Η πρώτη εικοσαετία μετά την Απελευθέρωση της Θεσσαλίας (1881-1901) ήταν περίοδος έντονης επέκτασης των Τρικάλων από το Βαρούσι και την παλιά πόλη προς νοτιοανατολικά, καθώς και του εκσυγχρονισμού της με την εφαρμογή πολεοδομικού σχεδίου ευρωπαϊκών προδιαγραφών.
Η κεντρική γέφυρα της πόλης, η κατασκευή της οποίας ολοκληρώθηκε το 1889 από την γαλλική εταιρία “Θεσσαλικοί Σιδηρόδρομοι” προκειμένου να είναι σταθερά προσπελάσιμος ο ποταμός Ληθαίος προς την κατεύθυνση του Σιδηροδρομικού Σταθμού, ήταν – μπορούμε να πούμε – η κορωνίδα αυτής της εκσυγχρονιστικής προσπάθειας.
Η καρτ ποστάλ που κυκλοφόρησε πριν από το 1904 από τον Τρικαλινό εκδότη Ι. Γ. Θεοδωρόπουλο (η συγκεκριμένη είναι ταχυδρομημένη τη χρονιά αυτή) αποτυπώνει τον “φουσκωμένο” ποταμό Ληθαίο και την κεντρική γέφυρα (πιθανότατα σε εορτή των Θεοφανείων της 6ης Ιανουαρίου των αρχών του 20ου αιώνα), παράλληλα όμως δίνει μια ιδέα αυτής της τάσης μοντερνισμού της πόλης:
Διακρίνουμε στα δεξιά την μόλις διαμορφωμένη πλατεία Ρήγα Φεραίου, καθώς και τα νεοκλασικά κτίρια “Αβέρωφ” και “Χατζηγάκη” (το “Πανελλήνιον” δεν είχε ακόμη κτισθεί).
Η αρχή της οδού Σιδηροδρόμου (νυν Ασκληπιού) μόλις που ξεχωρίζει ανάμεσα στο αδιαμόρφωτο ακόμη τοπίο, ενώ οι παραποτάμιοι… δρόμοι μόνο στα σχέδια ακόμη ήταν τότε αποτυπωμένοι.
