Χριστούγεννα χωρίς Παπαδιαμάντη δεν γίνονται.
Την νύκτα ἐκείνη εἶχον ἀναβῆ και πάλιν εἰς το βουνόν, διά να συναντήσω την ἐξαδέλφην Μαχούλαν …ἠλαυνόμην ἀπό το πάθος, ἔφερα τά βήματά μου εἰς προσκύνησιν καί ἠσθανόμην την ἀνάγκην να ἀναζωπυρώσω ἀρχαίας ἀναμνήσεις…
Ἡ Ἁγία Ἀναστασία ἡ Φαρμακολύτρα εἶν’ἐκείνη, ἧτις χαλνᾶ τά μάγια, ἤτοι λύει πάσαν γοητείαν καί μεθοδείαν πονηράν, ὑπ’ἐχθρῶν γινομένην.
Εἶχεν ἕνα υἱόν, μονάκριβον τον εἶχεν και τέσσαρας κόρας, μικράς και ὁ υἱός της ὁ πρωτότοκος ἤγγιζεν ἤδη το εἰκοστόν ἔτος και ἤδη ἔχανεν τον νοῦν του και ἐζητοῦσε να νυμφεφθῆ.
Τοῦ εἶχαν κάμει μάγια οἱ γυναῖκες, ἀπό τον Πέρα Μαχαλάν. Ἤ θα την πάρω μάννα ἤ θα σκοτωθῶ. Το εἶχεν πάρει κατάκαρδα. ἦτον ἐρωτοχτυπημένος …ἡ ἐξαδέλφη μου το λοιπόν ἔπεσε στα θεοτικά πράγματα, ἔκαμε λειτουργίας πολλάς, ἁγιασμούς και παρακλήσεις {σήμερον βεβαίως θα προσέφευγε στους ψυχολόγους, ψυχοθεραπευτές καί τα ψυχοφάρμακα και ἡ «θεραπεία» θα ἦτο ἐξασφαλισμένη ἤ ἐλαφρῶς ἀπασφαλισμένη}.
Τελευταῖον προσέφυγεν εἰς την χάριν τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας τῆς Φαρμακολυτρίας, αὕτη εἶχεν το χάρισμα νά διαλύη τάς μαγείας και γοητείας. Ἐπῆγε την ἐλειτούργησεν, ἔζωσε τον ναόν της ἐπτά φοράς με κηρίον ἑκατό ὀργυιῶν και παρεκάλει την Ἁγίαν να ἔλθη εἰς τον νοῦν του ὁ υιός της, ὁ ἐρωτοχτυπημένος και να μην χάνει τα μυαλά του ἄδικα …φαίνεται δεν τοῦ εἶχαν καμωμένα μάγια, μόνο ὁ ἴδιος ἔπεσεν στον ἔρωτα …ἡ Ἁγία ἔδειξεν το θάμμα της, το κορίτσι ἀρραβωνιάστηκε…τότε ἐπειδή ἦτον φόβος να τρελλαθῆ ἤ να χτικιάση (χτικιάζω = πάσχω ἀπό φυματίωσιν), {ἡ παρατηρούμενη αὔξησις τῶν κρουσμάτων φυματιώσεως ἐν ἑλλάδι ὀφείλεται και εἰς την κάθοδον τῶν παντός εἴδους μεταναστῶν και εἰς το ἐνδοκρανιακόν κενόν τῶν ἁρμοδίων οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται να κατανοήσουν το ἀπαραίτητον τῶν εἰδικῶν κλινικῶν (σανατορίων) και την ἐπαρκῆ προμήθειαν ἀντιφυματικῶν φαρμάκων}, τον ἔταξα στην Παναγιά Κουνίστρα να τον γλυτώση ἀπό την τρέλλα και ἀπο την ἀρρώστια, τοῦ κόστισε πολύ ἐπόνεσε, ἔχασε την ὄρεξή του, κιτρίνιασε σαν το κερί, ἔλυωσε στον ἀπάν, κόσμο,ὡστόσο ἡ Παναγιά ἔδειξε το θάμμα της καί το παιδί δεν ἐτρελλάθη οὔτε χτίκιασε, σε λίγον καιρό ἦρθε στον ἑαυτόν του και τώρα ταξιδεύει με τη γολλέτα στα μέρη τῆς Ἀνατολῆς, φαίνεται πῶς το ἔρριξε λιγάκι στο πιόμα, μα δεν το παρακάνει πιστεύω …ἄσπρισε και δεν θέλει να παντρευτῆ, καλύτερα ἔτσι ξάδελφε, ὁ γείτονάς μας ὁ Κωνσταντῆς ὁ Ρήγας, κοσμογυρισμένος ἅμα ἰδῆ να γεννηθῆ κανέν ἀγόρι στη γειτονιά συνηθίζει να λέη «χαρῆτε, βρε παιδιά, γεννήθηκε κι ἄλλος χαμάλης!»…
Τά βήματά μου μ’ἔφεραν καί πάλιν προς τον ναϊσκον τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας, ἤναψα τεμάχιον λαμπάδος, μετρίως νοθευμένου, ὕπνος με κατέλαβεν εἰς το στασίδιον ὅπου ἐκοιμήθην, μία φωνή ἠκούσθη ἀμυδρῶς να ψιθυρίζη. «Ὕπαγε, ἀνίατε, ὁ πόνος θα εἶναι ἡ ζωή σου…».
Κατ’αὐτάς τάς ἡμέρας συνάντησα παλαιόν γνωστόν ὁ ὁποῖος ἀσχολεῖται ἀπο παλιά με τα κομματικά, τώρα πού εἴμαστε στα πράγματα μου λέει θα κάνουμε και στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας τμῆμα μελέτης τοῦ ἔργου τοῦ Παπαδιαμάντη, κάντε τότε και τμῆμα ἰατρικῆς λογοτεχνίας, βεβαίως, θα διορίσουμε περισσότερους πανεπιστημιακούς καθηγητές, δικούς μας φυσικά, ὅλα τα ἡμιτελῆ ἔργα θα τα ἀποτελειώσουμε δεν μοῦ εἶπες ὅμως σε ποια ὁμάδα ἔπαιζε αὐτός ὁ Παπαδιαμάντης; στους Χαλασοχώρηδες.
Κουτσιμπέλας Εὐάγγελος
