Skip to content Skip to sidebar Skip to footer

Απόστολος Παππάς: Απάντηση σε μια ανοιχτή επιστολή

Το παρόν σημείωμα είναι μια απάντηση στην ανοικτή επιστολή προς την επιτροπή ονοματοθεσίας του Δήμου Τρικκαίων του δημοτικού συμβούλου και επικεφαλής του συνδυασμού «Φυσάει Κόντρα για την Ανατροπή»,κ. Παπαθανασίου.

Εφόσον η επιστολή του κ. Παπαθανασίου είναι ανοικτή και δημοσιεύθηκε στα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ, νομίζω πως νομιμοποιούμαι ως πρόεδρος της επιτροπής ονοματοθεσίας, εκφράζοντας βεβαίως μόνον τον εαυτό μου, να απαντήσω διά της ιδίας οδού. Είναι άλλωστε, ο μόνος τρόπος επικοινωνίας που διαθέτω. Είμαι από τους τυχερούς, που δεν έχουν θύμα ή θύματα ούτε από τη μία παράταξη ούτε από την άλλη, τόσο στο στενό όσο και στο ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον, κατά την εμφύλια σύρραξη 46-49. Υπ΄αυτή την έννοια λοιπόν, η κρίση μου δεν γέρνει από κάποιο συναισθηματικό βαρίδι. Ο εμφύλιος πόλεμος της περιόδου 46-49 ήταν ένας θερμός ιδεολογικός πόλεμος, ένας πόλεμος δύο αντίθετων κοσμοθεωριών.

Η αλήθεια  είναι, ότι ο εμφύλιος πόλεμος όπου κι αν αυτός συμβαίνει, προσλαμβάνει τα χαρακτηριστικά του  αγριότερου και βιαιότερου πολέμου.

Κι αν στους διακρατικούς πολέμους υπάρχουν κάποιοι κανόνες σεβασμού του αντιπάλου, στους εμφυλίους πολέμους δεν υπάρχουν κανόνες, και επιτρέπονται όλα τα χτυπήματα, πάνω και κάτω από τη μέση. Η αδελφοκτόνος σύρραξη της περιόδου 46-49, ξεπέρασε σε αγριότητα και εκείνον ακόμη τον πελοποννησιακό πόλεμο. Οι ωμότητες που διεπράχθησαν ένθεν- κακείθεν, είναι δύσκολο να περιγραφούν. Οι διηγήσεις της εποχής εκείνης, προκαλούν σοκ. Το αίμα κοκκίνισε την ελληνική γη, καθ άπασαν την επικράτεια. Αδελφός εναντίον αδελφού, πατέρας εναντίον υιού, και ό,τι μπορεί να φανταστεί ο νους.

Η περίοδος εκείνη ήταν η πλέον επώδυνη και τραγική,  της νεώτερης ελληνικής ιστορίας.

Γι΄αυτό, χρειάζεται ιδιαίτερη αντιμετώπιση και προσοχή. Τα διαδραματισθέντα της περιόδου εκείνης, προφανώς και πρέπει να τα πληροφορούμεθα και όχι να τα αποσιωπούμε, αλλά για να αποτελούν παράδειγμα  προς αποφυγή. Δεν θα πρέπει λοιπόν να επιζητούμε πράγματα που ξύνουν πληγές, και αναβιώνουν εφιαλτικές μνήμες.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.

Στην αρχή της δημοτικής αυτής περιόδου κατετέθη πρόταση από ομάδα συμπολιτών και μη, για μετονομασία της οδού Απόλλωνος σε οδό Άρη Βελουχιώτη, και το ακόμη πιο ακραίο την επανατοποθέτηση του φανοστάτη, πάνω στο οποίο κρεμάστηκε το κεφάλι του Άρη Βελουχιώτη.  

Ο Άρης Βελουχιώτης ήταν μια προεξάρχουσα  φυσιογνωμία της εθνικής αντίστασης, και, έστω κι αν δεν επέζησε του εμφυλίου πολέμου, ταυτίσθηκε όμως στη συλλογική συνείδηση μ΄αυτόν. Καλώς ή κακώς, η ιστορία θα το δείξει, η ελληνική κοινωνία είναι διχασμένη όσον αφορά την προσωπικότητά του. Τι θα συνέβαινε, εάν ο Δήμος υλοποιούσε αυτή την πρόταση; Περνώντας από την κεντρική γέφυρα όπου θα ετοποθετείτο ο φανοστάτης, οι μισοί τρικαλινοί θα προσκυνούσαν και οι άλλοι μισοί θα βλασφημούσαν και θα αναθεμάτιζαν. Αυτό  φαντασθείτε, θα γινόταν σε καθημερινή βάση. Ο τέλειος διχασμός, και η τέλεια διαίρεση της τρικαλινής κοινωνίας.

