Του Δημήτρη Κωνσταντάρα
Ποτέ άλλοτε -απ΄ όσο τουλάχιστον θυμάμαι- δεν υπήρξε ένα τόσο σοβαρό πολιτικό ζήτημα στην πολιτική μας σκηνή όσο η παραίτηση Κοτζιά από το Υπουργείο Εξωτερικών ύστερα απ΄ όσα είχαν προηγηθεί που να προκάλεσε τέτοια λοιδωρία, τέτοια κοροϊδία, τόσα εξευτελιστικά σχόλια, τέτοια «πλάκα» σε διαδραστικά, κοινωνικής δικτύωσης κυρίως, Μ.Μ.Ε., σε τηλεοπτικά «πάνελ» και ραδιοφωνικές εκπομπές, στη Βουλή, στα κόμματα, στα σπίτια, στα καφενεία μέχρι και στα λεωφορεία.
Ήταν μια ζωντανή απεικόνιση των όσων η παράδοσή μας περιγράφει με τις φράσεις «γέλασε ο κάθε πικραμένος» και «γέλασε και το παρδαλό κατσίκι». Εν ολίγοις, βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη μια τραγωδία στα πολιτικά πράγματα της χώρας και ιδίως στο εσωτερικό της κυβέρνησης Τσίπρα, ξεκινούσε παρασκηνιακή συζήτηση για ρήξη στις σχέσεις των συνεταίρων στην κυβέρνηση, κάτι που θα οδηγούσε σε απώλεια της δεδηλωμένης, διογκώνονταν φόβοι και απειλές για κατάρρευση συμφωνιών και ισορροπιών στα Βαλκάνια και παραπάνω, ετοιμαζόταν η διάλυση της κυβέρνησης και η προκήρυξη πρόωρων εκλογών, «έβγαιναν μαχαίρια» στο ΣΥΡΙΖΑ, ο Ζάεφ στα Σκόπια δεν ήξερε τι του γινόταν, ο Γιούνκερ στις Βρυξέλλες ενώ «αποχαιρετούσε» την κυρία Μέι και τη Βρετανία από την Ε.Ε. ρωτούσε έντρομος για την «τύχη του Alexis»… κι εμείς γελούσαμε, ξεκαρδιζόμασταν που ο Κοτζιάς μας αποχαιρετούσε με το στίχο του Χριστιανόπουλου : "Βαθιά να με θάψουν θέλησαν, ξέχασαν ότι είμαι σπόρος".
Ήταν η αποθέωση του τραγικογελοίου που έχουμε αναγάγει σε τέχνη στην Ελλάδα του 21ου αιώνα . Ενώ η κατάσταση εγκυμονούσε σοβαρούς κινδύνους αποσταθεροποίησης στο εσωτερικό μιας καταρρέουσας χώρας χωρίς σχολεία, χωρίς δασκάλους και καθηγητές, χωρίς δρόμους, χωρίς νοσοκομεία, χωρίς Παιδικούς Σταθμούς, χωρίς Δημόσια Διοίκηση, χωρίς λειτουργία των θεσμών, χωρίς Αστυνομία, χωρίς πυροσβεστικά αεροπλάνα και ασθενοφόρα, με το «Ρουβίκωνα» να καταλαμβάνει Δημόσια Κτίρια και τα αστυνομικά τμήματα να δέχονται σφοδρές επιθέσεις αντιεξουσιαστών, εμείς να λέμε ανέκδοτα για τα καπέλα του Κοτζιά, τα Αγγλικά του Τσίπρα και τα κιλά του Καμένου.
Αλλά και τι να κάνουμε; Σάμπως μας δίνει κανένας σημασία; Είδηση και αλήθεια είναι:
1. αυτά που μεταδίδουν τα Δελτία Ειδήσεων των τηλεοπτικών σταθμών υψηλής – λόγω ποσοστών ευθέως αναλόγων των διαφημιστικών σποτ- τηλεθέασης.
2. Οι δηλώσεις του πρωθυπουργού σε ακατανόητα Ελληνικά.
3. Οι επιβεβαιώσεις τού με εμφάνιση αμερικανού λευκού ράπερ κ. Τζανακόπουλου και
4. Το κακό μας ριζικό.
Ειλικρινά τώρα, πιστεύει ο κ. Κοτζιάς ότι είναι «σπόρος»; Τι «σπόρος» να είναι ο ταλαίπωρος; Το πολύ – πολύ, μπαμπακόσπορος.
Αφήστε το σχόλιό σας