«Μια νέα πόλη στην οποία οι άνθρωποι θέλουν να ανήκουν… Σπάσαμε στεγανά και ήρθαμε κοντά. Πολίτες, πανεπιστήμια, ιδιωτικά ιδρύματα, εταιρείες, ΜΗΚΥΟ». Ομιλείτε την ελληνικήν; Εάν την ομιλείτε, θα νομίσετε προς στιγμήν ότι δεν την ομιλείτε, διότι τα ως άνω αναφέρονται στης γης τη διαμαντόπετρα. Είναι απόσπασμα από την ομιλία που εξεφώνησε ο δήμαρχος Γιώργος Καμίνης στην τελετή απονομής του βραβείου καινοτομίας που απενεμήθη στην Αθήνα μας. Το βραβείο απενεμήθη για τις μεθόδους που ανέπτυξε ο δήμος για να δημιουργήσει κοινωνικές δομές, προκειμένου να στηρίξει τους πολίτες κατά τη διάρκεια της κρίσης. Το απένειμε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Και είναι και προικισμένο με ένα εκατομμύριο ευρώ, όσα και τα Νομπέλ λογοτεχνίας. Δεν ξέρω με ποιο ακριβώς σκεπτικό, διαβάζω όμως ότι ανταγωνιστές μας ήσαν το Αμβούργο, η Τουλούζη, μια πόλη της Δανίας, μια άλλη της μακρινής Σκανδιναβίας, πόλεις που δεν καινοτόμησαν, μάλλον γιατί δεν είχαν κρίση να διαχειρισθούν. Κοινώς, παίζαμε προ κενής εστίας. Ως πλέον ταλαίπωροι, αγγίξαμε περισσότερο τη φιλεύσπλαχνη καρδιά της Επιτροπής.
Μην ανησυχείτε. Δεν θα αναφερθώ στην κατάσταση της Αθήνας, στον τρόπο χειρισμού του προσφυγικού-μεταναστευτικού που βίασε τη ζωή των πολιτών της, στους αστέγους, στους εξαρτημένους που σέρνονται στις εισόδους των πολυκατοικιών, στην ανασφάλεια, σε μια πόλη που συμπεριφέρεται εχθρικά προς τους πολίτες της. Γνωστά όλα αυτά στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Γνωρίζω ότι η δύναμη του δημάρχου της δεν είναι τόση ώστε να μπορεί να τα αντιμετωπίσει. Εκείνο όμως που με θίγει ως κάτοικο αυτής της πόλης, εκεί που αισθάνομαι ότι κάποιος μου βγάζει τη γλώσσα, είναι ο τρόπος με τον οποίον τα παρουσιάζει ο δήμαρχος. Αρκεί να περπατήσεις για μισή ώρα στο κέντρο, να παλέψεις με τα πεζοδρόμια και την τυραννία τους, για να μη θέλεις να ανήκεις σ’ αυτήν την πόλη. Τη σταδιοδρομία του στον μαραθώνιο της κενολογίας την είχε εγκαινιάσει ο φίλος Καμίνης όταν είχε δηλώσει προ μηνών ότι η Αθήνα είναι μια πόλη ζωντανή που δεν υποβάλλει τους πολίτες της σε περιορισμούς και στην υποκριτική ευπρέπεια. Τη συνεχίζει τώρα με τη «νέα πόλη». Ενα γερασμένο σαράβαλο έχει καταντήσει η Αθήνα, που κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να εξοκείλει στη βαρβαρότητα του πρωτογενούς χάους. Χίλιες φορές η υποκριτική ευπρέπεια.
Οσο μικρότερη είναι η απόσταση που χωρίζει τα λόγια σου απ’ αυτό που βλέπουν τα μάτια σου, τόσο μεγαλύτερο είναι το βάρος της ειλικρίνειάς τους. Θα μου πείτε, ο Καμίνης ενδιαφέρεται να σταδιοδρομήσει στο κίνημα της κυρίας Γεννηματά, για να φέρει μαζί της το καινούργιο στη ζωή μας, κοινώς να «κενοτομήσουν». Απ’ αυτήν την άποψη τον καταλαβαίνω: δεν έχεις θέση στην Κεντροαριστερά αν δεν περάσεις εξετάσεις κενολογίας.
