Δε σε ξέρω αλλα στα μάτια σου είδα ζωγραφισμένες όλες τις καταιγίδες που πέρασες…
Δε σε ξέρω αλλά όταν η σκέψη μου είναι σε σένα νιώθω τη μορφή σου να αγγίζει ζεστά την ψυχή μου και να ηλεκτρίζει το σώμα μου!
Δε θέλω να σε μάθω καλύτερα θέλω να είσαι εκείνο που φαντάστηκα!
Μη ρωτάς το γιατί σε θέλω τόσο..Μη ρωτάς που πάμε. Δεν θυμάμαι το χθες δεν σχεδιάζω το αύριο. Τώρα μόλις γεννήθηκα εδώ πάνω στο γυμνό κορμί σου και ανακαλύπτω ένα νέο κόσμο που ποτέ δεν είδα ως τώρα.
Δεν γιορτάζω σήμερα, γιορτάζω τη μέρα που σε γνώρισα και ήξερα/ ένιωθα ότι κάποτε θα γίνεις δικός μου.
Είσαι στη ζωή μου ουρανός και εγω το αστεράκι που θα είμαι πάντα εδώ να φωτίζω για σένα όταν όλα τα άλλα αστέρια δίπλα σου θα χουν σβήσει.
Δεν ξέρω τι σχέδια έχει ο χρόνος για μας, δε με νοιάζει… Με νοιάζει μόνο να με έχεις αγκαλιά τώρα και να νιώθω το καυτό σώμα σου σαν δροσερό νερό να ποτίζει τα αυλάκια της έρημης καρδιάς μου!
Το άγγιγμα σου λυτρώνει την ψυχή και ελευθερώνει το νου.
Δεν ξέρω αν αυτό λέγεται έρωτας, συμπάθεια, πρόκληση ή πάθος! Ξέρω μόνο ότι ποτέ ως τώρα δεν έχω ξανανιώσει έτσι!
Και αν κάποτε όλα φθαρούν και ξεχαστούν, μη λυπάσαι… Το ζήσαμε και αυτό αρκεί.
Και όταν κάποτε οι ψυχές μας πετάξουν ανάλαφρες κάπου ψηλά θα συναντηθούμε ξανά είμαι σίγουρη! Γιατί όλα χάνονται εκτός από την αγάπη!
Δε σε ξέρω αλλα πάντα σε κουβαλούσα μέσα μου.
Το έγραψε η Ιωάννα Χαρμπέα συγγραφέας/κοινωνιολόγος 2/2/2020 .Εξαιρετικά αφιερωμένο …
