεί η επέμβαση της δημόσιας δύναμης; Αλήθεια θα περιοριζόταν η ελεύθερη διακίνηση ιδεών, αν οι αστυνομικοί έμπαιναν για να συλλάβουν τα καλόπαιδα που με σιδηροτροχό πριόνιζαν κάγκελα του ιστορικού κτιρίου; Η κατεδάφισή του εμπίπτει στην «οποιαδήποτε άλλη περίπτωση» του νόμου Γαβρόγλου; Μην ξεχνάμε ότι την ξεκίνησαν από τα μαρμάρινα δάπεδα, αλλά μάλλον δεν είχαν τον χρόνο να την τελειώσουν.
Εχουμε συνηθίσει τον παραλογισμό όταν, έπειτα από ένα ακόμη μπαράζ εμπρησμών και βανδαλισμών, βγαίνει ανερυθρίαστα η αρμόδια υπουργός για να πει στον ελληνικό λαό ότι «αρνούμαι να δεχθώ τις εικόνες που παρουσιάζονται με σκηνοθεσία “Μπεν Χουρ” και αρκετή δραματοποίηση» (Βουλή 19.11.2018). Δηλαδή, τι άλλο πρέπει να συμβεί στα πολύπαθα ΑΕΙ για να δεχθεί η κ. Ολγα Γεροβασίλη τις εικόνες που είδε όλη η Ελλάδα; «Δεν θα εγκαταστήσουμε καθεστώς αστυνομοκρατίας στα πανεπιστήμια», συμπλήρωσε, «τα προβλήματα δεν λύνονται μόνο με κατασταλτικά μέσα, αλλά με συνεργασία πολιτείας και πανεπιστημιακής κοινότητας». Ε, λοιπόν, η πανεπιστημιακή κοινότητα ζητεί τη συνεργασία της πολιτείας για να παταχθεί η ανομία, αλλά δυστυχώς η υπουργός είναι στη διαδικασία των ερωτήσεων: «Βρίσκεστε σε χώρο εντός ή εκτός πανεπιστημιακού ασύλου;», «Ζητάτε βοήθεια επειδή συντελείται κακούργημα ή έγκλημα κατά της ζωής ή πρόκειται για απλό πλημμέλημα;».