Έρχεται τώρα ο συνδυασμός «Φυσάει κόντρα», και καταθέτει πρόταση για χωροθέτηση μνημείου στη θέση Νταμάρια στον Προφήτη Ηλία, και μετονομασία της οδού Χασίων σε οδό «Εκτελεσμένων Τρικαλινών για την Ανεξαρτησία και τη Δημοκρατία», εις ανάμνηση των εκεί εκτελεσθέντων της περιόδου 46-49, αφού προηγήθηκε καταδίκη τους από το έκτακτο στρατοδικείο. Εντάξει, ως ένα σημείο μπορώ να κατανοήσω την πρόταση του κ. Παπαθανασίου, και δεν έχω καμιά δυσκολία να εκφράσω τη συμπάθειά μου. Αδελφός του πατέρα του εκτελέσθηκε εκεί. Υπάρχει πόνος.

Με όλο όμως το σεβασμό προς τα συγκεκριμένα θύματα, αλλά και σύνολα τα θύματα του εμφυλίου και των δύο αντιμαχόμενων παρατάξεων, η επίσημη πολιτεία δεν θα πρέπει να μπει σε μια τέτοια μονομερή διαδικασία.

Ο λόγος είναι απλός.

Κατά την περίοδο του εμφυλίου πολέμου, άλλοι καταδικάσθηκαν και εκτελέσθηκαν από τα έκτακτα στρατοδικεία, και άλλοι από τα λαϊκά δικαστήρια. Σφαζόμασταν επί τρία ολόκληρα χρόνια, και στην ελληνική επικράτεια υπάρχουν ακόμη χιλιάδες διάσπαρτα κρανία, από τα κομμένα κεφάλια της περιόδου εκείνης.

Εάν μπούμε λοιπόν  σ΄ αυτή τη λογική, της ανέγερσης μνημείων, τότε όλη η Ελλάδα, που κάποτε ήταν ένα απέραντο σφαγείο, σήμερα να γίνει ένα απέραντο μνημείο.

Έτσι, ενώ οι προθέσεις μπορεί να είναι αγαθές, για να τιμηθούν απλώς τα θύματα, οι μαρμάρινες όμως αυτές πλάκες θα νεκρανασταίνουν εφιαλτικές μνήμες, είτε το θέλουμε είτε όχι.

Και τι θα αναγράφουμε στις πλάκες;

Ενενήντα τέσσερις πατριώτες εκτελέσθηκαν από τους φασίστες και τους μοναρχοφασίστες. Πιο κάτω. Είκοσι πατριώτες σφαγιάσθηκαν από τους συμμορίτες.

Οι χαρακτηρισμοί αυτοί βεβαίως δεν θα αναγράφονται στις μαρμάρινες πλάκες, όμως στα τρισάγια και στα επισκεπτήρια, όχι απλώς θα υπονοούνται αλλά θα σιγοψιθυρίζονται μεταξύ των συνευρισκομένων.

Ή μήπως δεν θα συμβαίνει έτσι; Και δεν θα συνιστά αυτό την καλύτερη διαιώνιση του εμφυλιακού μίσους;

Τώρα, όσον αφορά την πρόταση για μετονομασία της οδού Χασίων σε οδό «Εκτελεσμένων Τρικαλινών για την Ανεξαρτησία και τη Δημοκρατία».

Εύλογο ερώτημα. Οι της άλλης παράταξης γιατί άραγε αγωνιζόντουσαν; Για την υποδούλωση και το φασισμό; Όχι βεβαίως. Και οι δύο παρατάξεις για τη Δημοκρατία και την Ανεξαρτησία αγωνίζονταν, όπως βεβαίως την εννοούσε η κάθε μία. Και αφού ήταν ποιοτικότερη η Ανεξαρτησία και η Δημοκρατία των ηττημένων, θα ΄θελα να ρωτήσω τον κ. Παπαθανασίου. Τι άραγε εννοούσαν ομοϊδεάτες του επώνυμοι αριστεροί, όταν δήλωναν
«Ευτυχώς που χάσαμε»;

Εδώ θα ΄θελα να αναφερθώ και σε κάτι άλλο. Προ ενάμισι περίπου έτους υπεβλήθη ένα αίτημα από την ένωση αποστράτων αστυνομικών για χωροθέτηση ενός χώρου προς ανέγερση μνημείου, υπέρ των πεσόντων αστυνομικών εν ώρα καθήκοντος. Ο κ. Παπαθανασίου τότε απαίτησε , ορθώς, και αυτό ήτο και άποψη του σώματος, να μην υπάρξει κάποια αναγραφή της περιόδου 46-49, σχετικά με τα θύματα της χωροφυλακής. Όπερ και εγένετο. Όμως, μάνα τους γέννησε κι αυτούς.  Κάποια στιγμή υπεβλήθη αίτημα στο Δήμο, να δοθεί σε κάποια οδό της πόλης το όνομα του Παπασκρέκα, ενός θύματος της άλλης παράταξης.

