Βρισκόμαστε προς το τέλος μιας μακράς (ανεπισήμως) και ουσιαστικά αδιευκρίνιστης (επισήμως) προεκλογικής περιόδου κατά τη διάρκεια της οποίας δεν δοκιμάζονται μόνο οι εξαγγελίες, οι πρωτοβουλίες και η δραστηριότητα των πάσης φύσεως κομμάτων, παρατάξεων, σχηματισμών και υποψηφίων αλλά και η ποιότητα των ανθρώπων που αναμφίβολα βρίσκονται πίσω απ΄ όλα αυτά. Και αυτές οι περίοδοι έχουν μείνει ιστορικά στις καταγραφές των γεγονότων ως αναμφισβήτητες αποδείξεις της ακεραιότητας, της ποιότητας, του ήθους των προσώπων, των ανθρώπων, των προσωπικοτήτων που διαγκωνίζονται για τη νίκη, την εκλογή ή τη διάκριση.
Ωστόσο στην Ελλάδα επικρατεί εδώ και πολλές δεκαετίες του «Φαινόμενο της Κοντής Μνήμης». Λόγια, σχόλια, εξαγγελίες, συμπεριφορές , πράξεις αναπτύσσονται, διαμορφώνουν καταστάσεις αλλά μετά, ξεχνιούνται. Όλα τα παίρνει ο αέρας λόγω των πιο …άμεσων προτεραιοτήτων. Ξεχνάμε διότι….. έτσι ….ξεχνάμε. Τις περισσότερες φορές, γιατί μας συμφέρει. Και όταν οι πράξεις επαναλαμβάνονται (γιατί επαναλαμβάνονται μαθηματικά) δείχνουμε έκπληκτοι και αιφνιδιασμένοι. Λες και δεν το ξέραμε. Λες και δεν το περιμέναμε. Επαναλαμβάνονται, έχουν τα αποτελέσματά τους και μετά…. ξαναξεχνιούνται με τους θλιβερούς πρωταγωνιστές αλώβητους.
Και μ΄ αυτή την ευκαιρία, θέλω μόνο δυο κουβέντες να πω για ένα από τα Εθνικά Πολιτικά μας Σπορ: Τη «ρουφιανιά». Τη δραστηριότητα του «ρουφιάνου». Πρόκειται για μιαν ιταλική λέξη που έχει τις εξής έννοιες: συκοφάντης, ραδιούργος, δολοπλόκος, καταδότης, σπιούνος, προδότης, χαφιές, προβοκάτορας. Διαλέγετε και παίρνετε.
Ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής , πνευματικός «πατέρας» πολλών φράσεων χαρακτηριστικών της πολιτικής και κοινωνικής μας κατάστασης, είχε πει, λίγο μετά τη μεταπολίτευση αλλά δεν θυμάμαι την ευκαιρία: «Δεν κατηγορώ τους διαβολείς. Αυτοί τη δουλειά τους κάνουν. Κατηγορώ τα πρόθυμα ώτα που τους ακούνε».
Τη σιχαίνομαι τη διαβολή. Και τους διαβολείς. Τους «ρουφιάνους». Που με μια προκλητική άνεση, διασπείρουν όχι μόνο ψεύδη (fakenews κατά τη σύγχρονη Ελληνική γλώσσα) αλλά και πάσης φύσεως ανακρίβειες εις βάρος άλλων ανθρώπων για προσωπικό όφελος, από εκδικητική διάθεση, από κόμπλεξ κατωτερότητας. Κάποτε η «ρουφιανιά» κυκλοφορούσε στα καφενεία, στα σπίτια, στα πολιτικά γραφεία. Σήμερα, η τεχνολογία έχει δώσει στη «διαβολή» εισιτήριο πολλαπλών διαδρομών από «αέρος». Οι διαβολείς έχουν γίνει επαγγελματίες που αμείβονται. Αλλά και τα «πρόθυμα ώτα» έχουν πολλαπλασιαστεί. Άνθρωποι υπεύθυνοι, σε υπεύθυνες θέσεις αλλά χωρίς ηθική υπόσταση, δέχονται σχεδόν αδιαμαρτύρητα τη ρουφιανιά θεωρώντας την «χρήσιμη υπηρεσία». Και το χειρότερο: Τα θύματα της ρουφιανιάς, αν ΔΕΝ αντιδράσουν, «καίγονται». Αλλά αν αντιδράσουν, στοχοποιούνται και προσφέρουν,χωρίς να το ξέρουν, περισσότερες υπηρεσίες στους επαγγελματίες «διαβολείς».
Φυσικά και μπορούμε να αντιδράσουμε και ως άτομα και ως επιμέρους σύνολα. Αλλά αυτό σημαίνει την κήρυξη δεκάδων «μικρών πολέμων» με αδιευκρίνιστο κόστος. Η μάχη εναντίον του «ρουφιάνου» μπορεί να δοθεί αποτελεσματικά μόνο με άρνησή μας να «ακούσουμε» και την αποφασιστικότητά μας να δράσουμε και να κινηθούμε με τις δικές μας δυνάμεις. ΑΝ θέλουμε. ΑΝ έχουμε το επίπεδο. ΑΝ έχουμε την ικανότητα να διακρίνουμε τον «διαβολέα».
Οι εκλογές έρχονται, τα ψηφοδέλτια καταρτίζονται και η ρουφιανιά ανθεί. Όπως λέει και ο λαός,μας : «Πέφτει σύννεφο». Καλή επιτυχία.
Δημήτρης Κωνσταντάρας
