Η Λέσχη Εργασίας, Αλληλεγγύης και Πολιτισμού για τον θάνατο 48χρονου Τρικαλινού σε παγκάκι
Αθήνα 1953: «Ένας αλήτης πέθανε στου πάρκου την πλατεία, μα ούτε μάτια εδάκρυσαν, ούτε καρδιές εράγισαν. Άραγε, άραγε ποιος να ‘ναι η αιτία, αχ γιατί τόση κακία» έγραφε ο Κώστας Μάνεσης και τραγουδούσε ο Τάκης Μπίνης.
Τρίκαλα 2023: Στην πόλη του Μύλου των Ξωτικών, με τα χιλιάδες λαμπιόνια, με τα καρφιτσωμένα χαμόγελα μέσα σε ένα κλίμα τεχνητής χαράς, οι παραπάνω στίχοι διαδραματίζονται ως σκληρή πραγματικότητα. Ένας άνθρωπος 48 χρονών βρέθηκε νεκρός στην πλατεία απέναντι από τον σταθμό του ΟΣΕ.
Άστεγος ή μη, Ρομά ή μη, σίγουρα εξαθλιωμένος. Η είδηση πέρασε στα ψιλά. Σε 100 λέξεις όλες κι όλες, χωρίς καμία αναφορά στις ευθύνες που έχουν οι δομές και υπηρεσίες -κράτους και Δήμου- οι οποίες απουσιάζουν ή υπολειτουργούν για να στηρίξουν τους φτωχοδιάβολους της κοινωνίας.
Η βιτρίνα της πόλης μας πρέπει να είναι ωραία και γκλαμουράτη για να έρχονται επισκέπτες, γιατί «είναι πολλά τα λεφτά Άρη».
Η πραγματικότητα όμως, όσο και αν προσπαθούν να την φτιασιδώσουν είναι άλλη. Είναι αυτή της ακρίβειας, της φτώχειας, της εργασίας σε συνθήκες γαλέρας. Είναι η πραγματικότητα που δείχνει πως η ζωή των φτωχών αυτής της κοινωνίας μετράει ακόμα λιγότερο ή και καθόλου.
Ακόμα ένας φτωχός νεκρός, λοιπόν. Σιγά και τι έγινε; Πάμε παρακάτω! Τέτοια θέματα, τέτοιες ειδήσεις, είναι παραφωνία για την «πρωτεύουσα των Χριστουγέννων»!
Λέσχη Εργασίας, Αλληλεγγύης και Πολιτισμού