Ευσχήμως τους υπεδείχθη, να ονοματίσουν κάποιο δρόμο στο χωριό του, τη Μεγάρχη, για προφανείς λόγους.

Εν πάση όμως περιπτώσει, όσα και να πω εγώ και όσα και να γράψω, για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε την περίπτωση του εμφυλίου πολέμου, είναι πολύ λίγα σε σχέση με όσα είπαν και έδειξαν με την πράξη τους, δύο κορυφαίοι πρωταγωνιστές της εποχής εκείνης. Ήταν το έτος 1983.

Τότε συναντήθηκαν οι δύο πολέμαρχοι του εμφυλίου πολέμου. Ο στρατηγός Θρασύβουλος Τσακαλώτος του Εθνικού στρατού και ο Μάρκος Βαφειάδης αρχιστράτηγος του Δημοκρατικού στρατού, ο οποίος άρτι είχε επαναπατρισθεί.

Συναντήθηκαν, αγκαλιάσθηκαν, συμφιλιώθηκαν και μίλησαν για το άσκοπο της αιματοχυσίας και για λήθη εκείνης της μαύρης περιόδου. Δεν μίλησαν για ανέγερση ξεχωριστών μνημείων. Για ενότητα και συμφιλίωση μίλησαν. Νομίζω, ότι οτιδήποτε άλλο δεν έχει να προσθέσει κάτι περισσότερο.

Τριάντα τέσσερα χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, οι δύο  πολέμαρχοι συμφιλιώθηκαν. Τριάντα τέσσερα χρόνια μετά από εκείνη τη συμφιλίωση, κάποιοι επιμένουν στη διατήρηση του διχαστικού κλίματος.

Στο πλαίσιο αυτής της συμφιλίωσης λοιπόν, η επίσημη πολιτεία απέσυρε από το εθνικό εορτολόγιο, και ορθώς έπραξε, τον εορτασμό που γινόταν κάθε χρόνο στις 29 Αυγούστου στο Γράμμο, με την ευκαιρία της λήξης του εμφυλίου πολέμου.

Τι προσέφερε άλλωστε εκείνος ο εορτασμός, έτσι όπως γινόταν. Τίποτα, εκτός από τη διαιώνιση του ενδοεθνικού μίσους. Δικαίως τέτοιες εκδηλώσεις ονομαζόντουσαν «γιορτές μίσους». Τι μπορεί να κάνει τώρα η ελληνική πολιτεία, ή ο Δήμος ως ένα υποσύνολο αυτής;

Να προβεί στην ανέγερση ενός μνημείου, υπέρ όλων των πεσόντων του εμφυλίου πολέμου, και των δύο παρατάξεων. Άκλαυτοι πήγαν όλοι τους. Τώρα, ας είναι βουβό το κλάμα ολονών μας.

Είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσεις επισήμως, ως  πολιτεία, να τιμήσεις τη μνήμη των αδικοχαμένων θυμάτων, ενός άσκοπου εμφύλιου σπαραγμού. Κάτι τέτοιο θα δρούσε συμφιλιωτικά και ενωτικά, οτιδήποτε άλλο δρα διχαστικά και διαιρετικά.

Προσωπικά, δεν αθωώνω καμία παράταξη. Για τον εμφύλιο σπαραγμό ευθύνονται και οι δύο. Τώρα, ποια ευθύνεται περισσότερο και ποια λιγότερο είναι ήσσονος σημασίας. Ας το αφήσουμε όμως αυτό, για τον ιστορικό του μέλλοντος.  

Ως κατακλείδα. Σήμερα που συντάσσεται αυτό το σημείωμα, το ημερολόγιο δείχνει 27.10.2017. Αύριο 28.10.2017 εορτάζεται η επέτειος του ΟΧΙ. Ας αναλογισθούμε τι έπος γράψαμε τότε ενωμένοι, και τι ΄΄καταφέραμε ΄΄ στη συνέχεια διαιρεμένοι, και ας τα έχουμε αυτά για οδηγό στο μέλλον.    

Αποστόλης Παππάς
Πρόεδρος της Επιτροπής ονοματοθεσίας

admins
Author: admins

Αφήστε το σχόλιό σας

trikalanews

To trikalanews.gr χρησιμοποιεί cookies. Με την επίσκεψή σας συμφωνείτε με τους Όρους. Διαβάστε ΠερισσότεραΑποδοχή